XXVIII Maratón Popular San Xoán de Piñeiro
O pasado sábado pola tarde disputouse unha nova edición do Maratón Popular San Xoán de Piñeiro, no concello de Mugardos. A proximidade deste pequeno pobo respecto da Coruña e o feito de que a carreira se celebrara despois de comer, evitounos o típico madrugón dun domingo de carreira popular. Así que, despois de comer relativamente cedo e descansar un pouco, partimos Gasman e mais eu cara un novo desafío popular.
Logo de facer unha pequena excursión por diferentes lugares do concello de Mugardos, conseguimos chegar con tempo de sobra ao centro social onde estaba situada a saída e a meta. Tempo suficiente para escoitar os finais do partido do Eurobasket de España contra Turquía e da etapa con final en Sierra Nevada da Volta a España, en Radio Marca, con Ramón Trecet desquiciando aos comentaristas e ao presentador ... ¡Qué grande! Tempo dabondo para concentrarme de novo antes dunha carreira, escoitando temazos para motivarme, e tempo xustiño para un curto quecemento, motivado pola desinformación sobre a qué hora comezaba a carreira para os adultos.
Esta carreira constaba, nun principio, de 11,3 kms cun perfil bastante rompepernas e coa parte máis compricada, unha subida duns 3 kms, na parte final, que sempre se fai máis dura que se está no comezo, cando as forzas están intactas. Finalmente, por motivos que non puiden escoitar, o recorrido que, inicialmente, se tiña previsto realizar foi modificado e a distancia final foi, aproximadamente, duns 10,6 kms. Aquí podedes apreciar o perfil da carreira que representa con bastante precisión o que nos atopamos no transcurso da proba.
Pasadas as 18:30 da tarde, o reducido grupo de corredores que nos demos cita na saída comezamos a correr. No meu caso, situado nas últimas posicións, como de costume, comecei con moita calma, vendo como se alonxaba rápidamente Gasman, e outros moitos corredores, ata perdelo por completo de vista. Todo o primeiro tramo da carreira fun a un ritmo relativamente cómodo e, a pesar de notar as pernas cansas polos adestramentos durante a semana, afrontei sen demasiados problemas as primeiras subidas coas súas correspondentes baixadas, forzando un pouco nos tramos de subida e logo afloxando o ritmo e descansando nas zonas máis cómodas do percorrido. Durante os primeiros kilómetros tiven á ambulancia xustamente detrás miña, toda unha sensación, co molesto sonido dos seus pitidos de acompañamento verbenero, ata que a xente comezou a descolgarse por detrás e terminei por alonxar ese molesto compañeiro de fatigas.
Despois de aproximadamente 30 minutos correndo e xa máis de 6 kms recorridos, ainda non se manifestaban os primeiros signos de agotamento físico, en parte debido ao ritmo controlado que en todo momento levaba e, en parte, debido a que as condicións climatolóxicas eran bastante adecuadas, cunha temperatura non moi alta e cun ceo nubrado que impedía que o sol quentara e me agobiara só coa súa presenza. Esta circunstancia animoume a forzar un pouco o ritmo cando chegamos a unha longa recta, antes de comezar a parte final en subida... ¡Craso error! Ao finalizar esta recta, a carreira foise endurecendo pouco a pouco ata entrar nunha zona de camiños que subían constantemente con tramos duros e pequenos descansillos que permitían osixenar as pernas. Todo este terreo pestoso, sen apenas metros chans, o paso dos kilómetros e o cansanzo que comezaba a asomar, fixeron que se intensificara a miña dor en ambos tendóns de aquiles, especialmente no dó pé esquerdo, o que me impedían facer un apoio correcto para afrontar as subidas.
Despois de algo máis de 1 kilómetro de subida paso polo km 8 en un tempo bastante aceptable, 36:25, a algo máis de 4:30 m/km. Sen embargo, o cansanzo faise máis presente, a dor nos talóns máis intensa e acompañada da sensación de vacío nos cuadríceps cada vez que tocaba ir cara arriba e, finalmente, a xente que me acompañou durante a maior parte da carreira comeza a abandonarme no meu vía crucis particular. Así que, como case sempre, toca sufrir e tirar de mentalidade para rematar a proba nas mellores circunstancias posibles. Paradiña ao estilo Valverde, recuperando respiración e pulsacións e póñome un ritmo un pouco menos esixente que o que me fixo reventar nese punto. Os kilómetros e os minutos comezan a pasar moito máis despacio, chego ao km 9 e fíxome como obxetivo, mentalmente, o km 10. Neste punto de fatiga máxima, pensando que a carreira son 11,3 kms, paso polo km 10 enfrascado nun punto no horizonte onde remata un novo repeito que, a pesar de non ser tan duro, a min paréceme o peor que tiven que superar na miña corta vida como popular. Alcanzo ese punto que facía uns instantes parecía tan lonxano, rezo para que o kilómetro que penso que queda non sexa en subida e, para a miña sorpresa, atisbo unha meta, a pouco máis de 300 metros, que cría moito máis lonxana. Mirada inquisitiva ao reloxo, como un movemento reflexo do meu organismo, e vexo que se apreto un pouco nese tramos de baixada que me conduce ao final, podo baixar dos 50 minutos. Paro o crono nun tempo real de 49:53, aproximadamente a 4:42 m/km e sensación de que a carreira se me fixo máis dura do que pensaba e do que me gustaría.
Unha vez sobrepasada a meta, atopo a Gasman, intercambio breve de impresións e dos tempos realizados e descubro a mala noticia da xornada, nesta carreira non dan a típica camiseta conmemorativa. Primeira vez que o esforzo non se ve recompensado con ese modesto agasallo, tan apreciado, sen embargo, cando chegamos á meta dun novo reto cumplido. Coa mesma celeridade que quentamos, facemos os estiramentos postcarreira e abandonamos o pobo de Piñeiro cun sabor agridoce que logo se convertiría definitivamente en doce nunha desas noites lexendarias, xD.
Logo de facer unha pequena excursión por diferentes lugares do concello de Mugardos, conseguimos chegar con tempo de sobra ao centro social onde estaba situada a saída e a meta. Tempo suficiente para escoitar os finais do partido do Eurobasket de España contra Turquía e da etapa con final en Sierra Nevada da Volta a España, en Radio Marca, con Ramón Trecet desquiciando aos comentaristas e ao presentador ... ¡Qué grande! Tempo dabondo para concentrarme de novo antes dunha carreira, escoitando temazos para motivarme, e tempo xustiño para un curto quecemento, motivado pola desinformación sobre a qué hora comezaba a carreira para os adultos.
Esta carreira constaba, nun principio, de 11,3 kms cun perfil bastante rompepernas e coa parte máis compricada, unha subida duns 3 kms, na parte final, que sempre se fai máis dura que se está no comezo, cando as forzas están intactas. Finalmente, por motivos que non puiden escoitar, o recorrido que, inicialmente, se tiña previsto realizar foi modificado e a distancia final foi, aproximadamente, duns 10,6 kms. Aquí podedes apreciar o perfil da carreira que representa con bastante precisión o que nos atopamos no transcurso da proba.
Pasadas as 18:30 da tarde, o reducido grupo de corredores que nos demos cita na saída comezamos a correr. No meu caso, situado nas últimas posicións, como de costume, comecei con moita calma, vendo como se alonxaba rápidamente Gasman, e outros moitos corredores, ata perdelo por completo de vista. Todo o primeiro tramo da carreira fun a un ritmo relativamente cómodo e, a pesar de notar as pernas cansas polos adestramentos durante a semana, afrontei sen demasiados problemas as primeiras subidas coas súas correspondentes baixadas, forzando un pouco nos tramos de subida e logo afloxando o ritmo e descansando nas zonas máis cómodas do percorrido. Durante os primeiros kilómetros tiven á ambulancia xustamente detrás miña, toda unha sensación, co molesto sonido dos seus pitidos de acompañamento verbenero, ata que a xente comezou a descolgarse por detrás e terminei por alonxar ese molesto compañeiro de fatigas.
Despois de aproximadamente 30 minutos correndo e xa máis de 6 kms recorridos, ainda non se manifestaban os primeiros signos de agotamento físico, en parte debido ao ritmo controlado que en todo momento levaba e, en parte, debido a que as condicións climatolóxicas eran bastante adecuadas, cunha temperatura non moi alta e cun ceo nubrado que impedía que o sol quentara e me agobiara só coa súa presenza. Esta circunstancia animoume a forzar un pouco o ritmo cando chegamos a unha longa recta, antes de comezar a parte final en subida... ¡Craso error! Ao finalizar esta recta, a carreira foise endurecendo pouco a pouco ata entrar nunha zona de camiños que subían constantemente con tramos duros e pequenos descansillos que permitían osixenar as pernas. Todo este terreo pestoso, sen apenas metros chans, o paso dos kilómetros e o cansanzo que comezaba a asomar, fixeron que se intensificara a miña dor en ambos tendóns de aquiles, especialmente no dó pé esquerdo, o que me impedían facer un apoio correcto para afrontar as subidas.
Despois de algo máis de 1 kilómetro de subida paso polo km 8 en un tempo bastante aceptable, 36:25, a algo máis de 4:30 m/km. Sen embargo, o cansanzo faise máis presente, a dor nos talóns máis intensa e acompañada da sensación de vacío nos cuadríceps cada vez que tocaba ir cara arriba e, finalmente, a xente que me acompañou durante a maior parte da carreira comeza a abandonarme no meu vía crucis particular. Así que, como case sempre, toca sufrir e tirar de mentalidade para rematar a proba nas mellores circunstancias posibles. Paradiña ao estilo Valverde, recuperando respiración e pulsacións e póñome un ritmo un pouco menos esixente que o que me fixo reventar nese punto. Os kilómetros e os minutos comezan a pasar moito máis despacio, chego ao km 9 e fíxome como obxetivo, mentalmente, o km 10. Neste punto de fatiga máxima, pensando que a carreira son 11,3 kms, paso polo km 10 enfrascado nun punto no horizonte onde remata un novo repeito que, a pesar de non ser tan duro, a min paréceme o peor que tiven que superar na miña corta vida como popular. Alcanzo ese punto que facía uns instantes parecía tan lonxano, rezo para que o kilómetro que penso que queda non sexa en subida e, para a miña sorpresa, atisbo unha meta, a pouco máis de 300 metros, que cría moito máis lonxana. Mirada inquisitiva ao reloxo, como un movemento reflexo do meu organismo, e vexo que se apreto un pouco nese tramos de baixada que me conduce ao final, podo baixar dos 50 minutos. Paro o crono nun tempo real de 49:53, aproximadamente a 4:42 m/km e sensación de que a carreira se me fixo máis dura do que pensaba e do que me gustaría.
Unha vez sobrepasada a meta, atopo a Gasman, intercambio breve de impresións e dos tempos realizados e descubro a mala noticia da xornada, nesta carreira non dan a típica camiseta conmemorativa. Primeira vez que o esforzo non se ve recompensado con ese modesto agasallo, tan apreciado, sen embargo, cando chegamos á meta dun novo reto cumplido. Coa mesma celeridade que quentamos, facemos os estiramentos postcarreira e abandonamos o pobo de Piñeiro cun sabor agridoce que logo se convertiría definitivamente en doce nunha desas noites lexendarias, xD.
3 comentarios:
A maratón foi dura porque seguro que non comiches un bo polbo á mugardesa.
¿E que pasou pola noite para que se convertira nunha noite lexendaria?
Non che digo eu que non foro por eso, un bo polbo nunca ven mal para logo correr.
O término lexendario é un guiño á serie How I met your mother, non pasou nada espectacular que non poida pasar outras noites que saimos. E o do sabor doce foi gracias á miña amiga Sta.Teresa que fixo máis doce o cansancio postcarreira.
Cada uno es dueño de sus silencios y esclavo de sus palabras.
Sencillamente legen...daria.
Publicar un comentario