Awesome

Posiblemente un dos momentos máis grandiosos e divertidos da televisión, cando menos no que respecta as series de comedia dos últimos anos. Sitúovos: capítulo 14 da cuarta tempada de How I met your mother, titulado The Possimpible.

Robin, de orixe canadiense, está a piques de ser enviada de volta a Canadá porque perdeu o seu traballo de presentadora de noticias nunha canle local. Precisa atopar un traballo en poucos días antes de que venza o seu visado de traballo. Cando lles ensina o seu videocurrículum ao resto do grupo, Barney decide amosarlle un auténtico videocurrículum awesome. Disfrutade desta verdadeira xoia de 2 minutos e 11 segundos:

Barney: "All my life I have dared to go past what is possible"
Voz-Off: "To the impossible?"
Barney :"Actually, past that. To the place where the possible and the impossible meet to become the possimpible".
.....
Barney: "Nothing and everything is possimpible".

Na páxina web http://www.barneysvideoresume.com podedes ver un resumo do videocurrículum en calidade awesome. E nesta outra páxina podedes vistiar o divertidísimo blog de Barney Stinson.

THAT GUY'S AWESOME !!!!!!

Real triplete

O 2 de Maio de 2009 será unha data difícil de esquecer para tódolos aficionados do Real Madrid, despois de presenciar como un dos equipos máis mediocres da historia do Madrid era aplastado, no seu propio estadio, por un dos equipos máis brillantes da era moderno do fútbol, o seu eterno rival, que lle infrinxía unha contundente goleada (2-6) e que lle daba un baño de xogo, para deixar sentenciada a liga 08-09. Se nos remitimos á diferencia de calidade que existía entre ambos equipos e, especialmente, a mellor preparación táctica, a sensación de equipo e de saber a que xogaba que transmitía o Barcelona, o resultado, sen deixar de ser abultado, entra dentro do posible. O que non ten ningunha explicación lóxica, nin xustificación, é o que aconteceu onte na ida dos dezaseisavos de final da copa do rei.

O mellor clube da historia do fútbol, a plantilla máis completa da liga, a entidade que gastou 260 millóns de euros en fichaxes galácticas, o equipo que busca a exelencia no xogo a base de talonario, o equipo que quere gañar o triplete, ... foi humillado, ridiculizado e desprestixiado por un humilde conxunto da segunda división B, o Alcorcón. Un equipo que conta cun presuposto de 1 millón, fronte aos 400 do Madrid, cantidade que non daría para pagarlle nin un mes a Cristiano, e que xoga nun estadio con aforo para 3000 persoas (Estadio de Santo Domingo). Para esta vergonzosa derrota non existe xustificación posible, nin os árbitros, nin as rotacións, nin o villarato, nin o entrenador, nin que sigan sen un esquema de xogo definido, nin as lesións, nin tan sequera o bruxo Pepe. Sinxelamente, VERGONZOSO.

As portadas dos principais diarios deportivos españois resumen a perfección o que se viviu onte no modesto campo do Alcorcón e quedaran para a historia:

O 27 de Outubro de 2009 pasará a ser outra data que, seguramente, lles gustaría esquecer aos desencantados aficionados madridistas. Fronte ao famoso triplete que acadou o FC Barcelona a tempada pasada, o Madrid pode presumir do seu particular triplete en 2009: o 4-0 de Anfield, o 2-6 no Santiago Bernabéu e o 4-0 fronte ao Alcorcón na noite de onte.

Agora (y III)

Terceira e prometo que derradeira entrega da enciclopedia que me estou a escribir sobre a nova película de Alejandro Amenábar. Logo de analizar no post anterior algúns dos aspectos clave, como a profundidade das persoaxes principais ou as confrontación relixiosas que tiveron lugar en Alexandría, vamos a intentar cerrar esta crítica comentando outros dos puntos fortes que se tratan na película e que contribúen a convertir a Ágora nun excelente film, máis tendo en conta como está a industria do séptimo arte.

Astronomía:
Hipatia, a filósofa máis famosa de Alexandría nesa época, aparece como unha muller racional, intelixente, continuamente intrigada por entender cómo funcionan as cousas que a rodean, obsesionada por atopar unha explicación lóxica para descifrar os misterios do universo. Cegada polas ensinanzas que pregoaron os sabios da grecia clásica durante séculos, basadas nun modelo ególatra que sitúa a Terra como o centro inmóvil do universo sobre o que xiran os demais corpos, describindo órbitas circulares, acepta o modelo de Ptolomeo como a xustificación máis plausible para explicar, de maneira global, todo o que acontece no universo. Un modelo que lle confire unha esencia máis armoniosa, centrado no círculo, símbolo da perfección e da divinidade, pero que presenta sustanciais incoherencias con algunhos fenómenos que se podían observar habitualmente, como os movementos dos planetas Venus e Mercurio, ou a variación de tamaño do Sol segundo a época do ano.

Estas contradiccións faran que Hipatia se cuestione a exactitude do modelo xeocéntrico e inicie a búsqueda dun modelo máis lóxico que permita explicar, de forma máis sinxela e racional, o que se pode observar no ceo de Alexandría. Esa búsqueda vaina levar a desempolvar as hipóteses de Aristarco de Samos, un dos filófosos teóricos antigos que máis me chamaron a atención dende sempre. Un home que foi capaz de obviar as conviccións socias da súa época e plantexar un modelo heliocéntrico no que o sol era o centro e o resto de planetas xiraban entorno a el seguindo unha órbita circular. O interesante de Aristarco, ademais de ir en contra da pensamento popular, é que foi capaz de imaxinar un universo heliocéntrico 20 séculos antes de que Nicolás Copérnico demostrara empíricamente que a Terra xiraba ao redor do Sol, coa significativa desvantaxe de que os aparellos empregados por Aristarco eran sensiblemente máis rudimentarios e menos precisos que os empregados polos astrónomos do século XVI.

Hipatia, seducida polo heliocentrismo, comeza a afastarse das irracionais crenzas paganas que a acompañaron ata ese momento e das erróneas ideas herdadas ao longo da historia, para buscar probas que corraboren as súas revolucionarias teorías. Eses plantexamentos contrarios á fé cristiana e a súa negativa a aceptar os preceptos e aseveracións que nela se predican, convírtena nunha perigosa enemiga do obispo Cirilio, quen non dubidará en acusala públicamente de muller impía e de feiticeira, o que desencadeará o seu asasinato a mans da obediente masa parabolana. Un feito que se repetiu ao longo de toda a historia con outros librepensadores, físicos, astrónomos, ... que foron asasinados por soster ideas contrarias ao dogma cristiano.

Resulta especialmente conmovedora a escea onde, unha exaltada e feliz Hipatia, tenta explicarlle, de forma sinxela, ao seu sorprendido axundante a razón pola que se ve o Sol con diferentes tamaños en diferentes épocas do ano, debuxando unha elipse sobre a area que emula a órbita que describe a Terra. O mesmo acontece coa escea da morte desta brillante muller, satisfeita por comprender un pouco mellor a realidade que a rodea, é asasinada a mans do escravo Davo, quen evita desa forma o posterior sufrimento que lle pretendían infrinxir os misericordiosos parabolanos.

Algunha das frases que xa pasaron a formar parte da historia do séptimo arte:
"Debemos ver el mundo tal y como es. Dejemos atrás las ideas preconcebidas".
"Te das cuenta de que podemos ser las dos únicas personas en el mundo que saben que ahora mismo se están moviendo".
"El círculo, la figura más perfecta, no es más que una elipse en la que sus dos focos principales se han acercado tanto que forman uno sólo".

Ágora preséntase como unha crítica feroz contra os fanatismos relixiosos e condena a irracionalidade das súas accións. Busca eloxiar as virtudes humanas através da filosofía e da ciencia encarnadas na figura dunha muller intelixente, brillante e que cuestiona o pensamento popular imposto, basado na minupalación exercida por uns poucos.

Ambientación:
Para todos aqueles que caemos presos da maxia da cidade de Alexandría, Ágora permítenos pasear polas súas rúas, sobrevoar o seu Faro, unha das sete maravillas do mundo antigo da que apenas se conservan restos, visitar a súa impoñente Biblioteca e o Serapeo, disfrutar dos seus templos ou da súa ágora, ... Disfrutar da recreación da Alexandría do século IV d.c. na gran pantalla supón todo un luxo, difícil de expresar con palabras. Amenábar combina hábilmente planos impregnados por unha intensa e, por momentos, sublime luz cando Hipatia contempla a cidade dende o alto dun edificio e Alexandría se extende aos seus pés, o que realza o seu misterioso encanto, con planos escuros das zonas máis sombrías dos templos paganos, da Biblioteca, do Serapeo, ... que contribúe a enfatizar os claros e escuros que se vivían nesa época de decadencia cultural. Independientemente da polémica xerada pola vehemencia coa que a película ataca o suposto fanatismo cristiano, resulta incuestionable a brillantez que acada en tódolos aspectos técnicos.

Outro tipo de recurso moi utilizado por Amenábar, ao longo de todo o film, son os planos nos que progresivamente nos vamos alonxando da Terra ata que ésta se perde na inmensidade do universo. Aínda que nun principio non acaba de entender o seu próposito no conxunto da película, segundo avanza a trama, a sensación de inmensidade do universo fronte a insignificancia da trascendencia humana e a imposibilidade de comprender os seus recónditos segredos faise máis presente e esta sucesión de planos reforzan esa idea.

Aínda que Ágora non se pode definir estrictamente coma unha película de acción, as violentas loitas que tiñan lugar entre os diferentes colectivos relixiosos, nesa época tan convulsa, conforman unha peza esencial dentro do conxunto total do film. Á hora de rodar estas esceas, Amenábar decide apostar por dotalas dunha maior sensación de realismo, evitando abusar do retoque por ordenador tan común neste tipo de films pseudohistóricos, conseguindo ademais que eso non supoña unha pérdida sensible de espectacularidade.

O resultado final é un apaixoado retrato dos violentos episodios vividos en Alexandría, narrados cunha desgarradora crudeza, e acompañando cada un destos momentos pola tradicional banda sonara épica que tanto gusta no cine americano, e que axuda a crear unha atmósfera máis vibrante e emocionante para o espectador. Desta forma, Amenábar da un paso ao fronte e, ademais do seu habitual coidado polo detalle en cada plano, decide impregnar o seu cine dunha forte compoñente emocional que se fai máis presente no relato a medida que se acerca o desenlace do film.

Valoración personal: 8.0

PD: Para pechar definitivamente esta crítica, mencionar dous pequenos apuntes sobre algunhas das críticas que escoitei nada máis saír do cine. A pretensión de Ágora non é mostrarnos unha fiel descripción da historia, senón que podemos dicir que pertence a ese xénero que me gusta denominar pseudohistórico porque colle elementos da historia coñecidos e verídicos e confecciona unha historia de ficción entorno a eles. Polo que non se pode censurar a película simplemente porque non se ciña milimétricamente á realidade histórica. E por outro lado, os razoamentos e as exposicións que se fan sobre astronomía soan evidentes e ñoñas dende a perspectiva actual, pero se somos capaces de imaxinarnos por un momento esa época, marcada por imposicións ideolóxicas e falsas crenzas, descifrar algúns dos pequenos enigmas do universo era toda unha odisea.

Agora (II)

Pasaron preto de dúas semanas dende o estreo máis esperado do "cine español" en 2009, pero por diversas razóns non puiden atopar un oco para ir ao cine e disfrutar de Ágora ata esta semana. Así que agora xa estou en condicións de completar a crítica da nova película de Amenábar, pero antes un par de avisos para aos readers. A crónica non é que conteña spoilers da película senón que a destripa, literalmente, así que senón tivestes a oportunidade de vela, abstédevos de seguir lendo. Se despois de acabar de ler o post tedes a sensación de que son gay e estou enamorado de Amenábar, probablemente estedes no certo, pero as miñas críticas son subxetivas e máis nesta peli que toca algunhos temas que me encantan:

• Todo o relacionado co mundo antigo, especialmente o referente á cultura grega e Alexandría.
• Retrata aos cristianos como foron ao longo da historia (e seguen sendo), aniquiladores do resto de credos, censuradores da razón e a intelixencia humana para saciar a súa necesidade de poder.

Persoaxes
Soberbios e perfectamente caracterizados os tres persoaxes principales, Hipatia, Davo e Orestes, o que lles permite acadar a profundidade necesaria para que o espectador participe das súas emocións, dos seus sentimentos, dos seus pensamentos,... Hipatia, interpretada por unha excelente Rachel Weisz, é unha muller racional, intelixente e piadosa que se atopa no medio dunha sociedade decadente que loita por impoñer sen piedade e sen escrúpulos as súas crenzas irracionais. A súa meta é a búsqueda da verdade, entender como funciona este mundo sen preocuparse por vaguedades espirituales.

Davo, interpretado por Max Minghella, o esclavo bondadoso namorado da súa ama, Hipatia, sen unha fé férrea, acaba abrazando o cristianismo para apaciguar a ira que lle produce ser rexeitado pola súa namorada. A súa intelixencia e as ensinanzas de Hipatia fan que durante toda a película cuestione a fé cristiana e os seus actos parezan movidos exclusivamente polos sentimentos cara a súa mestra. É o reflexo de como un home bondadoso e con aptitudes intelectuais acaba matando polas súas crenzas, abusando da súa ama, destruíndo as obras que antes alimentaban a súa curiosidade..., por citar algunhas atrocidades, cando o fanatismo relixioso lle nubla a razón.

Orestes, interpretado por Oscar Isaac, o home pragmático, díscipulo de Hipatia, mostra escaso respeto polo físico e o metafísico, o que lle fai cuestionarse as ensinanzas dos sabios griegos e a suposta perfección atribuida aos dioses paganos. Acaba converténdose ao cristianismo e escalando no concerto político durante a ocupación romana de Alexandría. Enamorado de Hipatia dende que era o seu díscipulo, acaba sucumbindo á presión cristiana e abandónaa cando ela é acusada de impía e hechiceira, nun intento desesperado por manter o poder fronte a Cirilio, quen representa, maxistralmente, a ambición sen límites do cristianismo por convertirse na relixión única e no estamento político máis importante na decadencia de Alexandría.


Relixión
Un dos aspectos máis destacados do film é o retrato social da Alexandría do século IV d.c, caraterizado polo diversidade cultural e, sobre todo, polo diversidade relixiosa, convivindo nas súas rúas cidadáns cristianos, paganos e xudíos. Esta confrontación relixiosa provacaba continuas revoltas que contribuiron decididamente ao final do esplendor da cidade e eso queda perfectamente reflexado na película de Amenábar. As familias acomodadas, que copaban o poder político da cidade, practicaban ritos paganos, mentres as clases socias máis desfavorecidas poñían as súas esperanzas nunha nova relixión que xustificaba as penurias desta vida con vagas promesas no máis alá. Esta desigualdade social e económica acentúabase no plano intelectual, posto que só os paganos tiñan acceso as grandes obras dos sabios griegos, custodiadas na gran Biblioteca de Alexandría e no Serapeo, e só os fillos de paganos recibían unha educación axeitada. Esa ignorancia foi aproveitada polos cristianos ansiosos de poder para crear unha masa social descontenta, ansiosa de vinganza contra os paganos, para provacar unha revolta que culminaría coa aniquilación dunha fé milenaria e co saqueo da Biblioteca de Alexandría e do Serapeo.

Unha das esceas máis impactantes e emocionantes de Ágora é cando os paganos abandonan a defensa da biblioteca, namentres Hipatia e os seus díscipulos tentan salvar as obras máis importantes, ante a inminente entrada dos cristianos enfurecidos. Centos de miles de obras que contiñan todo o coñecemento acumulado durante séculos, miles de anos de historia, queimados nuns poucos minutos por unha masa ignorante, manipulada por unha igrexa que proclama a piedade e a existencia dun máis alá, pero que non mostra piedade e o único que desexa é controlar o mundo terrenal (en nome de Deus, eso sí). Os cristianos acaban por convertir a biblioteca máis importante da antigüedade nun lugar para realizar cultos relixiosos e nunha corte para dar cobixo aos animais.

Pero que se pode esperar dunha igrexa ególatra que proclamou durante séculos que eramos o centro do universo, que fomos creados a imaxe dun Deus perfecto, o que nos convirte na obra máis maravillosa do universo. Que se pode esperar dunha igrexa de ignorantes, que non era capaz de comprender o mundo que os rodeaba e xustificaba todo o que non entendían como a creación dun ser superior. Que se pode esperar dunha igrexa que tratou de borrar os avances logrados durante séculos e frear o progreso para encerrarnos na máis profunda escuridade intelectual durante a Idade Media. Que se pode esperar dunha igrexa que xustificaba a miseria e desgracia humana como unha proba terrenal para unha vida eterna idílica, en lugar de facer algo para mellor as inxustizas. Que se pode esperar dunha igrexa que tentou aniquilar a pluralidade relixiosa para convertirse no credo único, matando sen compasión a todo aquel que se permitira pensar por sí mesmo (en nome de Deus).

Esta sucesión de virtudes históricas do cristianismo queda perfectamente reflexado neste film, moi presentes nas persoaxes do obispo Cirilio e do axitador social e, finalmente, "mártir", Amonio. Resulta curioso como os cristianos xustifican as masacres de paganos e xudíos, cando Davo se cuestiona se estarán a facer o correcto, respondéndolle que se Deus o permite é porque é a súa vontade. Finalmente, os cristianos logran o seu obxetivo, acabar cos ritos paganos e cos xudíos, instaurando o seu réxime de obediencia dictatorial, a necesidade de suprimir as inquitudes intelectuais e dedicarse a adorar o trascendental e espiritual, o que remata por condenar ao olvido unhas das páxinas máis brillantes da nosa historia.

To be continued ...

Agora (I)

Quinta película do director español, recoñecido internacionalmente, Alejandro Amenábar, que ve a luz despois de máis de 4 anos de intenso traballo para dar forma a esta superproducción, a máis cara da historia do "cine español". Tralo éxito acadado polas súas predecesoras, comezando pola súa ópera prima, Tesis (1996), onde se acercaba ao macabro mundo das películas snap, logo a sorprendente Abre los ojos (1998), donde nos ofrecía a súa peculiar visión da crionización, Los otros (2001), a súa obra mestra, onde o terror psicolóxico acada a perfección e, finalmente, o drama sobre Ramón Sampedro, Mar Adentro (2004), Amenábar volve demostrar a súa valentía ao embarcarse nun proxecto tan alonxado dos seus anteriores traballos e tan arriscado. Analizando a súa traxectoria como director podemos sacar dúas cousas en claro:

1. Amenábar non encaixa no perfil da maioría de directores actuales, que abogan por sacar o maior número de films que poidan, independientemente da calidade, para facer taquilla. Eso provoca que algúns directores fagan unha ou, incluso, máis películas cada ano de escasa calidade e que se nota que non están demasiado traballadas nos aspectos ténicos, no guión, nas interpretacións,... A ambición recaudadora sen límite e a escasa paciencia de compañías cinematográficas, productores, ... obriga aos directores a ofrecer resultados a curto prazo¹ para poder sacar adiante os seus proxectos. Quen paga sempre manda! Sen embargo, observando as datas das súas películas, podemos ver como Amenábar se desmarca dos seus colegas de oficio e dedica moito tempo antes de completar e estrear cada un dos seus proxectos.

2. A filmografía de Amenábar é incataloable, non podemos dicir que se encadre nun xénero determinado. Dende o terror psicolóxico ata a ciencia-ficción, pasando polo drama, parece reinventarse en cada nova película. Por eso resultan tan agradables os seus films, nunca sabes con que te vai a sorprendar a seguinte vez; cando escoitei que ía facer un película histórica, na que recreaba a antiga Alexandría, quedeime sinxelamente a cadros. Supoño que o seguinte será a comedia romántica ou o gore, que é do pouco que lle queda por explorar. No principio da súa carreira comparábano con Shyamalan, o tipo que só sabe facer pelis de suposto terror coa súa peculiar visión dos fantasmas, superheroes, extraterrestres, mostruos irracionais, ninfas, ... As comparacións son odiosas, sobre todo para quen leva as de perder.


Ágora² narra a historia de Hipatia, unha brillante astrónoma que trata de evitar a destrucción da Biblioteca da antiga Alexandría, debido as violentas revoltas que se producen durante a ocupación romana da cidade. A película ofrece unha interesante combinación de historia, astronomía, relixión, ... situándonos na decadencia da enigmática e apaixoante antiga Alexandría, famosa pola súa beleza e por ser o principal foco cultural e intelectual nesa época. Ese desenfreo intelectual que tiña como epicentro Alexandría convertiu a súa biblioteca na máis grande e máis importante do mundo antigo, nela estaba almacenada e centralizada a maioría da saiduría acadada durante os séculos anteriores. Expertos estiman que chegou a contar con máis de 700.000 volumes, incluíndo as obras máis importantes da antigüedade. Foi destruída nalgún dos numerosos saqueos da cidade, en circunstancias aínda descoñecidas, que rodean dun certo halo de misterio todo o relacionado coa biblioteca, en particular, e coa decadencia de tan esplendorosa cidade, en xeral.

Todos estos ingredientes fan do film un apetitoso manxar que non me perdería por nada do mundo. Sumándolle a esto a miña admiración confesa polo traballo de Amenábar, todas as súas películas me gustaron, en maior ou menor medida, e o gran interés que desperta en min tódolos misterios do mundo antigo e, en especial, de Alexandría, fan que as miñas expectativas respecto de Ágora sexan moi elevadas.

(1) Algo parecido acontece no mundillo da investigación. Antes publicábanse menos papers que agora, pero os que se publicaban eran realmente dignos e representaban importantes avances nos distintos campos da investigación. Agora os investigadores están obrigados a publicar un número mínimo de artículos para poder recibir a pasta que lles permita continuar co seu traballo (pero eso é carne doutro post).

(2) Nas antigas polis gregas, ágora era unha praza pública, situada no centro da cidade, na que os cidadáns exercían o libre intercambio cultural e comercial sen ningún tipo de participación do goberno.

Ágora de Atenas

Unha breve reflexión sobre ...

A política lingüística en Galicia

Ler o periódico "de buena mañana" perxudica seriamente a miña saúde ou polo menos ponme de moi mal humor as veces. Habitualmente, despois de chegar ao traballo e lanzar as primeiras simulacións do día, consulto algún periódico de tirada nacional na súa versión online, pero nunca periódicos galegos no seu formato tradicional. Sen embargo, esta mañá, na entrada da facultade, unha moza, "muy guapa por cierto", estaba repartindo a edición en papel do Xornal de Galicia para "La Coruña". Despois de votarlle un ollo por riba á primeira páxina, atópome cun titular que atrae a miña atención: "Feijoó abre a porta a cambiar a Lei de Normalización polo "L" de A Coruña", así que abro o periódico pola páxina onde se profundizaba sobre esta noticia e comezo a ler prestando maior atención.


Resumindo un pouco, a noticia ven a dicir que segue aberta a polémica sobre a castelanización do topónimo da cidade dos fachas,... quero dicir do Facho de Hércules e que Núñez Feijoó quere reformar a Lei de Normalización para permitir a dobre vertente, galega e castelán, de tódolos topónimos. Ademais, acompañan esta información dun resumo da política lingüística levada a cabo polo PP galego dende que chegou á Xunta. Transcribo literalmente:

• Fin da obrigatoriedade de acreditar o coñecemento do galego nos procesos de selección administrativa mediante un exame na lingua propia.
• Eliminación da identidade corporativa das Galescolas e creación da denominada “Galiña Azul” que relaxa o contacto dos máis pequenos co galego na escola infantil.
• Estáse a preparar o borrador que define o novo marco para a regulación do galego no ensino que elimina a repartición equitativa das asignaturas que se deben dar en galego e castelán.
• Utilizando a excusa da contraversia entorno a topónimo A Coruña, propónse unha reforma da Lei de Normalización Lingüiística de 1983.

Comezando porque penso que existen problemas máis urxentes e máis importantes para a poboación galega que satisfacer as necesidades retrógradas de certos sectores conservadores, que seguen anclados na mentalidade dos séculos escuros ou dos anos da postguerra, permitídime dicir que a política lingüística en Galicia está completamente a deriva nestos últimos anos. Enfrascados nunha absurda loita por definir as competencias dos dous idiomas oficiais, os tres partidos principais non se poñen dacordo.

O PP, moi amigo da pluralidade e do potenciamento da diversidade cultural das distintas rexións españolas, segue na súa cruzada por desfacer os cambios levados a cabo polo anterior goberno e, incluso, polo goberno popular anterior que asentou as bases do galego como idioma oficial.

O BNG segue obsesionado por reinventar a historia e convertir a Galicia nunha sociedade con sensibilidade nacionalista artificial, empregando un discurso apocalíptico onde se nos atemoriza falando dun exterminio do galego, nun intento de acercarnos perigosamente á Cataluña ou ao País Vasco. Esto provoca recelo dentro e fóra das nosas fronteiras, con medidas no ámbito lingüístico demasiado trasgresoras para unha xente acostumada a vivir atemorizada pola ameaza da represión durante tantos anos.

E que dicir do PSOE, que varía a súa postura dependendo da dirección na que sople o vento. Con este panorama, a situación semella compricada e a manifestación máis clara da incertidume que existe entorno a este asunto é a absurda loita por impoñer o seu criterio de cada grupo sobre a forma correcta do topónimo de Coruña.

Na miña humilde opinión, este tema debería ser ben sinxelo de resolver sen darlle tantas voltas e sen malgastar tanto tempo útil para resolver problemas máis importantes e que nos afectan en maior medida a tódolos galegos. Está claro que tódolos topónimos deben ter unha denominación oficial para todo tipo de trámites burocráticos. Se en 1983 se decidiu, por consenso de tódalas forzas políticas, que éste fóra en galego, pois xa está, non ten maior importancia. Cando empregamos un idioma tendemos a utilizar o topónimo nese idioma, cando falamos en galego ou castelán non soemos dicir London ou New York, así que se os castelán-falantes queren dicir La Coruña, Arteijo, Ordenes, Sanjenjo, Puerto del Son... están no seu dereito a pesar de que me chirríen os oídos ao escoitalo.

No caso da regulación do uso do galego no ensino obrigatorio a solución semella igual de sinxela e lóxica. Tendo en conta que, galego e castelán comparten un mesmo rango como idiomas cooficiais dentro do territorio galego, sería xusto que a metade de asignaturas, sen ter en conta Lingua Galega, Lingua Castelá e as correspondentes Literaturas, fosen impartidas en galego e a outra metade en castelán para fomentar o uso por igual de ambas linguas, sen importar as preferencias dos pais dos alumnos. Ben distinto sería o caso da universidade na que se debe preparar aos estudiantes para un mundo laboral específico, lingüísticamente hetereoxéneo, no que a responsabilidade de saír adecuadamente preparado para as necesidades idiomáticas debe recaer no propio alumno.

En resumo, o idioma debe ser un vehículo para permitir a comunicación entre individuos, debe verse coma unha manifestación histórica da pluralidade dun sector da sociedade, coma a representación tanxible dunha cultura diferente, ... Nunca debe interpretarse coma un mero instrumento de manipulación política, nin debe servir de cortina para desviar a atención sobre outros asuntos máis importantes. Non debe servir de excusa para cerrar as nosas fronteiras, para renegar da nosa, histórica e xeográfica, condición española ou europea, para acentuar o menosprecio e o desexo de vinganza contra un estado que cometeu innumerables erros históricamente, nin para definir a nosa personalidade política basada no extremismo e, deste xeito, discutir con todo aquel que non comparta a nosa idea. Non debe ser empregado coma unha arma arroxadiza entre as distintas formacións políticas e, moito menos, para dificultar o desenrolo normal das actividades daqueles que non coñecen o idioma autóctono, como ocurre a miúdo en Cataluña.

Dito todo esto, no meu caso síntome claramente galego e sei que son español e europeo, a pesar de que non o sinta, do mesmo xeito que me sinto lucense e non coruñés a pesar de vivir nesta cidade durante tantos anos.

Noite de adiviñanzas (II)

Segundo post dedicado a este tipo de adiviñanzas, un tanto máis modernas e sofisticadas. Como vos avancei na primeira entrada, coñezo bastantes acertixos deste tipo gracias ao meu excompañeiro de habitación na residencia universitaria así que, cada certo tempo, ireivos propoñendo novos misterios que confío en que intentedes resolver.

Recórdovos un pouco en que consiste o xogo. Eu cóntovos os detalles máis relevantes dunha escea que se corresponde co final dunha pequena historia e vos tedes que intentar esclarecer a secuencia de sucesos que desencadearon ese final. Para conseguir esto tedes que irme facendo, sucesivamente, preguntas sobre esos detalles da escea final que se deben poder respostar exclusivamente con sí/non. A partir da información que vades extraendo das miñas respostas debedes ser capaces de reconstruir toda a historia.

"Anarky vai camiñando polo deserto cando de repente se atopa cun home morto sobre a area, sen aparentes signos de violencia, completamente espido e cun palito na súa man. ¿Que lle aconteceu a ese home?"

Yo soy mongolo

A nova parella cómica dos informativos deportivos, os novos expoñentes do periodismo deportivo basura e do amarillismo español, os últimos en incorporarse ao clube dos pseudoperiodistas deportivos do absurdo, encabezados por Tomás Roncero e Roberto Gómez, os tonechos de Cuatro co seu humor arcaico, desfasado, facilón e patético, os Jorge Javier Vázquez e Belén Esteban da desinformación deportiva, os futuros sustitutos do gran Pipi Estrada ... teñen vídeo promocional, Yo soy mongolo!!! Aquí tedes o enlace onde podedes disfrutar deste excepcional vídeo.

Promo deportes cuatro

PD: Que será o seguinte? Un vídeo promocional do home enamorado de Villa (Juanma Castaño) facendo o mongolo como cando retransmitía a Eurocopa de Suiza e Austria.

PD2: Atención aos vídeos de youtube dos señores Roncero e Gómez que podedes ver pinchando nos correspondentes enlaces.

Descubrindo sensacións ...

Despois de levar preto de dous anos asistindo, de xeito máis ou menos continuado, a carreiras populares por toda Galicia, estas dúas últimas semanas, as carreiras do Facho de Hercules en A Coruña e As Dores en Lalín, permitíronme experimentar sensacións como corredor que ainda non vivira, a pesar de que non foran demasiado agradables.

Vaiamos por partes e comecemos pola primeira delas, a I Carreira Popular Torre de Hércules, que se disputou o domingo 20 de setembro nunha cidade "engalonada" para festexar que a UNESCO, por fin, declarou patrimonio da humanidade o Facho de Hércules, algo que lle fai sacar peito a todos esos coruñeses que tan orgullosos están de vivir na Alexandía contemporánea. A carreira constaba dun percorrido de aproximadamente 6,3 kms que comezaba na explanada do Facho, transcorría polo paseo marítimo dirección castelo de San Antón onde se xiraba para voltar cara o Facho pola zona de Adormideras, rematando ao pé de tan maxestuoso monumento que moitos corredores comparaban co final na praza do Obradoiro da pedestre de Santiago (se comparamos o Facho de Hércules co Faro de Alexandría, pois sí ...). Na fotografía podedes apreciar o recorrido completo.


A súa corta distancia e o feito de coñecer perfectamente o recorrido, por onde habitualmente adestro, convertíaa no escenario perfecto para probar o meu estado de forma de cara as carreiras de outubro, especialmente, Coruña10, a pesar de que a última parte contara con varias subidas que rompían o ritmo. Sen embargo, as cousas nunca saen como a un lle gustaría e todo se foi compricando. En primeiro lugar, as molestias no talón esquerdo, no canto de cesar, íanse facendo máis difíciles de soportar durante os adestramentos. Despois, saída nocturna non planificada o venres pola cidade na que se dorme de pé, coas súas consecuencias: falta de descanso, alcol + tabaco, ... E para rematar, un catarro que me impedía respirar con normalidade.

A pesar de todas estas trabas e cunhas condicións climatolóxicas ideais, diluviando, a ilusión da postcarreira puido máis e presenteime na saída xunto con Panchito "el glu glu" e GasMan, disposto a dalo todo coma sempre sen importarme o tempo final. Primeira sensación novedosa: correr baixo a choiva a todo o que che dan as pernas (non como en Negreira), con resaca diferida(*) e sen poder respirar profundamente. O mellor foi sen dúbida rematar enteiro, sen pillar unha pulmonía e cun tempo bastante aceptable, 28:09, a algo máis de 4:25 min/km. Como premio a este esforzo, o resto do domingo outorgoume a posibilidade de disfrutar dunha excelente postcarreira (legendaria) con copiosa comida e moitas risas con GasMan e Panchito "el glu glu".

Despois do esforzo do domingo esperaba recuperarme ben do catarro e comezar a incrementar a intensidade dos adestramentos para chegar en mellor forma a Coruña10. Sen embargo, ese luns pola mañá deparoume unha desagradable sorpresa: correr a un ritmo alto, forzando, con tantas molestias no talón, fixo que variara a miña forma de correr e, como consecuencia, apareceron molestias no muslo esquerdo, xustamente na zona na que estivera lesionado en primaveira. Así que tocaba parar uns días para evitar lesión máis severas. Como son un cabezota, ou un Bilardo se preferides, e sabendo que o sábado tocaba carreira en Lalín, non me dei por vencido e decidín probar a ir, vendando de xeito compresivo o muslo. Mala idea!!!

Nestas precarias condicións físicas acudín este pasado sábado pola tarde á carreira de As Dores en Lalín. Era o segundo ano que participaba e acordábame perfectamente do percorrido,uns 7,5 kms polo paseo fluvial do río Pontiñas, cun primeiro km descendente, uns 1500 m finais en subida e o resto bastante chan. En compañía de GasMan e Josef acercámonos despois de comer ata Lalín para "disputar" a proba co único obxetivo de acabar, recoller a camiseta e ir a Santiago para despedir ao noso amigo Jaichachu que se nos foi durante case un aniño a terras italianas.

Sen embargo, a sinxela empresa de acabar 7,5 kms convertiuse nunha odisea dende o primeiro kilómetro. A vendaxe compresiva non deixaba subir as tensión do golpeo dos pés contra o chan cara a zona superior do muslo, evitando así a rotura fibrilar, pero todas estas tensións acumulábanse no cuadríceps de tal xeito que, a medida que avanzaba a carreira, cada zancada semellaba un puñetazo nesa zona, ata chegar un punto, ao redor do km 5, no que a dor se fixo insufrible e foi necesario parar. Segunda sensación novedosa: a necesidade de parar de correr durante unha carreira popular e plantexarse o abandono. A pesar de todo, despois de parar durante un par de minutos e andar uns 100 metros, decidín reanudar a carreira dun xeito lento e penoso para evitar o abandono e chegar o antes posible, sendo superado pola maioría de participantes. Sería a miña cabezonería (bilardismo) ou inspirado polo espíritu do grandísimo campeón Pedro Nimo, icono do atletismo galego, admirado polos tifosis populares, o noso Fernando Alonso, un deses grandes homes que forma parte do olimpo dos que nunca se rinden, aqueles que, a pesar das circunstancias, son capaces de superarse a sí mesmos e non poñen excusas... pero, en definitiva, conseguín chegar a meta. E para qué? Para que me deran esa preciosa camiseta conmemorativa diseñada pola Agatha Ruiz de la Prada de Lalín en talla XL, que me queda polas rodillas.

Despois desto, só me queda descansar por un tempo para recuperar a lesión do talón e despois comezar con máis forzas os adestramentos para as vindeiras carreiras.


(*) Término privado co que nos referimos a esa sensación de certa deshidratación e cansanzo que aparece aos dous días despois de saír e que se comeza a notar a medida que avanzan os anos.

Inglorious Bastards

Malditos Bastardos é o título do novo proxecto do peculiar director estadounidense Quentin Tarantino tralo éxito dos dous volumes de Kill Bill e o experimento cinematográfico de Death Proof, xunto con Robert Rodriguez, director de Planet Terror, en homenaxe ao cine gore cutre dos anos 70. Ademais, senón me traiciona a memoria, trátase da súa primeira película cun marcado trasfondo histórico, dado que a acción se situa durante a ocupación nazi do norte de Francia nos anos da segunda guerra mundial. Unha combinación explosiva: un montón de nazis e un Tarantino desexando darnos a súa delirante visión da historia.

Como non teño demasiado tempo e me levantei máis ben perezoso tentarei facer unha crítica lixeira e fácil de dixerir para os readers. A película conta, de forma atropelada, a historia dun grupo de soldados americanos que viaxa ao norte de Francia, de fora secreta, para tender emboscadas ao soldados alemáns e sembrar o desconcerto nos altos mandos do III Reich. De xeito paralelo, narra o drama dunha moza xudía que sobrevive durante o ataque dun grupo de alemáns que acaba con toda a súa familia, o que lle provoca un enorme desexo de venganza contra todo nazi vestido de uniforme. Obviamente, ambas historias acaban por confluir nun mesmo punto e lugar, o cine que posee en París esta moza xudía que se parece a Scarlett Johansson recén levantada, mirando dende lonxe e con miopía.

Mèlanie Laurent

(Alerta de Spoilers)

A película organízase en diferente capítulos, dun xeito similar ao que acontecía en Kill Bill, cunha estética e cunha banda sonora que tamén recorda por momentos á súa predecesora. E se me apurades e cambiades a Uma Thurman polo amago de Scarlett, aos maniacos yacuzas por nazis e algún pequeno detalle máis....en fin. Malditos Bastardos é, sen dúbida, unha película Tarantino total, onde abundan as secuencias moi moi moi largas con diálogos, preferentemente entre un grupo numeroso de persoaxes, densos, cargados de intensidade, cunha linguaxe directa e, para algúns, repletos de xenialidade, para outros, disparatados, e todo esto misturado con esceas de violencia explícita e cun final ao estilo das traxedias shakespearianas. Pero esta película vai máis alá e estos rasgos, propios do cine de Tarantino, son acompañados de toques de humor máis cercanos ao cine dos irmáns Cohen e cun final que me recorda a aquel capítulo dos Simpson donde Mel Gibson, coa inestimable axuda de Homer, parodiaba o clásico de Frank Capra, "Caballero sin espada" , reescribindo o final desta obra mestra para dotalo de violencia sen sentido e certamente inoportuna. A conclusión é ben sinxela: se es amante do cine de Tarantino, Malditos Bastardos gustaráche, se es amante do bo cine quedarás desconcertado, pensando que a película se fixo excesivamente larga, que fácilmente podía durar 1 hora menos, que o final é un despropósito made in Tarantino e recordarás que Kill Bill era un peliculón.

Para rematar gustaríame expoñer unha lista das cousas que non acabo de entender da película. Con esto non quero dicir que sexan cousas negativas ou positivas, senón que simplemente non me encaixan, quizais debido a miña incapacidade para entender que todo o que fai un director de culto coma Tarantino debe ser considerado unha obra mestra:

1. A banda sonora que mezcla acordes de "Para Elisa" de Beethoven con música máis propia de pelis do oeste, encaixaban de foma sublime en Kill Bill, pero non acabo de verlle o punto nunha historia plagada de nazis e americanos bastardos.
   
2. A actuación de Brad Pitt... como ben me correxiou o amigo GasMan, seguramente gañe moito en versión orixinal, pero os caretos que poñía o bo de Brad recordábanme máis aos que poñía en Snatch, interpretando a un xitano, que aos propios dun oficial americano.
3. Presentar a un asesino de oficiales da Gestapo como se presenta en Xapón aos participantes dos concursos de humor amarillo resulta cando menos curioso.
   
4. Ridiculizar a Hitler sempre resulta atractivo, pero que apareza como un retrasado manipulado polos seus oficiais... non sería tan retrasado se alcanzou o poder en Alemania e convenceu a unha nación enteira para aniquilar xudíos e loitar contra os Aliados na Segunda Guerra Mundial.
5. Por qué Tarantino nos quixo marear na escea do hall do cine parisino, dando voltas e voltas ao redor de Aldo o apache, Hans Landa e Bridget von Hammersmark, moi ao estilo Michael Bay cun par de copas de máis.
6. Se estás nunha misión super secreta para asasinar a altos mandos das SS, cunha famosa actriz alemana implicada como axente dobre, e algo sae mal, deixar o escenario onde tivo lugar a reunión para preparar esa misión plagada de nazis mortos e pistas para descubrir o plan, non me parece a decisión máis acertada.
   

Excepcional no primeiro capítulo a conversación entre o coronel Hans Landa e o dono francés dunha granxa para producción de leite e a metáfora entre os xudíos e as ratas. Sobresaínte o capítulo dous coa presentación dos Bastardos e os seus interrogatorios aos nazis capturados na emboscada, cun interesante manexo dun primeiro plano que cambia de xeito rápido e preciso entre as facianas do interrogador, do traductor e do interrogado. Aburridos os capítulos tres e catro para acabar cun desconcertante final que, sendo sinceiro, me tenía vendo o desenrolo dos acontecemento e sabendo que o director era o señor Tarantino. Os verdadeiros amantes do cine deste director disfrutarán enormemente sentados na súa butaca con este final con innumerables detalles que nos recordan ao Tarantino que, persoalmente, a min máis me gusta, ese Tarantino violento que nos deleita cunha estética coidada con esmero envolta nun halo de perversa fascinación.

Valoración persoal: 4

XXVIII Maratón Popular San Xoán de Piñeiro

O pasado sábado pola tarde disputouse unha nova edición do Maratón Popular San Xoán de Piñeiro, no concello de Mugardos. A proximidade deste pequeno pobo respecto da Coruña e o feito de que a carreira se celebrara despois de comer, evitounos o típico madrugón dun domingo de carreira popular. Así que, despois de comer relativamente cedo e descansar un pouco, partimos Gasman e mais eu cara un novo desafío popular.

Logo de facer unha pequena excursión por diferentes lugares do concello de Mugardos, conseguimos chegar con tempo de sobra ao centro social onde estaba situada a saída e a meta. Tempo suficiente para escoitar os finais do partido do Eurobasket de España contra Turquía e da etapa con final en Sierra Nevada da Volta a España, en Radio Marca, con Ramón Trecet desquiciando aos comentaristas e ao presentador ... ¡Qué grande! Tempo dabondo para concentrarme de novo antes dunha carreira, escoitando temazos para motivarme, e tempo xustiño para un curto quecemento, motivado pola desinformación sobre a qué hora comezaba a carreira para os adultos.

Esta carreira constaba, nun principio, de 11,3 kms cun perfil bastante rompepernas e coa parte máis compricada, unha subida duns 3 kms, na parte final, que sempre se fai máis dura que se está no comezo, cando as forzas están intactas. Finalmente, por motivos que non puiden escoitar, o recorrido que, inicialmente, se tiña previsto realizar foi modificado e a distancia final foi, aproximadamente, duns 10,6 kms. Aquí podedes apreciar o perfil da carreira que representa con bastante precisión o que nos atopamos no transcurso da proba.


Pasadas as 18:30 da tarde, o reducido grupo de corredores que nos demos cita na saída comezamos a correr. No meu caso, situado nas últimas posicións, como de costume, comecei con moita calma, vendo como se alonxaba rápidamente Gasman, e outros moitos corredores, ata perdelo por completo de vista. Todo o primeiro tramo da carreira fun a un ritmo relativamente cómodo e, a pesar de notar as pernas cansas polos adestramentos durante a semana, afrontei sen demasiados problemas as primeiras subidas coas súas correspondentes baixadas, forzando un pouco nos tramos de subida e logo afloxando o ritmo e descansando nas zonas máis cómodas do percorrido. Durante os primeiros kilómetros tiven á ambulancia xustamente detrás miña, toda unha sensación, co molesto sonido dos seus pitidos de acompañamento verbenero, ata que a xente comezou a descolgarse por detrás e terminei por alonxar ese molesto compañeiro de fatigas.


Despois de aproximadamente 30 minutos correndo e xa máis de 6 kms recorridos, ainda non se manifestaban os primeiros signos de agotamento físico, en parte debido ao ritmo controlado que en todo momento levaba e, en parte, debido a que as condicións climatolóxicas eran bastante adecuadas, cunha temperatura non moi alta e cun ceo nubrado que impedía que o sol quentara e me agobiara só coa súa presenza. Esta circunstancia animoume a forzar un pouco o ritmo cando chegamos a unha longa recta, antes de comezar a parte final en subida... ¡Craso error! Ao finalizar esta recta, a carreira foise endurecendo pouco a pouco ata entrar nunha zona de camiños que subían constantemente con tramos duros e pequenos descansillos que permitían osixenar as pernas. Todo este terreo pestoso, sen apenas metros chans, o paso dos kilómetros e o cansanzo que comezaba a asomar, fixeron que se intensificara a miña dor en ambos tendóns de aquiles, especialmente no dó pé esquerdo, o que me impedían facer un apoio correcto para afrontar as subidas.


Despois de algo máis de 1 kilómetro de subida paso polo km 8 en un tempo bastante aceptable, 36:25, a algo máis de 4:30 m/km. Sen embargo, o cansanzo faise máis presente, a dor nos talóns máis intensa e acompañada da sensación de vacío nos cuadríceps cada vez que tocaba ir cara arriba e, finalmente, a xente que me acompañou durante a maior parte da carreira comeza a abandonarme no meu vía crucis particular. Así que, como case sempre, toca sufrir e tirar de mentalidade para rematar a proba nas mellores circunstancias posibles. Paradiña ao estilo Valverde, recuperando respiración e pulsacións e póñome un ritmo un pouco menos esixente que o que me fixo reventar nese punto. Os kilómetros e os minutos comezan a pasar moito máis despacio, chego ao km 9 e fíxome como obxetivo, mentalmente, o km 10. Neste punto de fatiga máxima, pensando que a carreira son 11,3 kms, paso polo km 10 enfrascado nun punto no horizonte onde remata un novo repeito que, a pesar de non ser tan duro, a min paréceme o peor que tiven que superar na miña corta vida como popular. Alcanzo ese punto que facía uns instantes parecía tan lonxano, rezo para que o kilómetro que penso que queda non sexa en subida e, para a miña sorpresa, atisbo unha meta, a pouco máis de 300 metros, que cría moito máis lonxana. Mirada inquisitiva ao reloxo, como un movemento reflexo do meu organismo, e vexo que se apreto un pouco nese tramos de baixada que me conduce ao final, podo baixar dos 50 minutos. Paro o crono nun tempo real de 49:53, aproximadamente a 4:42 m/km e sensación de que a carreira se me fixo máis dura do que pensaba e do que me gustaría.

Unha vez sobrepasada a meta, atopo a Gasman, intercambio breve de impresións e dos tempos realizados e descubro a mala noticia da xornada, nesta carreira non dan a típica camiseta conmemorativa. Primeira vez que o esforzo non se ve recompensado con ese modesto agasallo, tan apreciado, sen embargo, cando chegamos á meta dun novo reto cumplido. Coa mesma celeridade que quentamos, facemos os estiramentos postcarreira e abandonamos o pobo de Piñeiro cun sabor agridoce que logo se convertiría definitivamente en doce nunha desas noites lexendarias, xD.

Lamentable ...

... que un equipo que, fai pouco máis de un ano, estaba loitando pola medalla de ouro olímpica e poñendo en serias dificultades a un dos mellores equipos USA(**) da historia, ao mellor equipo do mundo na actualidade que apalizou ao resto de combinados nacionais, se teña que xogar o seu pase a segunda fase dun europeo fronte a un equipo mediocre, descoñecido e menospreciado no concerto internacional como é Gran Bretaña e, por riba, sufrindo e permitíndolles poñernos en apuros ata o punto de estar eliminados a falta de 2 minutos para o final, para estupor dos aficionados españois (e alegría do resto de veciños europeos).

.... que o suposto mellor equipo FIBA, para Andrés Montes e o seu séquito, dilapide un vantaxe de máis de 15 puntos, no derradeiro cuarto de partido, fronte a un equipo medio dentro do contexto europeo, con bos xogadores que se enrugan nas grandes citas e que teñen como obxetivo máis ambicioso non facer o rídiculo posto que, en ningún caso, poden aspirar ás medallas, para finalmente gañar nun final de infarto con prórroga incluída.


.... que un dos mellores xogadores do mundo e, probablemente, o máis completo a nivel europeo, segundo os diarios deportivos deste gran país, desapareza nos momento máis importantes dos partidos e, cada vez que intenta asumir a responsabilidade, tropece unha e outra vez contra a defensa rival. Un xogador sobrevalorado dende tódolos puntos de vista, con movementos moi coñecidos pola maioría de defensas rivais e demasiado endeble en defensa. Un gran xogador, que no primeiro compromiso da selección neste Eurobasket, lanza 8 tiros libres e só consegue anotar un deles, o derradeiro. Un xogador que no segundo partido, aínda mellorando un pouco a súa porcentaxe, ésta parece máis propia dun xogador aficionado que dun profesional, sen esquecernos que estamos a falar do mellor xogador europeo. A única explicación posible para tan nefastos lanzamentos, tanto dende a tanda de tiros libres como dende a media distancia, pode ser a súa recente lesión no dedo. Pero, nese caso, non entendo como pode xogar máis de 30 minutos e ser o home de referencia no ataque español. Para refrescarvos un pouco a memoria, só dicirvos que a única final que gañamos foi en Xapón de 2006 sen un Pau Gasol lesionado e que os mellores momentos da final olímpica contra EEUU coincidiron, casualmente, cos intervalos nos que Pau estaba descansando no banquillo. E, para rematar con este tema, o que máis gracia me fai é a cara que pon cada vez que perde un balón ou se leva por diante a un defensa, facéndolle honor ao seu nome.


.... que un equipo que basou a súa solidez de antaño na fortaleza do equipo e que conta cun gran número de individualidades de gran calidade (Navarro, Rudy, Felipe, ...) , se ofusca en cada xogada en intentar darlle o balón a un xogador que acaba de saír dunha importante lesión e dá mostras de estar falto de ritmo. Por non mencionar o feito de que non puido adestrar co resto dos seus compañeiros ata prácticamente o inicio do Eurobasket e que non disputou ningún partido amistoso, circunstancia que lle impide estar conxuntado co resto do equipo e causa unha inevitable inestabilidade no xogo colectivo.

.... que un equipo que se convertiu en campeón do mundo e acadou numeros metais noutros europeos, xogos olímpicos, ... con esta mesma xeración de xogadores, gracias a un excelente traballo defensivo que nos permitía recuperar balóns e saír rápido ao contrataque, practicando un xogo vistoso, áxil e alegre, se convertiu nunha selección apagada, sen intensidade defensiva e cun xogo monótono e previsible, basado en buscar balóns interiores para o mellor xogador europeo, xogadas individuais de Rudy ou Navarro que, en xeral, rematan con tiros forzados dende a liña de 6,25 ou en xogadas de bloqueo e continuación base-pívot. É obvio que falta claridade, imaxinación e impovisación e o terceto de bases escollidos por Scariolo non invita ao optimismo. Como se vota de menos a falta de Calderón que, ademais de estas cualidades, aporta sentido ao xogo, amenaza de tiro e unha importante cantidade de puntos no marcador final. Ricky, Cabezas e Raúl están moi lonxe de aportar todas estas virtudes para un equipo.

... que un equipo que aspira a gañar o ouro europeo se presenta no campeonato sen a solvencia que se lle debe esixir e con certos aires de superioridade. Agora mesmo, España é unha selección sen suficiente rigor táctico, tanto en defensa como en ataque, pouco traballada en liñas xerais, con movementos e automatismos arcaicos e, moito me temo, cunha deficiente prepación fisica. Un exemplo claro de todo esto é a vergonzosa zona 2-3 que exhibimos nos tres partidos da primeira fase. Unha zona pouco agresiva, descompensada, cos xogadores deambulando dun lado a outro do parquet porque chegan sempre tarde ás axudas (nótase que están máis lentos do normal) e que, as poucas veces que se puxo en funcionamento, conseguiu, curiosamente, o contrario do seu propósito: facer que os equipos rivais melloren o seu tiro exterior, ... sen comentarios. Pouco queda daquela selección de Aito que presionaba en toda a pista, que sorprendía aos seus rivais con zonas moi agresivas e singulares, como a zona 1-3-1 e que lograba deixar aos contrarios en guarismos moi baixos.

.... que o seleccionador español sexa un técnico sobrevalorado en decadencia e que tenta impoñer un estilo de xogo atrasado, monótono, previsible e que non se adecúa as características dos nosos xogadores.... ter que verlle a cara, no palco do pabellón de Varsovia, ao defectuoso secretario de Estado para o Deporte, o señor Lissavetzky, e ao presidente da FEB, José Luis Sáez, sufrindo co terrible xogo da selección e rezando para que non quedemos eliminados na primeira fase e así evitar o bochorno popular e o rídiculo causado pola súa desastrosa xestión. José Luis Sáez, ese home que decidiu facerlle a vida imposible a Pepu Hernández, o home que nos fixo campións do mundo e que encumbrou o baloncesto ao escalón máis alto en España, ese home que creou unha lexión de seguidores do baloncesto que antes non sabían que existían máis deportes que o fútbol, ese home que transformou unha selección segundona, con grandes xogadores, nun EQUIPO campión, ese home que eliminou dos titulares deportivos a palabra gasoldependencia,... e preguntaredesvos o porqué desa actitude. Pois a resposta é ben sinxela, por diferencias persoais. José Luis Sáez, un visionario, que fai e desfai en función de cada momento, sen dispoñer de ningún plan específico a largo plazo e que contrata técnicos a tempo parcial e con contrato temporal.


... que os aficionados españois prefiramos obviar todos estos argumentos e votarlle a culpa a que Calderón está lesionado, que Pau acaba de saír dunha lesión, que Rudy e Garbajosa están tocados, que Ricky tivo un ano díficil polas lesións e non está ao 100%, ... e seguramente sexa en parte verdade. Ter lesionados ou tocados a 4 xogadores dos 5 que forman o habitual quinteto inicial é un lastre moi importante, pero a realidade é que a calidade dos homes que saen dende o banquillo é moi inferior a dos titulares e insuficiente para formar parte dunha selección campiona do mundo.

PD: Estas críticas respecto da selección española de baloncesto son incuestionables, independientemente de que cheguemos a final do Eurobasket ou o gañemos, cousa probable mentres contemos cun xogador como Navarro que soluciona a papeleta nos momentos máis difíciles, esos nos que o seu gran colega desaparece.


(**) Moi probablemente España sería campiona olímpica se o trío arbitral aplicara con sentido as reglas FIBA co mesmo baremo para tódolos equipos.

Noite de adiviñanzas

Lendo esta entrada no blog de jaichachu viñeron a miña memoria aquelas interminables noites na residencia universitaria que se prolongaban ata altas horas entre conversacións, chistes malos ou viciando a calquera xogo de PC, ... Unha das cousas que recordo con maior nostalxia son as adiviñanzas que me plantexaba algunhas noites o meu compañeiro e que remataban por atraer toda a miña atención, sen poder durmir, ata conseguir atopar a súa solución. En realidade, tratábanse dunha versión máis refinada e interactiva do tradicional concepto de adiviñanza.

Un interlocutor narra a escea final dunha historia, describindo unha serie de detalles relevantes que a outra persoa debe utilizar para descifrar os acontecementos que desencadearon ese final, realizando de xeito repetitivo preguntas que só poden ser contestadas cun sí ou cun non (tamén se pode responder que a pregunta non é relevante). Deste xeito, só utilizando os datos iniciais e a información que se extrae das sucesivas respostas, debemos ser capaces de descifrar o enigma. Aquí vos propoño un dos acertixos que máis tempo e esforzo me costou resolver:

"Un home entra nunha habitación e atopa a Xulieta tirada no chan, rodeada de auga e cristais por todos lados. Cando se achega á fiestra dase de conta de que está aberta... ¿Que lle aconteceu a Xulieta?"

Grandes inventos

O transistor

Este dispostivo semiconductor de estado sólido, presente de forma masiva en absolutamente tódolos aparellos electrónicos que se utilizan na actualidade, é considerado por moitos científicos como un dos inventos máis importantes da historia, tanto pola súa posterior aplicación en tódolos ámbitos da nosa vida, a nivel persoal e industrial, como porque non pode ser entendida a gran evolución (ou revolución) que experimentaron algún campos como as telecomunicacións, o desenrolo hardware de ordenadores, a automoción, ... sen a invención do transistor.

A mediados dos anos 40 as compañías que se dedicaban ao desenrolo de aparellos electrónicos utilizaban un inxenioso dispostivo, denominado tubo de vacío, para regular a transferencia dun fluxo de corriente electromagnética, xa que permitía controlar o movemento de electróns a través do "vacío" a unha presión moi baixa. Sen embargo, este dispositivo presentaba unha serie de incovenientes que dificultaban o seu empleo a gran escala: consumían unha gran cantidade de enerxía, eran pouco resistentes, resultaban fráxiles e un tanto inestables cando eran estresados e o seu tamaño era demasiado grande. Para facernos unha idea da súa dimensión, os expertos insinúan que, se sustituimos os transistores dun móvil actual por tubos de vacío, o seu tamaño sería equivalente ao do Empire State en New York.

Por esa razón, os laboratorios Bell, unha das compañías líder no desenrolo tecnolóxico nesa época, estaban moi interesados no descubrimento dun dispositivo de menor tamaño e con maior resistencia que permitira igualmente controlar o fluxo eléctrico. Un dos investigadores dos laboratorios Bell, o físico estadounidense, William Bradford Shockley, estaba convencido de que esto se podía lograr gracias as singulares propiedades dos semiconductores, materiais que se comportan como conductores ou aislantes da corriente eléctrica segundo a temperatura a que se atopen. Deste xeito, dependendo da enerxía que se aplica sobre o semiconductor é posible regular a súa conductividade do fluxo eléctrico. As investigacións de Shockley sobre semiconductores, que contou coa inestimable axuda de John Bardeen e Walter Houser Brattain, resultaron na construcción do primeiro transistor bipolar no ano 1947.

Este dispositivo estaba formado por dúas pequenas placas de ouro, que conformarían o colector e o emisor, conectadas sobre unha base de xermanio. Para solventar a necesidade de aplicar presión sobre as placas de metal decidiron utilizar un clip que actuaba como unha especie de resorte. Este tipo de transistor denomínase transistor de punta de contacto e foi paulatinamente evolucionando ata converterse no transistor de efecto de campo que se utiliza hoxe en día.


Os seus inventores decidiron darlle o nome de transisor a este novedoso dispostivo posto que aumento amplificado do estado sólido non soaba excesivamente ben. Este término conxugaba as palabras en inglés "transfer" e "resistor", que definen as principales características deste modelo, a posibilidade de transferir un fluxo eléctrico a través do elemento semiconductor e a posibilidade de regular esta transferencia mediante o uso dunha resistencia. William Bradford Shockley, John Bardeen e Walter Houser Brattain foron galardonados co Premio Nobel de Física en 1956 polas súas investigación dos materiais semiconductores e, especialmente, polo descubrimento do transistor. John Bardeen volveu a ser premiado con este mesmo galardón en 1972, xunto con Leon Neil Cooper e John Robert Schrieffer, pola formulación da teoría da superconductividade, convertíndose deste xeito nun dos poucos científicos en recibir dúas veces tan distinguido premio (honor que comparte con Marie Curie, Linus Pauling e Frederick Sanger). Este primeiro modelo dun transistor atópase actualmente exposto no vestíbulo dos laboratorios Bell de Murray Hill en New Jersey.

Este importante descubrimento e a súa posterior aplicación noutro dos grandes avances do século XX, os circuitos integrados, permitiron o diseño de dispositivos electrónicos máis potentes, máis pequenos e con menor consumo que hoxe en día utilizamos e que semella seguirán evolucionando namentres non se alcancen os límites físicos que nos obriguen a emprender un cambio radical de tecnoloxía, da mesma forma que sucedeu cando o transistor sustitiu ao tubo de vacío.