XXIII TRAVESÍA INTEGRAL DE LOS MONTES AQUILIANOS

Cando visitei Peñalba de Santiago o verán pasado, un escalofrío recorreume o corpo de arriba a abaixo no momento preciso no que alcei a vista cara o ceo e apareceu diante miña a maravillosa estampa da Silla da Yegua bañada polos derradeiros raios do sol antes de agocharse tras do seu cumio. Esa imaxe case irreal despertou fermosos recordos de grandes xestas que nese momento semellaban moi lonxanas no tempo, aínda que só pasaran 4 anos. Recordos da primeira vez que me aventuraba a participar nunha carreira por riba dos 42 kms, lembranzas dunha interminable subida na que se ascendía sen descanso por rampas imposibles ata acadar un paraíso no que recobrar o alento perdido e maravillarse mirando o horizonte en calquera das catro direccións. Foi nese instante no que unha idea comezou a rondarme pola cabeza, quería revivir todas esas emocións de novo. Foi un instante efímero, pero sen darme conta esa idea permanceu latente e agochada nalgún lugar da miña consciencia ata que un día sen querelo xa non era capaz de imaxinarme sen estar na liña de saída da Travesía Integral dos Montes Aquilianos. 

Meses e meses de adestramento, horas de ledicia exultante ou de sufrimento agotador, en compañía ou en soedade por sendeiros de terra, barro e pedras que pouco a pouco te van achegando cara a ansiada saída. Meses nos que apenas hai tempo para pensar na carreira, nos que non eres consciente da embergadura do reto proposto, nos que o único sensato é centrarse en adestrar e prepararse psicolóxicamente o mellor posible. E, de repente, como un ruído imprevisto que te desperta en plena noite, chega o momento de organizar todo o necesario para afrontar con garantías unha carreira de máis de 60 kms na que se ascende dende 600 metros ata máis de 2100 metros, nos que te podes atopar condicións climatolóxicas moi cambiantes e infinidade de problemas que poden mandar ao traste o soño de cruzar a liña de meta. 

Despois de organizar as diferentes mochilas coas cousas que ía precisar antes de comezar, para empezar a correr e na zona intermedia da carreira, só quedaba conducir 2 horas ata Ponferrada para recoller o dorsal, cear con calma e tratar de irse á cama o antes posible, posto que a saída ao día seguinte era as 6:00 a.m. A diferencia da vez anterior que participara nesta carreira, non estaba excesivamente nervioso. A pesar de todo, resultou imposible conciliar o sono ata ben entrada a medianoite para logo despertar moito antes de que alarma, cuidadosamente programada para as 4:30, perturbara o sepulcral silencio desa noite. Un par de respiracións profundas, uns segundos de pausa antes de obrigarme a levantarme para almorzar con tempo suficiente. Preparar os derradeiros detalles, enganarse con pensamentos positivos antes de cerrar a porta da habitación para dirixirse cara a saída. A medida que avanzaba con ritmo pausado cara a saída non deixaba de recordar a preciosa descripción que fixera uns anos antes dese mesmo instante, disfrutando do embriagador silencio da cidade durmida, tan só alterado polo murmullo dos meus propios pasos ao percorrer as rúas e polos fortes e apresurados latidos do corazón. 

Despois duns 10 minutos andando chego á praza do concello onde está situada a saída e onde estará tamén ubicada a meta para aqueles que consigan completar o percorrido. O ambiente é aínda frío, case me atrevería a dicir que un pouco desolador xa que só uns poucos corredores deambulan pola praza sen rumbo claro e semellan un pouco desorientados na escuridade da noite. Primeiro contratempo cando vou deixar a mochila intermedia coas cousas que poido chegar a precisar no caso de que se presenten diversas situacións de carreira que prefiro ter controladas. Erróneamente pensaba que era suficiente con deixar unha única mochila que a organización primeiro levaba a Montes e logo a Ferradillo. Sen embargo, no caso de querer mandar mochila tanto a Montes como a Ferradillo, é preciso preparar dúas mochilas diferentes e mandar cada unha delas a un punto. Sobre a marcha decido enviar a mochila que tiña preparada a Montes (km 20) para coller alí as cousas necesarias no caso de que o tempo esté compricado no cumio da Silla da Yegua. Ademais, con paso apresurado vou ata o coche onde collo unha mochila vacía para logo poder deixar as cousas que xa non precise a partir de Ferradillo (km 44). Volvo de novo cara a zona de saída co tempo xusto para deixar a mochila vacía na furgoneta que vai a Ferradillo e colocarme na saída. A diferencia da anterior participación na carreira, non recordo con especial emoción esos momentos antes da saída, algúns grupos de corredores sacan as primeiras fotos da xornada para inmortalizar ese momento, pero as emocións da xente semellan contidas, incluso aletargadas, a pesar de que a cantidade de corredores agora sí aumentou significantivamente. 

Tras uns poucos minutos de espera a xente comeza a moverse precipitadamente acompasando os seus pasos e a súa respiración coa da xente que os precede. Acompaño coa mirada ao meu compañeiro de fatigas nesta ocasión, Ángel, e noto como as pernas se van despertando pausadamente coas primeiras zancadas aínda perezosas. Pasados un poucos metros, saimos da praza e movémonos nunha especie de zig-zag polas rúas da zona vella de Ponferrada ata que deixamos atrás as tenues luces das farolas da cidade. Nada máis cruzar a ponte, comeza unha lixeira subida por asfalto que sirve de primeiro aviso do que nos espera ao longo da carreira. Momento de decidir se merece a pena seguir correndo, malgastando forzas que logo probablemente votaremos en falta ou se paramos a andar e serenamos o noso ímpetu. Como non podía ser doutro xeito, a razón imponse e decidimos subir andando ao igual que a maioría de corredores que nos preceden. 

O certo é que non recordaba con exactitude moitas partes do percorrido, e nesta primeira parte tiña a sensación de que era prácticamente chan ata chegar ao primeiro avituallamento. Unha percepción bastante alonxada da realidade xa que, aínda que non ten ningunha subida excesivamente dura, si que ten numerosos tobogáns e incluso algunha baixada bastante pronunciada. A última delas remata nunha senda paralela a un pequeno regato que nos conduce ata un cruce no que está situado o primeiro avituallamento. Este tramo transcurre sen maiores problemas, sempre correndo a un ritmo tranquilo e parando a andar naquelas zonas nas que había algunha pendente pronunciada ou incluso lixeira pero continuada. Deixamos atrás a estela da noite que nos cobixou nos primeiros quilómetros e o mencer preséntase súbitamente para guiarnos polos recobecos dos montes aínda cercanos a Ponferrada. Non falo demasiado, simplemente vou concentrado no ritmo e, de vez en cando, miro o reloxo para ver se nos falta moito para chegar a zona do avituallemento, situado no km 10,5. Na primeira ocasión que participara nesta carreira, chegara a ese punto en 1h10 e esa era un poco a referencia que levaba na cabeza. Cando vin ao lonxe o cruce e mirei o reloxo comprobei con satisfacción que íamos clavar ese tempo ou incluso facer un par de minutos menos. 

Paramos apenas un minuto no avituallamento para beber un vaso de aquarius e comer a metade dun plátano, e con certa celeridade retomamos a marcha coa primeira subida de certa entidade. Non teño boas sensacións, molestias nos xemelgos e certa sensación de fatiga fan que me tome a subida con certa calma. Afortunadamente é máis curta do que recordaba e os seguintes quilómetros fanse moi amenos serpenteando por camiños de terra relativamente favorables que rematan nunha baixada pronunciada que nos leva ata unha estrada de asfalto. Nese punto comeza a subida ata Montes de Valdueza, subida que en calquera outra carreira sería moi reseñable pero que nos Aquilianos non deixa de ser un mero quecemento para afrontar a parte intermedia e realmente dura desta travesía. O sol comeza a asomarse tímidamente como se quixese presenciar o noso esforzo agazapado detrás das nubes que aínda cubren o ceo. Comezan a caer as primeiras gotas de suor e o corozón palpita con forza para axudarlle aos músculos a superar as fortes rampas coas que nos agasalla a subida. Ángel leva un ritmo alegre que non podo nin quero seguir, así que vou vendo como se alonxa paseniñamente ata que chego a perdelo de vista nas continuas reviravoltas do camiño. Intento concentrarme simplemente en non acelerar a respiración e reservar todas as forzas para o seguinte tramo no que realmente comeza a carreira. Despois duns 10 ou 15 minutos subindo chegamos a un precioso tramo que bordea unha ladeira da montaña para conducirnos ata Montes, onde está situado o segundo avituallamento e onde temos a nosa disposición a mochila intermedia. Antes de chegar ao cruce onde xa se atisban as primeiras casas do pobo, vexo como Ángel ralentizou significativamente o ritmo para esperarme. Miro o reloxo e comprobo o que xa me temía, chegamos ao avituallamenento en 2h25', uns 5 minutos máis rápido que na anterior participación. 

Nesta ocasión paramos un pouco máis de tempo no avituallamento, tempo que aproveito para beber un par de vasos de aquarius, e comer algo de froita e un pasteliño de chocolate. Localizo entre o tumulto de mochilas a miña e collo os guantes, unha camiseta de manga longa e o cortaventos. Gardo todas as prendas na mochila pequena de correr sen orde pero coa suficiente maña para conseguir que todo colla en tan limitado espacio. Non quero cometer o mesmo erro inxenuo que fai 5 anos, cando en Montes non collín ningunha prenda de abrigo e logo, no alto da Silla da Yegua, case teño que abandonar por estar completamente conxelado e sen máis alternativa que correr rápido para entrar en calor. Unha vez temos todo preparado, baixamos lixeiramente polas estreitas rúas do pobo ata chegar a un cruce onde comezamos a subir camiño de Peñalba de Santiago. Comento con Ángel que recordo que ese tramo era bastante duro cunha subida moi pronunciada coa súa correspondente baixada. Sen embargo, pouco despois de expresar en voz altas as miñas reflexións e de recuperar ese silencio necesario para manter calmada a respiración, chegamos a unha especie de meseta na que se podía correr de forma relativamente cómoda. Lixeira baixada que me deixa un pouco descolocado porque van pasando quilómetros que nos achegan a Peñalba sen aparentes dificultades no camiño. Pero xusto cando estamos chegando ao fondo dun pequeno val, vexo unha fermosa fervenza que me resulta extrañamente familiar. Miro cara arriba e alcanzo a entrever a figura de varios corredores que van desaparecendo pouco a pouco detrás dun collado que semella infranqueable cando nos detemos aos seus pés para comezar a subilo andando. Subida non demasiado longa pero sí moi empinada, case vertical que sirve para amosarnos un pequeno aperitivo do que nos vamos encontrar uns 3 ou 4 quilómetros máis adiante. Comezamos a subida con certa premura pero en seguida temos que aminorar o noso ritmo porque non hai forma de adiantar aos corredores que nos preceden nun sendeiro tan estreito. Nun principio sinto certo alivio sabendo que así vou gastar menos forzas, pero logo vexo que me costa manter a estabilidade ao ir a un ritmo tan pausado. Nun tramo máis cómodo aproveitamos para adiantar a un par de corredores e afrontar a baixada con máis tranquilidade. Alomenos eso pensaba eu, porque Ángel creo que non levaba esa mesma idea na cabeza xa que nos primeiros metros da baixada – moi pronunciada, non exenta de perigo pero na que era sinxelo correr sen demasiados problemas – desapareceu como un lóstrego entre a maleza que cerraba o camiño que nos levaba ata Peñalba. Pola miña parte baixei a bo ritmo, nada que ver coas anteriores (ou coas seguintes) baixadas, forzando incluso nalgúns tramos con zancada amplia, ata que alcancei a unha corredora que levaba un ritmo algo máis cómodo e que me axudou a sosegarme na derradeira parte da baixada. A verdade é que me gustou moito toda a baixada, na parte máis alta hai unha vista preciosa do pobo de Peñalba e durante todo este tramo pódese disfrutar da inmesiadade e beleza do Valle del Silencio. Despois de completar o descenso, de novo vexo como Ángel me está esperando e xuntos afrontamos o pequeno tramo de subida que nos leva ata Peñalba, onde está situado o terceiro avituallamento aos pés da maxestuosa Silla da Yegua que se alza impoñente sobre todo o val e sobre as nosas cabezas. 

Subindo a paso apresurado polas empinadas rúas de Peñalba, rememoro o verán anterior no que puiden disfrutar con calma da singular beleza deste pobo. Despois de atravesar as súas rúas, chegamos finalmente ao avituallamento en algo menos de 3h30 (uns 5 minutos menos que na primeira participación). O noso fiel amigo aquarius espera paciente para axudarnos a saciar a sede e mitigar o cansancio que xa se comeza a notar despois de algo máis de 26 kms. Bromas, risas nerviosas, a metade dun plátano, unha barrita e listo para afrontar o verdadeiro reto desta carreira: a fascinante subida á Silla da Yegua. Para os amantes dos números, a subida pode resumirse en dous datos reveladores que fan estremecer a calquera corredor: uns 4 kms e máis de 1100 m de desnivel positivo. Sen embargo, neste caso os números non son suficientes para describir a dureza e encanto desta subida. 

Comeza suave, case de forma imperceptible pero despois dun quilómetro levadeiro empeza a verdadeira subida cun xiro de 90º á esquerda. Non sería quen de cuantificalo en quilómetros, pero a primeira parte da ascensión consiste básicamente en algo máis de 30 minutos de subida sen descanso por rampas verticais e continuadas ata chegar a un primeiro collado no que suaviza un pouco a pendente cunha mínima baixada. Neste punto semella que o tempo se relentiza ata deterse case por completo vendo como os corredores permanecen anclados eternamente na mesma rampa como se estiveran encadeados por unha corda invisible que non lles deixa avanzar. Resulta fatigoso impulsar todo o corpo para dar cada nova zancada como se todo o lugar estivera afectado por algún tipo de anomalía gravitatoria destinada a impedir os movementos de quen se atreve a pertubar a tranquiladade dese paraíso. Son momentos para acompasar a respiración, manter un ritmo lento pero constante e baixar a mirada para non desesperar vendo o que temos que superar a continuación. Debido ao pronunciado da pendente, a zona do pé que entra en contacto co chan é mínima, apenas a punteira, e nalgunhas zonas o terreo está resbaladizo, facendo que sexa necesario incluso agarrarse á vexetación que nos rodea para non perder o equilibrio e volver a rolos ata o punto de partida. A diferencia da única vez que fixera esta subida, nesta ocasión tiña claro que o fundamental era manter un ritmo constante, non malgastar forzas en exhibicións futís, procurando sempre manter a respiración fluida e as pulsacións controladas sen que se aceleren máis da conta. Pasa o tempo despacio pero vou ben, subindo alegre e superando algúns corredores que prefiren descansar un segundo para deixarme pasar. Case todos optaron por utilizar bastóns, pero a min nunca me convenceron demasiado e creo que serían máis un lastre que unha axuda nas miñas mans. Ángel dime que vai baixar un pouco o ritmo porque a ese paso non chega arriba enteiro. Eu manteño un ritmo máis ou menos regular, pero sigo notando moi preto a súa respiración axitada. Finalmente, chegamos ao final do primeiro tramo, respiro profundo e comezo a correr moi despacio para soltar as pernas entumecidas polo esforzo. Rápidamente o camiño volver recuperar as pendentes imposibles e toca volver a andar, pero teño boas sensacións, recuperei ben dos esforzos previos, vou lixeiro e sinto que podería ir máis rápido, pero desboto semellante idea posto que queda aínda demasiada carreira para sucumbir a tan perversa tentación. 

A segunda parte da subida segue sendo dura pero é moito máis asequible se o esforzo anterior non minou por completo as túas forzas. Son varios tramos de subida constante pero non demasiado longos que se entrelazan por pequenos descansos que axudan a recuperar folgos e soltar as pernas. Ao final do terceiro destos tramos, aparece como un espexismo o cumio da Silla da Yegua, fermosa, altiva e impávida ante o noso vagar polos seus sendeiros. Só queda subir unha última rampa vertical e paralela a un precipicio que semella conducir ao abismo máis absoluto. Para min esta é sen dúbida unha das estampas máis fermosas de toda a carreira e unha das imaxes que deberían quedar para sempre gardadas na memoria dun corredor: un enorme penedo con forma case triangular que parece querer escapar dos neveiros que o rodean e polo que sube unha ringleira de corredores inconscientes que semellan pequenas formigas ante a inmesidade da montaña. Esta hipnótica imaxe, case poética, acompañoume no que pensaba que eran os derradeiros metros da subida. Sen embargo, nada máis chegar arriba puiden vislumbrar que aínda quedaba unha pequena subida por unha especie de pista forestal para alcanzar a zona do avituallamento. Miro o reloxo e comprobo con certo alivio que vou tardar uns 5 minutos máis que a anterior vez, subindo máis despacio e máis cómodo que daquela. Voto unha ollada cara atrás e vexo que Ángel non ven demasiado lonxe así que afronto a subida andando tranquilo para chegar á cima en 4h55' na posición 21. Bebo con certa calma e aproveito para comer de todo un pouco, froita, barrita e algo doce. Cando estou rematando chega Ángel, probablemente con gañas de tirarme montaña abaixo por metelo en semellante aventura. Afortunadamente, non fai demasiado frío e non necesito votar man da roupa de abrigo que tiña na mochila. Sen embargo, despois de case 10 minutos prácticamente parado no avituallemento comezo a quedarme un pouco frío e apremio a Ángel para retormar o camiño pola zona alta dos Aquilianos. Agora toca crestear durante uns 7 kms ata chegar ao seguinte avituallamento na Guiana. 

Comezamos a correr con certa cautela nunha baixada curta pero moi pronunciada que nos leva ao inicio da subida ao Pico das Berdianas. Subida curta pero dura, que chegados a este punto resulta incluso cómoda andando. De novo baixada por un camiño con bastante pedra que dificulta levar unha zancada uniforme e que te obriga a estar en tensión constante porque calquero erro de cálculo para decidir o punto no que aterra de novo o pé no chan pode resultar nunha fatal caída. Comeza a molestarme a planta do pé e noto como as pedras máis pequenas se clavan de vez en cando na parte máis sensible da planta. Sensación que me acompañará ao longo de todo este tramo no que vou implorando que cheguen pronto as subidas para poder poñerme a andar e suavizar o impacto do pé co chan. Lixeira subida, un tramo cómodo para correr se non for a polas molestas pedras e chegamos ao seguinte pico cun nome bastante evocador, Pico Tuerto. De novo, baixada pronunciada na que comezo a notar as primeiras molestias nos cuádriceps e un par de quilómetros chans nos que se intercalan zonas de campo a través, nos que incluso temos que cruzar por riba de pequenos regueiros de neve, con zona de sendeiros aderezados con pedras de todos os tamaños. Neste tramo non acabo de ir demasiado cómodo, vendo ademais como algúns corredores nos adiantan e desaparecen apresuradamente no horizonte. Finalmente, atisbo ao lonxe o cortafogos de pedra que nos conduce ata a cumio da Guiana e un lixeiro sorriso asoma de forma espontánea sabendo que deixamos atrás ese tramo que me estaba torturando mentalmente dende facía un bo anaco. Comezamos a subir, primeiro suave pero o camiño vai gañando pendente ata que desemboca nun cortafogos de pedra que nos leva prácticamente ata a parte máis alta. Nesta subida marca o ritmo Ángel moi recuperado tras o mal rato da subida á Silla da Yegua. Sen máis contratempos, chegamos ao avituallamento en 6h25', uns 10 minutos menos que na vez anterior, reflexo do bo ritmo que mantivemos ao longo de todo este tramo. 

Paramos apenas un par de minutos para repoñer líquidos e disfrutar dunha breve e animada conversación coa xente e cos corredores que había nese punto, e iniciamos con moderada ledicia o eterno descenso dende a Guiana (1800 m) ata o pobo de Rimor (600 m), pasando antes por Ferradillo, un pobo que comeza a serme demasiado familiar xa que tamén pasan os 101 peregrinos por alí. O primeiro agasallo do descenso consiste nun cortafogos con moita pendente e no que resulta fácil coller gran velocidade co consecuente risco de acabar a rolos polo chan ou forzando demasiado os cuádriceps para conseguir refrenar o impulso que se colle. Para min este foi o punto clave da anterior edición así que, nesta ocasión, decidín afrontalo con tranquilidade, andando sen forzar en ningún momento a musculatura. Numerosos corredores me animaban ante a torpeza dos meus movementos, un deles chegou a decirme que o importante era non mancarse. Non podería estar máis de acordo. O final deste cortafogos enlaza cunha senda moi agradable para correr e da que disfrutaría como un meniño pequeno cos seus regalos no día de reis se non fose polas case 7 horas que levaba de esforzo. Esta senda está rodeada de vexetación, o terreo consiste en terra compacta sen pedra que axuda a amortiguar o impacto e a pendente é lixeiramente favorable. Despois de transitar con certa tranquililade por este camiño un par de quilómetros, chegamos a unha pista forestal que nun principio resulta moi favorable e que permite correr a bo ritmo, pero que pouco a pouco se vai facendo máis tediosa por mor de pequenas subidas que son prácticamente imperceptibles pero que nos obrigan a baixar o ritmo e a parar nalgúns momentos a andar para recuperar o alento. Finalmente collemos un desvío que nos leva a través dunha vertixinosa baixada ata Ferradillo. Baixada moi sinuosa e pendente que serve para castigar un pouco máis os maltreitos cuádriceps. Chegamos ao avituallento de Ferradillo en 7h20, punto no que ademais temos a segunda mochila preparada para deixar todo aquelo que xa non vamos precisar como a roupa de abrigo ou a manta térmica. Por un momento, róndame pola cabeza deixar directamente a mochila de correr pero, afortunadamente, recapacito e desboto esa idea, feito que logo me salvaría no tramo final da carreira. Comeza a facer algo de calor pero a temperatura é perfecta para correr sen abafar. Ademais de beber unha boa cantidade de aquarius e coca-cola, aproveito para encher ata a metade a bolsa de auga da mochila. 

Unha vez rematamos de preparar todo, saímos do avituallamento andando sen apresurarnos. Por primeira vez no que vai de carreira, cóstame un mundo poñer en marcha de novo o corpo despois de estar parado tanto tempo e as pernas protestan coas primeiras zancadas. Son xa case 45 kms de carreira, máis de 7 horas de esforzo e, como é lóxico, aparecen os primeiros síntomas de fatiga. A pesar de todo, mantemos un bo ritmo por unha senda bastante cómoda ata que collemos un desvío que nos leva por unha baixada moi sinuosa con constantes cambios de dirección e de pendente, case sempre favorable pero por veces bastante pronunciada. Van pasando os quilómetros e non damos chegado ao cruce coa pista forestal que nos leva ata o pobo de Rimor. Non estou seguro de se nos perdemos aínda que, cada certo tempo, nos adianta algún corredor e vamos vemos as marcas da carreira, o que confirma que vamos polo camiño axeitado. De repente xiramos cara a esquerda e aparece unha rampa ascendente con moita pendente que me deixa descolocado. Teño claro que o percorrido é diferente do que fixera eu facía 5 anos pero, de súpeto, como unha revelación mística do doctor House, recordo que uns días antes lera a noticia de que querían aumentar a distancia da carreira en 3 quilómetros. Unha enorme sensación de desacougo recórreme o corpo de arriba a abaixo, aparecendo os primeiros pensamento negativos cos que o meu cerebro me castiga pola miña afouteza. Afortunadamente a subida non é moi longa pero os seguintes quilómetros fánseme moi duros, tanto física como mentalmente. Seguimos baixando por un sendeiro que finalmente se convirte nun camiño ancho con continuos tramos de descenso pronunciado, teño molestias nos cuádriceps que me obrigan a ralentizar constantemente o ritmo para minimizar a dor en cada impacto co chan e non alcanzo a ver onde acaba esa baixada nin as casas de ningún pobo cercano. Desepero por momentos, pero agárrome con forza á idea de que a carreira acaba no seguinte avituallamento, xa que logo quedan como moito 8 quilómetros completamente chans que podo facer andando e trotando na medida das miñas posibilidades. Finalmente, o vento agasállanos cos primeiros rumores da xente do pobo conversando animadamente. Agradezo o balbordo despois de tanto tempo acompañados por un abrumador silencio só roto polos nosos pasos. Aparecen as primeiras casas do pobo de Rimor entre as árbores e respiro aliviado. Apenas recorremos un par de rúas e chegamos ao derradeiro avituallamento cun tempo de 8h20'. 

Estou convencido de que Rimor é un dos pobos máis fermosos da xeografía española, pero cada vez que escoito ese nome non podo evitar evocar recordos de sufrimento e fatiga. Polo menos desta vez, puiden disfrutar no avituallamento das famosas cereixas de Rimor, pero despois de beber unha cantidade desorbitada de líquido tiña présa por abandonar o antes posible tan singular pobo, así que me puxen a andar camiño de Ponferrada sen votar a vista atrás. Eran preto das 14:30 e comezaba a facer moita calor ou, polo menos, a sensación era de moito bochorno. O derradeiro tramo comezaba cunha lixeira subida na que aproveitei para poñer en marcha de novo o corpo. Cando a estrada comezou a coller pendente lixeiramente favorable, a miña cabeza deu a orde de comezar a trotar pero as miñas pernas non responderon. Despois dunha feroz batalla interna que durou uns segundos pero que semellou unha eternidade, conseguín impulsarme con suficiente forza para volver a correr. A sensación de fatiga era inmensa e non me deixaba pensar con claridade, só era capaz de martirizarme coa idea de que aínda quedaban moitos quilómetros para chegar á meta e de que non tiña forzas para correr. Cando me poñía a andar un certo sentimento de impotencia e debilidade tampouco me permitía disfrutar dese derradeiro tramo. Neste punto chega o momento de recurrir ao recurso máis potente que ten un corredor de fondo, o autoengano, unha mentira constante coa que embaucar ao organismo con falsas promesas se non te deixa tirado na seguinte reviravolta do camiño. Corro un par de minutos e logo descanso, sigo correndo ata o seguinte cruce e outras excusas do montón que serven para ir loitando contra os continuos avisos do corpo de que en calquera momento se vai deter por completo, para rematar esa agonía sen sentido. Logo dun par de quilómetros correndo a pesar deste dilema interno, chegamos a un tramo de asfalto picando lixeiramente cara arriba. Antes do final dese tramo, teño que pararme a andar xa que en cada zancada sinto como se me atravesara todo o corpo unha corrente eléctrica que me vai abrasando pouco a pouco por dentro. Acabamos ese tramo de asfalto e xiramos por un camiño de terra que vai paralelo a unha canle de auga, moi estreito e bastante resgardado do sol. A confluencia desos factores pareceu insuflar mensaxes de alento que me axudaron a desterrar pensamentos negativos e a concentrarme simplemente no esforzo. Xa non teño esa necesidade apremiante de parar en cada nova zancada, senón que son consciente de que podo seguir trotando un bo anaco a ese ritmo pausado. Subida relativamente longa e pronunciada que, a esas alturas, semellaba unha rampa máis propia da Silla da Yegua. Paramos a andar e mantemos unha animda conversa cun andarín da carreira curta que vai cos seus dous cans e que nos instrúe nas bondades e milagros da cervexa 1906. Cando chegamos arriba e o camiño se torna chan, facémonos os remolóns pero finalmente comezamos a trotar de novo. 

Baixada curta e despois dun bo rato correndo chegamos á senda paralela ao río Sil que nos revela que Ponferrada non pode estar demasiado lonxe (ou eso pensaba). Ese tramo resulta entretido xa que vai serpenteando a carón do río con pequenos sube-baixas por todo o camiño. Vou encendido, obsesionado con chegar o antes posible ao final desa senda que nos ten que deixar na entrada de Ponferrada. De repente, a voz de Ángel sácame dese letargo obsesivo e facendo caso da súa sexerencia paramos a andar para afrontar un tramo un pouco máis compricado con moitas pedras no camiño. Abandonamos esta senda para seguir correndo paralelos ao río, pero aínda non atisbo casas no horizonte. De novo reaparecen os pensamentos negativos, a calor volve facerse moi patetente xa que apenas hai sombras nas que agocharse e teño a sensación de que esta carreira non vai acabar nunca. Probo a dar un par de sorbos da mochila, pero comprobo con resignación que xa non me queda auga. Non me podo crer a cantidade de auga que tiven que beber en tan pouco tempo. Por sorte, despois duns 5 minutos correndo por un averno co chan de terra, saímos a un tramo de asfalto onde aparecen as primeiras casas e ao lonxe a visión do castelo de Ponferrada. Cruzamos a ponte e seguimos algo menos dun quilómetro ata chegar aos pés do castelo que, nese punto, parece inmenso no alto dunha pequena colina da cidade. Vou con forzas para correr e apresuro o paso como se chegara impuntual a unha cita, pero non hai ninguén esperando na praza do concello, só a gloria de cruzar a meta. Engano un par de veces a Ángel para que siga correndo ata que comeza a subida ata o castelo. Subo pola senda apesadumbrado pero unha enorme ledicia apodérase de min sabendo que por fin o conseguín, que se acabou o sufrimento desos derradeiros quilómetros. Quedan 200 metros, cruzamos a rúa do reloxo entre os aplausos da xente que está disfrutando nas terrazas do bo día que fai e, cando xa vexo o arco de entrada á praza, dígolle a Ángel que eu vou ir moi despacio para saborear ese momento polo que estiven esperando máis de 9h. 

Entro en meta sen facer demasiados aspaventos porque as emocións, contidas, van por dentro, miro ao ceo e deixo que os recordos da xente que máis quero compartan ese momento conmigo. As bágoas tamén queren participar nesa inmensa festa de emocións que me sacude todo o corpo aínda que, finalmente, logro retelas apretando con forza os ollos. É absolutamente imposible describir con palabras o que unha persoa pode sentir cando ve ao lonxe a meta despois de sufrir durante tantas horas coa única esperanza de acadar esa meta. É unha sensación que só se pode entender cando se vive ese momento en primeira persoa e que, incluso uns minutos despois de cruzar a meta, recordas cun sorriso meláncolico porque non comprendes como todas esas emocións poden nubrar por completo calquera outro pensamento racional.