A envexa dos veciños europeos

Resulta evidente, é máis, insultantemente evidente, que a nivel europeo, España e os seus deportistas ocupan un nivel privilexiado nos deportes que se consideran máis mediáticos. Esta nova configuración que está tomando o modelo deportivo europeo, parece non gustarlle demasiado a outras nacións que, tradicionalmente, viñan ocupando estas posicións de previlexio. Falo de Inglaterra, Alemaña e Francia. Ámbalas nacións, a través do poderoso mecanismo da prensa, tremendamente sensacionalista, parecen haber comezado unha cruzada por desprestixar o deporte e os deportistas españois. Comecemos cos feitos, especialmente en dous deportes: Ciclismo e Fórmula 1.

En ciclismo a alarmante superioridade española a nivel internacional, xunto con Italia e, en menor medida, Estados Unidos, supón unha daga cravada no mesmo corazón de franceses e alemáns, que lles causa unha enorme dor e que tentan mitigar coas inxurias e acusacións que saen das súas endemoniadas bocas. Ante a imposibilidade de que un corredor destos países gañe algo máis que o Criterio dos Paletos, deciden eliminar a tódolos rivais dos outros países, especialmente España, superiores a eles, mediante acusacións, na maioría de casos infundadas, que namais buscan destruír a credibilidade destos corredores. Este é o caso que se está a vivir con Alejandro Valverde de cara o mundial de Sttugart, e que antes se viviu con Contador ou Di Luca. Se en lugar de poñer tanto empeño en ensuciar o nome destos corredores, se dedicaran a entrenar quizais acadarían algo de renome. ¿Non vos resulta íncrible que un corredor alemán, que admitiu a súa relación co dopaxe, poida correr o mundial e outro español, do que nunca se verificou a súa relación, non poida?

E o outro caso que ten convulso o mundo do deporte está a acontecer con Fernando Alonso. De sobra sabedes que Fernandito non é para nada santo da miña devoción, pero só lles falta coller o afroamericano (p... n.... de m.....) de Lewis e poñerlle un mísil nu cuíño para que sexa campión do mundo. A desesperación inglesa (nos últimos anos as súas esperanzas estaban postas nun tal Button) e o temor alemán (non vaia ser que Alonso se achegue ao récord de Michael), fan que a prensa destes dous países intente sacar do media a Alonso, empregando calquera artimaña, por sucia, antideportiva e manipuladora que resulte. ¿Se é verdade todo o que escriben por qué Alonso non foi inmediatamente expulsado de McLaren?

Sinceramente sinto pena de ambos países, non tanto polos seus continuos fracasos deportivos, senón pola triste imaxe que está a ofrecer a súa prensa, sensacionalista, ambiciosa e sen ningún tipo de escrúpulos. Pero tamén debe ser moi triste que, cada fin de semana, che teñan que recordar a crúa realidade, os éxitos dos outros países, namentres os "teus" navegan irremediablemente cara a decepción da derrota. Un país como Inglaterra, que creou o fútbol, que teña que recurrir a "españolización" dunha plantilla, o Liverpool, para volver a conquistar Europa; ou un país como Francia, desaparecida como selección a nivel internacional, salvo en fútbol donde precisaron recurrir a figura dun xogador arxelino; ou Alemaña, dominadora continental antaño, que se afoga no recordo de tempos mellores. Países gañadores que non saben encaixar a derrota.