La carta esférica

Onte fun ver a miña primeira película do ano do cine español, sobre todo por eso de manter a conciencia tranquila e manter a premisa de acudir, cando menos unha vez, ao cine para ver unha película de ámbito nacional. As miñas esperanzas, ante a ausencia dunha nova entrega do xenial Aménabar ou do máis que aceptable Jaume Balagueró, estaban depositadas nunha nova adaptación dun libro de Pérez Reverte, "La Carta Esférica". Despois do considerable acerto que supoxo a adaptación dos libros de Alatriste por parte de Agustín Díaz Yanes, tiña fundadas esperanzas en que novamente disfrutaría dunha interesante película, a pesar de que o presuposto estaba claramente descompensado. Sen embargo, como xa é costume as esperanzas esfumáronse nos primeiros 5 minutos de metraxe.


Antes de comezar esta pequena crítica sobre o film, teño que dicir que aínda non lin o libro, do que teño moi boas referencias (o que agrava a cousa), e polo tanto esta crítica está basada exclusivamente na película sen meterme para nada na adaptración.

En primeiro lugar, abusando da expresión, debo reafirmar que se trata dunha película totalmente plana, que simplemente se centra en contar unha historia, sen acadar en ningún momento ningunha profundidade, nin referente aos personaxes nin referente a propia historia que se está narrando. A película carece da intensidade e da intriga que se lle presupón, xa que a novela basa o seu éxito precisamente neses aspectos. O clima que se crea entono a historia e aos personaxes resulta por completo frío e distante. Resumindo, que para meterse un pouco na historia tes que pensar nos 5 euros que che costou a entrada e na familia de todo o equipo técnico.

Con respecto aos personaxes, independientemente da "maravillosa" interpretación dos actores e actriz, son mostrados como simples comparsas na historia, como medios para desenvolver a trama, sen que se reflexe ningún esforzo por caracterizalos (eu case diría que nin se presentan, aparecen por alí) e sen que se profundice nas conviccións, ambicións e razóns que os moven a adoptar un determinado comportamento que motiva e cimenta logo a trama. Resumindo, personaxes lineais para contar unha historia sen máis atractivo que a xenialidade que a imaxinación de Reverte foi capaz de crear.

Supoño que percibiredes polas miñas palabras que a película resulta aburrida e incluso tediosa por momentos. Todo esto sería motivo de desplazar de inmediato esta película ao olvido e colocala xunto con tantas outras que, como moito, me serían recordadas pola ausencia de sensacións que me provocaron. Sen embargo hai dous detalles que fan que ocupe un lugar especial no grupo de films que necesariamente deberían ser retirados e incineradas tódalas súas copias. O primeiro deles é a penosa interpretación levada a cabo por maestros da expresividade, como son Carmelo Gómez e Aitana Sánchez Gijón, que ademais vai perfectamente acompañada da gran intensidade, das gañas e da paixón coa que, actores e director, conseguiron dotar aos diálogos. Endexamais unha ameaza sonou tan ridícula como nesta película.


Mención aparte merece a interpretación de Enrico Lo Verso como Palermo, o buscador de tesouros (realmente que nos esperabamos cun nome tan penoso, a interpretación está a altura do nome). Seguramente esté dentro do grupo dos cinco personaxes de cine máis patéticos que se recorde na historia reciente do cine, pintas de mafioso de pacotilla, cobarde e humillado polo resto de protagonistas e ademais con voz de homosexual. Non sei como será o personaxe na novela, pero ten que ser aproximadamente a versión cómica de Tony El Gordo, para non ser destrozado por este fenómeno.

E para acabar só me queda facer unha pequena reseña sobre a historia que se conta na película, cara a que tódolos esforzos parecen ir encamiñados co obxetivo de potenciar o guión basado na novela de Reverte. Supoño que a adaptación non estará mal de todo (como dixen non tiven o pracer de leer o libro), polo menos o fío argumental da trama corrresponderáse coa ficción diseñada por Reverte. Sen embargo, e sen que esto supoño ningún tipo de crítica, a parte máis interesante da novela, onde se relatan os feitos históricos que motiva a búsqueda emprendida polos protagonistas, é sustituida por unha breve e atropelada explicación que supoño que será un simpre resumo a modo de xustificación. Ata certo punto é asumible e entendible esta licencia no guión. O que non vexo tan xustificable é a forma na que destrozan a intriga do final, se ben eso quedará para outro momento xa que non quero dar detalles específicos para non estropearvos o final.

Resumindo un pouco o artículo, historia plana con personaxes totalmente planos horriblemente interpretados polos actores e cuns diálogos carentes de intensidade. Non dubidedes en ir vela ao cine.