Agora (I)
Quinta película do director español, recoñecido internacionalmente, Alejandro Amenábar, que ve a luz despois de máis de 4 anos de intenso traballo para dar forma a esta superproducción, a máis cara da historia do "cine español". Tralo éxito acadado polas súas predecesoras, comezando pola súa ópera prima, Tesis (1996), onde se acercaba ao macabro mundo das películas snap, logo a sorprendente Abre los ojos (1998), donde nos ofrecía a súa peculiar visión da crionización, Los otros (2001), a súa obra mestra, onde o terror psicolóxico acada a perfección e, finalmente, o drama sobre Ramón Sampedro, Mar Adentro (2004), Amenábar volve demostrar a súa valentía ao embarcarse nun proxecto tan alonxado dos seus anteriores traballos e tan arriscado. Analizando a súa traxectoria como director podemos sacar dúas cousas en claro:
1. Amenábar non encaixa no perfil da maioría de directores actuales, que abogan por sacar o maior número de films que poidan, independientemente da calidade, para facer taquilla. Eso provoca que algúns directores fagan unha ou, incluso, máis películas cada ano de escasa calidade e que se nota que non están demasiado traballadas nos aspectos ténicos, no guión, nas interpretacións,... A ambición recaudadora sen límite e a escasa paciencia de compañías cinematográficas, productores, ... obriga aos directores a ofrecer resultados a curto prazo1 para poder sacar adiante os seus proxectos. Quen paga sempre manda! Sen embargo, observando as datas das súas películas, podemos ver como Amenábar se desmarca dos seus colegas de oficio e dedica moito tempo antes de completar e estrear cada un dos seus proxectos.
2. A filmografía de Amenábar é incataloable, non podemos dicir que se encadre nun xénero determinado. Dende o terror psicolóxico ata a ciencia-ficción, pasando polo drama, parece reinventarse en cada nova película. Por eso resultan tan agradables os seus films, nunca sabes con que te vai a sorprendar a seguinte vez; cando escoitei que ía facer un película histórica, na que recreaba a antiga Alexandría, quedeime sinxelamente a cadros. Supoño que o seguinte será a comedia romántica ou o gore, que é do pouco que lle queda por explorar. No principio da súa carreira comparábano con Shyamalan, o tipo que só sabe facer pelis de suposto terror coa súa peculiar visión dos fantasmas, superheroes, extraterrestres, mostruos irracionais, ninfas, ... As comparacións son odiosas, sobre todo para quen leva as de perder.
Ágora2 narra a historia de Hipatia, unha brillante astrónoma que trata de evitar a destrucción da Biblioteca da antiga Alexandría, debido as violentas revoltas que se producen durante a ocupación romana da cidade. A película ofrece unha interesante combinación de historia, astronomía, relixión, ... situándonos na decadencia da enigmática e apaixoante antiga Alexandría, famosa pola súa beleza e por ser o principal foco cultural e intelectual nesa época. Ese desenfreo intelectual que tiña como epicentro Alexandría convertiu a súa biblioteca na máis grande e máis importante do mundo antigo, nela estaba almacenada e centralizada a maioría da saiduría acadada durante os séculos anteriores. Expertos estiman que chegou a contar con máis de 700.000 volumes, incluíndo as obras máis importantes da antigüedade. Foi destruída nalgún dos numerosos saqueos da cidade, en circunstancias aínda descoñecidas, que rodean dun certo halo de misterio todo o relacionado coa biblioteca, en particular, e coa decadencia de tan esplendorosa cidade, en xeral.
Todos estos ingredientes fan do film un apetitoso manxar que non me perdería por nada do mundo. Sumándolle a esto a miña admiración confesa polo traballo de Amenábar, todas as súas películas me gustaron, en maior ou menor medida, e o gran interés que desperta en min tódolos misterios do mundo antigo e, en especial, de Alexandría, fan que as miñas expectativas respecto de Ágora sexan moi elevadas.
(1) Algo parecido acontece no mundillo da investigación. Antes publicábanse menos papers que agora, pero os que se publicaban eran realmente dignos e representaban importantes avances nos distintos campos da investigación. Agora os investigadores están obrigados a publicar un número mínimo de artículos para poder recibir a pasta que lles permita continuar co seu traballo (pero eso é carne doutro post).
Ágora de Atenas
2. A filmografía de Amenábar é incataloable, non podemos dicir que se encadre nun xénero determinado. Dende o terror psicolóxico ata a ciencia-ficción, pasando polo drama, parece reinventarse en cada nova película. Por eso resultan tan agradables os seus films, nunca sabes con que te vai a sorprendar a seguinte vez; cando escoitei que ía facer un película histórica, na que recreaba a antiga Alexandría, quedeime sinxelamente a cadros. Supoño que o seguinte será a comedia romántica ou o gore, que é do pouco que lle queda por explorar. No principio da súa carreira comparábano con Shyamalan, o tipo que só sabe facer pelis de suposto terror coa súa peculiar visión dos fantasmas, superheroes, extraterrestres, mostruos irracionais, ninfas, ... As comparacións son odiosas, sobre todo para quen leva as de perder.
Ágora2 narra a historia de Hipatia, unha brillante astrónoma que trata de evitar a destrucción da Biblioteca da antiga Alexandría, debido as violentas revoltas que se producen durante a ocupación romana da cidade. A película ofrece unha interesante combinación de historia, astronomía, relixión, ... situándonos na decadencia da enigmática e apaixoante antiga Alexandría, famosa pola súa beleza e por ser o principal foco cultural e intelectual nesa época. Ese desenfreo intelectual que tiña como epicentro Alexandría convertiu a súa biblioteca na máis grande e máis importante do mundo antigo, nela estaba almacenada e centralizada a maioría da saiduría acadada durante os séculos anteriores. Expertos estiman que chegou a contar con máis de 700.000 volumes, incluíndo as obras máis importantes da antigüedade. Foi destruída nalgún dos numerosos saqueos da cidade, en circunstancias aínda descoñecidas, que rodean dun certo halo de misterio todo o relacionado coa biblioteca, en particular, e coa decadencia de tan esplendorosa cidade, en xeral.
Todos estos ingredientes fan do film un apetitoso manxar que non me perdería por nada do mundo. Sumándolle a esto a miña admiración confesa polo traballo de Amenábar, todas as súas películas me gustaron, en maior ou menor medida, e o gran interés que desperta en min tódolos misterios do mundo antigo e, en especial, de Alexandría, fan que as miñas expectativas respecto de Ágora sexan moi elevadas.
(1) Algo parecido acontece no mundillo da investigación. Antes publicábanse menos papers que agora, pero os que se publicaban eran realmente dignos e representaban importantes avances nos distintos campos da investigación. Agora os investigadores están obrigados a publicar un número mínimo de artículos para poder recibir a pasta que lles permita continuar co seu traballo (pero eso é carne doutro post).
(2) Nas antigas polis gregas, ágora era unha praza pública, situada no centro da cidade, na que os cidadáns exercían o libre intercambio cultural e comercial sen ningún tipo de participación do goberno.
Ágora de Atenas
No hay comentarios:
Publicar un comentario