jueves, 26 de julio de 2007

Anuncios divertidos

Cansados de tanta publicidade basura na televisión, de anuncios que mostran unha incrible falta de creatividade ou incluso fan dudar sobre a intelixencia dalgúns publicistas (quen lles dirá que é bonito eso que fan). Aquí déixovos unha secuencia de anuncios arxentinos que pertencen a unha campaña publicitaria de Impulse, gañadora no festival de San Sebastián. Xa me diredes que vos pareceron os tempos duros para o romanticismo.









P.D. : Mólame o tema criticar publicidade, haberá máis posts referentes a este tema.

Righteous Kill : Pacino e DeNiro xuntos

Estaba votándolle unha ollada as películas que están próximas a estrearse e atopeime cunha moi agradable sorpresa. Trátase do film que leva por título Righteous Kill. Dirixida por Jon Avnet (Tomates verdes fritos, The War, Intimo y personal,...) conta cun dos duelos intepretativos más esperados do cine actual, Robert DeNiro e Al Pacino.

Esta é a terceira vez que comparten cartel dous dos mellores actores dos últimos tempos (senón os dous mellores) , despois da segunda parte de El Padrino, de Francis Ford Coppola, donde en realidade non compartían ningunha escea xuntos e de Heat de Michael Mann, donde apenas compartían dous planos. O argumento da película xira entorno a esta parella que interpreta a dous veteranos policías que unen as súas forzas para atrapar a un perigoso asesino en serie. Como podedes comprobar o argumento non semella maior reclamo para a película que poder disfrutar do duelo interpretativo de Pacino e DeNiro, se ben este guión está elaborado por Rusell Gewirtz, quen recentemente colaborou con Spike Lee en Plan Oculto.

A rodaxe comeza en Agosto e está pensado que se estrene para 2008. Así que deberemos esperar esta estrea con impaciencia e agradecerlle a Jon Avnet a oportunidade de ver a estes dous mostruos da interpretación de novo xuntos.



Este é o primeiro póster promocional da película. Como se pode apreciar nel, van aproveitar o filón dos actores como principal reclamo
: "Los dos actores más aclamados de nuestro tiempo en la película del año".

HAL 9000

Tódolos amantes do cine de ciencia ficción recordamos unha das grandes películas deste xénero, 2001: Una odisea en el espacio dirixida polo sempre desconcertante Stanley Kubrick. Pois o outro día, non sei moi ben a conto de qué, un compañeiro acabou por contarme unha anécdota moi interesante respecto desta película que, seguramente, moitos de vós xa a teredes escoitada, pero para o resto da xente deixo constancia dela neste post.

Un dos elementos máis novedosos e chamativos desta película, era o supercomputador HAL 9000, que se encargaba de controlar tódolos aspectos técnicos da nave e interactuaba cos humanos que viaxaban a bordo do Discovery. Dende un primeiro momento, as siglas HAL foron identificadas coa expresión "Heuristic ALgorithmic Computer", o cal ten perfecto sentido tendo en conta a natureza do supercomputador. Sen embargo, resulta cando menos curioso que estas letras sexan as inmediatamente anteriores de IBM. De ahí a controversia que surxiu entorno ao nome da máquina.

Para non desvelar ningún detalle do argumento da película só dicirvos que xa avanzada a trama sucédense unha serie de acontecementos que desembocan en certos comportamentos non recomendables do sistema. Kubrick quería que este supercomputador da película fora na ficción un ordenador da empresa IBM, pero tras falar con responsables de ésta, IBM negouse a ofrecer a súa marca a un supercomputadora que presentaba os comportamentos que antes citaba, xa que constituía unha nefasta publicidade para a empresa. Ante esta negativa, decidiuse nomealo como HAL, que mantén unha curiosa dualidade coa siglas IBM.

P.D. : Resulta que HAL 9000 ten un xemelgo chamado SAL 9000. ¿Terán algún significado oculto tamén estas siglas? Haberá que investigalo.

Un gato que predice a morte

Logo dun rápido vistazo do 20 minutos, acabo de atopar unha desas noticias realmente curiosas. Neste caso trátase dun gato no estado de Rhode Island que anticipa a morte dos anciáns dun xeriátrico. Cando o gato visita un paciente do xeriátrico en poucas horas produce a defunción dese paciente (acerta en case tódolos casos). A min pareceme incrible pero sobre todo moi macabro que un gato teña facultades para predecir a morte, se ben todos coñecemos as facultades extrasensoriales de moitos animais, por exemplo, cando son capaces de predecir os terremotos, ainda que ese caso é moi distinto, xa que o terremoto anticipa a súa chegada con estímulos físicos que, ainda que nos non somos capaces de percibir, outros animais sí. Non sei que clase de señais se emiten antes de morrer e prefiro non sabelo. Aquí vos deixo o link a noticia.


En realidade esto fortalece a tendencia que existe en identificar a predicción do futuro con estos animais tan enigmáticos, que se converteron nos animais de compañía por excelencia, se ben a súa orixe felina apártase bastante da fidelidade que se lle pide a este tipo de animais. Non sei se provén da crenza dalgunha cultura pero o certo é que o misterio que rodea aos gatos fai que existan todo tipo de lendas macabras cos gatos como protagonistas. E eu teño un na casa, que medo.

P.D. :Noah Gordon está preparando a próxima entrega da exitosa saga do médico con este gato como protagonista, que por certo se chama coma min, Óscar, xD.

Rasmussen dopado. Crónica dun abandono anunciado.

Onte pola noite acosteime coa noticia de que o equipo Rabobank decidía expulsar definitivamente ao corredor Michael Rasmussen do Tour de Francia, cando este era o líder da carreira e tiña prácticamente atada a victoria nesta edición. Alegaban que incumplía o réxime interno do equipo e que lles mentira, pero eu pregunto, ¿Alguén se cree esto?

Analicemos os acontecementos detidamente. Michael Rassmusen, un corredor de segundo nivel, bo escalador pero co que nunca se contaría como favorito para gañar o Tour, realiza unha gran exhibición no seu terreno na primeira etapa de montaña realmente dura. Ata aquí todo normal, de feito trátase dunha hazaña bastante común no corredor danés, que desta forma xa gañara sendas etapas nas dúas edicións anteriores do Tour. Colócase como líder e vése cunha opción inesperada, seguramente única (recordemos que xa ten 33 anos), de ser o gañador final da ronda gala.

Despois de aguntar na seguinte etapa alpina, plántase na contrareloxo de Albi, donde todos esperaban que lle caera unha boa minutada debido as innatas cualidades do danés como escalador, que fan que teña grandes problemas na loita contra o crono (e da súa inutilidade). Sen embargo acaba mantendo o maillot amarelo e apenas perde tempo respecto a contrareloxistas de nivel mundial, como Kloden ou Evans. Certo é que perdeu 3 minutos cun corredor como Vinokourov, supostamente dopado. E neste punto eu pregúntome de novo, ¿Alexander Vinokourov con "gas" só lle mete 3 minutos a Michael Rasmussen sen ningún tipo de axuda? Outra cousa que non se cree ninguén.

Despois de este desmesurado rendimento do corredor danés comezan a aparecer as primeiras sospeitas, avivadas cando a federación danesa de ciclismo decide expulsar ao corredor, impedindo a súa participación nos campeonatos do mundo, por que supostamente o corredor non estaba localizable para realizarlle dous controles antidopaxe en datas próximas ao Tour. Unha estratexia para desastabilizar ao corredor pero con certo trasfondo que alimenta as dúbidas entorno a Rasmussen. E ante estas acusacións o danés só se lle ocorre dicir que andaba entrenando por Mexico e olvidouselle avisar a UCI da súa localización. E por riba resulta que parece ser que fai pouco tempo que se federou en Mexico, donde apenas existe control ao longo do ano en materia de dopaxe. Vamos, que o home xa non sabía donde meterse, ante o acoso da prensa e da opinión pública ante tan extraños acontecementos, que poñían en entredito ao líder do Tour.

Se seguimos avanzando cronolóxicamente, chegamos as etapas pirenaicas, cun bonito duelo entre o español Alberto Contador e Michael Rasmussen. Ante a defensa a ultranza que facía o danés do maillot fronte os ataques de Contador e a medida que avanzaba inexorablemente a carreira cara a súa fin e Michael se acercaba ao seu primeiro Tour, acrecentábase a presión do público e sobre todo da prensa francesa e internacional.

E o martes e mércores saltou todo polo aires. Vinokourov da positivo nun control antidopaxe realizado logo da contrareloxo de Albi e o equipo Astana retírase. Moreni da positivo e o equipo Cofidis retírase. O público abuchea a Rasmussen ante o medo dun novo escándalo no Tour, similar ao acontecido o ano pasado con Landis. Todo este pánico desembocou na retirada do líder do Tour ata ese momento, por segunda vez na historia. Quizáis o Rabobank pensara que era mellor eso que non que un novo escándalo de dopaxe salpicara ao gañador final do Tour e por conseguinte ao equipo, xa que nese caso a trancendencia sería moito maior como se viu no caso Landis, coa desaparición do Phonak. Eles saberán os motivos reales para ter que tomar unha decisión tan drástica, pero por moito que se esforcen en ocultalo sempre estará ligado a un posible caso de dopaxe de Michael Rasmussen.

E só nos queda unha cousa por comentar, ¿cómo afecta esto a Alberto Contador? Primeiro dicir que, ainda que moita xente da por segura a victoria do corredor español tras a retirada de Rasmussen, eu non estaría tan seguro. Certo é que ten vantaxe suficiente para manter o maillot na contrareloxo, tampouco para relaxarse, pero a inexperiencia do español neste tipo de situacións de tanta responsabilidade pode xogarlle unha mala pasada. Esperemos que me equivoque. Por outro lado, en caso de ser o gañador final, esta retirada a tempo de Rasmussen darálle a oportunidade a Contador de saborear a súa victoria no podium de París. A Óscar Pereiro arrebatáronlle tal privilexio e sempre lle quedara unha sensación amarga. No caso de que o Rabobank non tomará a decisión, eu estou convencido de que se repetiría a historia do ano pasado e sería unha pena que de novo se privara a un corredor do placer de disfrutar fronte os Campos Elíseos da victoria no Tour.

De todas formas, arma de dobre fío ser o gañador do Tour de Francia nos tempos que corren. Dende Indurain, por agora, tódolos gañadores do Tour, dunha ou doutra forma, están salpicados pola dopaxe. Esperemos que esto non estropea a prometedora carreira deste corredor de 24 anos.

martes, 24 de julio de 2007

Enorme decepción

Acabo de ler unha nova noticia de dopaxe no ciclismo e creo que esta sí merece ser comentada, polo nome e o que representa no ciclismo este grandísimo corredor, Alexander Vinokourov.


Creo que tódolos amantes do ciclismo estamos de acordo, deixando a parte esta triste noticia, que Alexander Vinokourov é un deses iconos do ciclismo que fai vibrar a toda a afición a este deporte, pola súa calidade e especialmente pola súa actitude agresiva, independientemente da súa condición física sempre gasta o seu último gramo de forza en atacar, como os grandes corredores de antaño. Por esto e sobre todo polo danada que se atopa a imaxe do ciclismo, esta noticia supón unha terrible estocada a un deporte xa de por sí ferido de morte. Esta noticia volve poñer en tela de xuízo a limpeza dos corredores. Volve deixarnos na situación de partida, con rumores e desconfianzas, que parecían haberse esfumado gracias o atractivo Tour de Francia, cheo de alternativas, que nos estaban ofrecendo este ano os ciclistas participantes. Sen embargo aparece este anuncio e todo se derrumba de novo.

O que sí está claro é que non existen os milagres; un corredor que está co xeonllo lastimado non está en condicións de aguantar todos os esforzos que require o Tour. E resulta moi díficil de crer que un ciclista que nunha etapa está prácticamente desfondado, saca nunha contrarreloxo "a súa clase" e consegue darlles unha paliza aos restantes corredores. E logo chega o seguinte día e de novo aparece a súa debilidade. Pero os amantes deste deporte, os seus máis aférrimos defensores, preferimos mirar para outro lado e crer na grandeza do ciclista, na heroicidade dos corredores e negámonos que sexa producto de axudas non lícitas.

E aquí non acaba todo, por agora deu positivo Vinokourov, pero hai moitos corredores que están facendo oposición para sembrar a duda sobre o seu rendimento neste Tour e outros que xa están en tela de xuízo dende fai tempo. Cando existen corredores tan superiores sobre o resto, un certa duda aparece ainda que prefiramos mirar para outro lado. Precedentes existen.


De todas formas, ogallá todo sexan imaxinacións miñas e se poida erradicar dunha vez esta lacra do deporte en xeral. Díficil se plantexa o futuro para este deporte, cun enorme nubarrón ceñido sobre el.

Retirada de portada de El Jueves

Este país non deixa de sorprenderme. Parece incrible que no século XXI, despois de 30 anos de democracia, se retire unha publicación dunha revista por burlarse, eso sí, de forma pouco elegante, da familia real española. Como xa saberedes, estou falando da retirada da última publicación da revista El Jueves, donde se cachondeaban da medida do goberno para fomentar a natalidade, cunha portada donde aparecía o Príncipe de Asturias en postura comprometida con Letizia. Aquí tedes a portada para quen ainda non a puidestes ver.

Supoño que todos temos claro que a retirada desta publicación supón un claro atentado contra un dos dereitos fundamentais (ese Peru), que se presupoñen en toda democracia, a liberdade de expresión. Ante este suceso eu plantéxome dúas preguntas de sinxela resposta. ¿Ata onde pode chegar a liberdade de expresión? E por outro lado, ¿En España existe plena liberdade de expresión?

Ante a primeira pregunta, a resposta é inmediata; legalmente debe existir plena liberdade de expresión mentres non supoña un atentado contra calquera outro dereito fundamental da persoa implicada, como por exemplo, a dignidade ou se supón unha vexación ou humillación da persoa. Moralmente é moi distinto, os comentarios deben respectar un código moral ou ético que é bastante dependente da sociedade ou cultura que consideremos. Dende este punto de vista, legalmente non é xustificable o secuestro da publicación (por favor, non me digades que é humillante para don Felipe), pero moralmente pode ser censurada a portada por presentar a un membro da familia real nunha postura íntima, e ser tachada de mal gusto. E quero deixar constancia que non son nin monárquico, nin antimonárquico (pélama bastante), pero debe existir un certo respecto para calquera persoa, indepependientemente da súa posición social.

Personalmente, creo que o xoves pasou a fronteira da moralidade, pero tampouco é normal que se produza un secuestro dunha publicación nunha sociedade democrática. Realmente creo que esta revista fixo esta portada coa única intención de crear polémica, como unha forma de provocación como medio de publicidade. Sabían de antemán que ían ser moi críticados e existía certo risgo de que se adoptaran estas medidas, sobre todo despois do lío que se montou coas caricaturas islámicas.

E con respecto a segunda pregunta, a resposta é máis inmediata, está visto que non. Pero esto non é máis que un claro exemplo do lonxe que estamos de separar o moral do legal, e senón acordádemos do que lle pasou a Pepe Navarro ou ao Gran Wyoming. Estes sucesos son máis propios de sociedades precarias donde se utilizaba todo ese rollo do moral como mecanismo de control da sociedade, que dunha sociedade moderna, donde debe ser o dereito quen exerza esta función.

De todas formas o mellor é a nova portada que publicaron para sustituir a polémica portada de arriba. Vendo todo o que pasou, todavía me fai máis gracia que a orixinal. ¡Qué grandes son!



P.D. : Un agradecemente ao profesor Seoane e ao "puto" peruano polas nocións que me aportaron as súas clases sobre dereito e moral. Pido perdón polo de "puto" peruano que non quero que me secuestren este post.

lunes, 23 de julio de 2007

Videos de Dragon Ball Z

Disfutade destos videos. Combinación perfecta de imaxes de Dragon Ball Z coa música de System of a Down. Desta forma podemos recordar as imaxes máis espectaculares da mítica serie de anime acompañadas das mellores cancións dun dos grandes grupos do "nu metal".









Será Fernando Alonso un Deus?

Cada vez que me levanto un luns, despois dun domingo de Formula1, e miro a prensa escrita e online española, me pregunto se realmente os grandes "literatos" da prensa española se cren o que están dicindo ou só pretenden facernolo crer a nos.

Está claro que nunca tivemos a oportunidade de ver un piloto español, ata Fernando Alonso, que pelexara por gañar carreiras na fórmula 1 e obtará ao campionato do mundo de pilotos. É por tanto lóxico que exista certa euforia entorno a este piloto e as súas "hazañas". Incluso é normal que todo aquel que se sinta español aficionado á Formula 1 crea que Fernando Alonso é o mellor piloto da historia (se me vedes estou escachando da risa). Pero o que está pasando nestos últimos anos, e especialmente este ano coa irrupción de Lewis Hamilton, roza o esperpento: a prensa falando de carreiras históricas, de Fernando como un grande heroe capaz de realizar hazañas fóra do alcance de calquera outro piloto, os aficionado falando de que Fernando é Deus, o calvo de Telecinco corréndose coas carreiras e desgañitándose en alabanzas, ... Todo esto me parece excesivo.

Nesta última semana discutín bastante de Fernando Alonso e do seu lugar na historia do automovilismo. Dúas cousas saquei en claro:

1. Non ten sentido comparar pilotos (deportistas) de distintas épocas históricas salvo en resultados meramente cuantitativos. Atendendo a estos, Fernando nin se acerca aos primeiros lugares no ranking.

2. Existe un sentimento xeralizado de rechazo a personalidade arrogante de Alonso (incluso aqueles que din que é o novo Deus) e unhas gañas incribles de que cambien aos cometaristas de Telecinco.

Cambiando o enfoque do post, vou comentar o que me pareceu a carreira de onte. ¿Gran actuación de Alonso? Eu creo realmente que esa gran actuación se resume nunha serie de casualidades que fixeron que Fernando gañara a carreira: accidente de Hamilton, rotura de Raikkonen cando o estaba a alcanzar, inutilidade de Felipe Massa e moita, moita, moita sorte na súa enésima acción arriscada para gañar dous puntos no mundial e perder ata oito. ¿Fernando Alonso é o rei da choiva? Fernando Alonso é un bo piloto sobre choiva que comete como todos errores nunha pista de díficil conducción, simplemente. Se lle dan 20 segundos de vantaxe a calquera piloto, menos Massa, en choiva e igualdade de coche, Fernando non gaña a carreira (bueno, como Fernando resulta que é o novo Deus, pode recurrir a facer algún milagro). Non se pode falar de que se Alonso non gaña é pola súa mala sorte e se gaña Hamilton por qué é un "jaichangas", e se sucede a situación inversa é por que Alonso é un Deus e Hamilton un inútil. Hai que ser coherente nas críticas.

E creo que o peor foi o bochornoso espectáculo que nos ofreceron o señor Fernandito e o señor Felipito. Pilotos que cobran auténticas millonadas, modelos de moitas persoas que os ven por televisión, comportándose como nenos de 5 anos. Só lles faltou acabar a pelexa dialéctica nun enfrontamento físico. Tamén é certo que xa en moitas ocasión no deporte vivimos situación similares e máis concretamente na Formula 1, pero eso non é xustificación de tan baixo proceder, especialmente de Fernando Alonso. Estaba tan exaltado pola victoria que decidiu descargar a adrenalina nun intento de "humillación" a Felipe Massa, que como é lóxico non se deixou asoballar, eso sí, tamén de moi malas formas. En definitiva, o comportanto dos dous pilotos non debe xustificarse, independientemente de quen leve a razón (ahí sí que non entro) e debe ser sancionado. Se queren solucionar os seus problemas, que o fagan en privado e lonxe das cámaras.

Neso Alonso sí se parece a Deus, que na biblia, cando non se cumple a súa vontade, parece que toma represalias contra todo aquel que ousa facerlle fronte, a pesar de que tanto Alonso como Deus teñen un corazón bondadoso, xD. Ben Alonso pedindo disculpas na roda de prensa e mal Felipe pola súa actitude de neno caprichoso. Neste caso Felipe sería a viva rencarnación do ánxel caído.

P.D: Espero que non se tome a mal o tono distendido co que falo de Deus no post.

P.D II : Olvidábase comentar o detalle de sacar o coche de Hamilton da gravilla logo da súa salida de pista. Carreira antolóxica polos momento subrealistas que se viron. Como diría un pavo que conocín este fin de semana: "esto es una feira".

miércoles, 18 de julio de 2007

A maxia do Photoshop

Acabo de quedar alucianado coas maravillas que se poden facer co Photoshop. Mirade estos vídeos onde, a partir dunhas fotos de Scarlett Johansson e Keira Knightley vestidas, utilizando o Photoshop se convirten en desnudos de ambas actrices.

Scarlett Johansson



Keira Knightley



Vendo estos vídeos xa non nos podemos fiar de ningunha das fotos que vexamos en revistas ou na rede, só ao natural. Pero como eso é improbable que sucede seguiremos deixando voar a imaxinación e disfrutaremos coas fotos tremendamente retocadas da FHM e Maxim.

Radler

Este post vai dedicado a todos aqueles que sempre me preguntades como se pode estar vendo durante 4, 5 ou 6 horas unha etapa de ciclismo. Aparte do interés que me desperta a propia carreira, na maioría de ocasión máis que unha retransmisión deportiva, aquelo se convirte nun show protagonizado pola parella cómica do momento: Carlos de Andrés e Perico Delgado. Gracias a ambos por amenizar as carreiras.

O outro día, nunha desas etapas sen demasiada historia, Carlos de Andrés contou a historia da "clara". Supoño que todos coñeceredes este término, que normalmente identifica a mezcla entre cerveza e gaseosa aínda que tamén pode ser mezclada, e de feito é preferible, con limón. Como supoño que a maioría de vos non disfrutasteis desta anécdota, aquí reproduzo como comezou a historia dunha das bebidas máis refrescante do verán.

Franz Xaver Kugle era propietario dunha especie de restaurante denominado Kugler Alm na comarca de Oberhaching ao sur de Munich. Este lugar era moi frecuentado por ciclistas (Fah rad fahrern, de forma coloquial no dialecto alemán desa zona : Radler), moi aficionados a cervexa alemana. Un día de Xunio de 1922, debido a unha gran afluencia de ciclistas coa que Franz non contaba, comezou a acabarselle a provisíon de cervexa. Entón, desesperado, decidiu mezclar a cervexa que ainda lle quedaba con limón para que durará unha maior cantidade de tempo. Esta mezcla agradou aos asistentes e comezou a gañar popularidade co tempo, pasándose a denominar Radler en Alemaña.


PD: Teño que investigar por que se chama clara en España.

martes, 17 de julio de 2007

11 mellores películas dos últimos 20 anos

Unha das cousas máis divertidas que un pode facer no seu blog e que ademais máis controversia xenera son os rankings. Como ven sabedes son un apaixoado do cine, moito menos do que me gustaría, pero aínda así decanteime por escoller cales son as 11 mellores películas dos últimos 20 anos para min. Restrínxome a esta época histórica por dúas razón moi sinxelas: en primeiro lugar, pola miña incultura do cine máis antigo, o que me provoca bastante pena, e logo porque, ademais de ser o cine que máis puiden disfrutar debido a miña "xuventude", é máis sinxelo escoller dentro dun rango de películas máis limitado, seguramente con maior cantidade pero de menor calidade; vamos que non hai tanto onde escoller.

Como comprenderedes só poño aqueles películas que vin, seguramente queden no tinteiro películas moito mellores pero que non tiven a sorte de disfrutar. Así que pido a vosa colaboración para completar a lista (así ademais xa teño novas pelis que ver). Comecemos xa coa lista das 11 mellores películas e coas razón que as fixeron dignas de entrar na lista:


11. Gladiator

Extraordinaria película dirixida por Ridley Scott e protagonizada por Russell Crowe que recupera o xénero dos romanos e que cautiva e engancha ao espectador. Impecable dirección e estética visual pero quizáis falta de consistencia no guión que conta unha historia excesivamente simple.


10. Los otros

Obra mestra de Alejandro Amenábar que conta coa mellor interpretación de Nicole Kidman. Maltratada por Hollywood e reconocida internacionalmente, trátase dunha película impecable dende o punto de vista artístico, montaxe, interpretación e dirección cun final impresionante que certos "individuos" comparan co forzado final de Sexto Sentido, cando realmente supera a este en tódolos aspectos técnicos e só se asemellan na intención de sorprender ao espectador.

9. Dogville

Ácida crítica da sociedade americana en particular (realemente é extensible a toda a sociedade en xeral) de Lars Von Trier que elimina todo artificio artístico externo para centrarse únicamente na realidade dos feitos que se narran. Película especialmente orixinal que retrata perfectamente as miserias e actitudes máis malévolas da condición humana.

8. Memento

Excepcional película dirixida por Christopher Nolan que rompe co concepto de linealidade que ata daquela perseguía ao cine. Revoluciona a forma de narrar unha historia no cine, comezando polo final e recorrendo cara atrás e de xeito ordenado os acontecementos que desembocan na escea final, ou mellor dito na inicial. Sendo este toque de orixinalidade o que caracteriza a película, non debemos olvidar que sen este recurso a peli rebaixaría un certo grao o seu impacto no espectador, pero mantendo sempre un aceptable nivel global.

7. Matrix

Revoluciona por completo o cine de acción dende o punto de vista estético. A partir de ese momento a maioría de películas deste xénero imitan a estética e as continuas alteracións na velocidade das escenas de acción. Guión relativamente orixinal que permite aos irmáns Wachowski contruír un universo donde a fantasía e a realidade se entremezclan. Ademais dispón de unha excepcional banda sonora que acompaña perfectamente os momentos máis intensos da película. Foi seguido de dúas novas entregas que acabaron por desencatar a maioría de adeptos que gañou esta primeira parte da triloxía.

6. American History X

Escalofriante relato sobre un neonazi que tras saír do cárcere busca recompoñer a súa vida abandoando esos ideais que o afundiron na profundidade. Trátase dunha historia moi cruda con enormes toques de realismo que fan desta película unha obra maestra moi díficil de esquecer. Impresionante interpretación de Edward Norton que impregna a película dun doloroso realismo que conmociona ao espectador. Destaca tamén visualmente cunha fantástica fotografía de contrastes.

E chegamos ao top 5.

5. 21 gramos

Excepcional película de tintes enormemente dramáticos diseñada por un arquitecto na arte de transmitir o sufrimento humano a través de imaxes, Alejandro González Iñarritu. Conta unha serie de historias entrelazadas cunha enorme intensidade e ritmo, ofrecéndonos un desgarrador relato sobre o sufrimento das persoas presentes nestas historias, marcados polas súas maltreitas vidas. Todo elo narrado cun estilo propio de Iñarritu, que enche a pantalla de simbolismo e racha coa liña temporal para facer máis deconcertante e intensas as historias e vidas dos protagonistas. Maxistral interpretación de Naomi Watts, moi ben secundada por Benicio del Toro e Sean Penn.



4. Seven

O expoñente indiscutible dun dos meus xéneros favoritos, a intriga psicolóxica, e especialmente se aborda a complexa mente dos asesinos en serie. Chea de intriga, tensión , desemboca nun final memorable que rezuma calidade e inxenio. Magnífica interpretación do sempre impecable Brad Pitt, ben acompañado nesta ocasión por Morgan Freeman.



3. Lord of the Rings: The return of the king

Apaixoante adaptación da terceira entrega do señor dos aneis de J.R.R. Tolkien. Sen dúbida a mellor das tres películas da triloxía que ademais de contar coa maxia que transmite Tolkien en calquera dos seus libros, da fermosura dos paixases novazelandeses presenta uns efectos especias que adornan as espectaculares batallas polo retorno da paz na Terra Media. Un soño de tódolos fans de Tolkien feito realidade na gran pantalla que transmite perfectamente a heroicidade, a épica, a grandeza debuxada a partir do libro de Tolkien. Gañadora de 11 oscars, forma parte da élite xunto con Titanic e Ben-Hur, gañadores do mesmo número de estatuillas. Fántastica banda sonora que complementa perfectamente o espectáculo visual que nos ofrece Peter Jackson.


2. El padrino III

Que se pode dicir de unha obra de arte do cine. Un perfecto guión diseñado por Coppola que retrata sen articifios as emocións, sentimentos e relacións da familia mafiosa Corleone. Impecable no aspecto técnico, con escenas memorables grabadas na mente dos espectadoras, destaca especialente polas fántasticas interpretacións coas que conta, especialmente Robert de Niro.

1. La lista de Schindler

Crudísimo relato do nazismo que marcou a unha xeración que descoñecía o terror infrinxido por éste. Fantástico relato dende o punto de vista nazi, sen adornos, que amosa con absoluto realismo o infernal sufrimento que se infrinxía nos campos de concentración. Perfecta no aspecto técnico, cunha espectacular fotografía en branco e negro, e todo elo consegue transmitir ao espectador as máis básicas sensacións vividas polos protagonistas desta horrenda masacre. Impresionante interpretación de Liam Neeson. Seguramente a película que mellor retrata a abominación nazi, aínda que moitos digan El pianista.


lunes, 16 de julio de 2007

Noticias de 20 minutos

Como sempre que me aburro no "curro", poñome a ler as noticias no 20 minutos dixital, que sempre nos deleita con grandes titulares (xa sabedes que non leo periódicos serios que é moito máis aburrido). Concretamente hoxe atopeime con dúas noticias que despertaron a miña curiosidade.

A primeira vai sobre un tema que sería bo que non suscitara tanto interés probablemente na maioría de nos, as drogas. Recentemente a Universidade de Bristol realizou un estudio de cáles son as drogas máis perigosas basándose nos seguintes factores: o dano físico que pode causar, o grao de adicción que provoca e o impacto que ten na sociedade. Os resultados que se obtiveron resultan relativamente curiosos.

As drogas máis perigosas, como era de esperar son, a heroína e a cocaína, seguida inmediatamente despois polos barbiturícos e a metadona. E a continuación xa se sitúa o alcohol e no noveno posto o tabaco, por riba da marihuana e cannabis e moito antes que o éxtasis. Resultados realmente sorprendentes, se ben supoño que a tolerancia social ante estas drogas axudounas a colocarse tan arriba no ranking. Tamén hai que ter en conta que resultan moito más asequibles, tanto pola facilidad de conseguilas como económicamente e esto fainas aínda máis perigosas. Datos relativamente preocupantes. Quizáis exista demasiada permisibilidade e sexa necesario unha maior concienciación social, por que a pesar de que agora hai maiores medios para lograr tal concienciación, está claro que a tenencia é cara unha sociedade claramente alcólica (só hai que sair un sábado, nos xa somos unha xeración perdida xD, pero as novas acabaán moito peor).


A outra noticia que tamén me chamou a atención foi a de unha sueca de 75 anos coa conexión particular máis rápida do mundo, cun rate duns 40 Gbps. Resulta que esta señora ten un fillo que traballa nunha empresa que está experimentando cun novo modelo de tecnoloxía, que traballa sobre fibra óptica cunha nova técnica de modulación para realizar as transmisións. E parece que se trata dunha tecnoloxía relativamente barata, cando menos para a señora seguro que sí é barata. Sinceramente creo que os nosos ollos está moi lonxe de ver eso, ademais de que é necesario que evolucionen tódolos aspectos da informática, tanto software como hardware e baixen considerablemente os prezos, para que realmente teña sentido este tipo de conexión e se poidan aproveitar o máximo das súas prestacións. A min logo dun día xa non se me ocurriría que facer cunha conexión con esa velocidade.


Primeira semana do Tour 2007

Primeira xornada de descanso do Tour e momento de facer as primeiras valoracións da carreira.
Está claro que este Tour, o mesmo que o ano paso caracterízase polo grande número de corredores con opción de acadar o "podium" final en París, falta un dominador claro da carreira, un patrón con un equipo suficientemente sólido que sexa capaz de controlar a carreira. De antemán parecía que sería o Astana, cun gran Alexander Vinokourov e cun equipo moi potente, os encargados de controlar a carreira, pero parece claro que Alexander está predestinado a perder tempo para logo atacar e reventar a tódolos seus rivales. Non sabe correr doutra forma que non sexa atacando. Este ano, cando máis favorable parecía que o tiña para gañar o seu primeiro Tour, o pobre home cae nunha baixada as primeiras de cambio.


Outra cousa que está caracterizando este Tour, como pasa últimamente no ciclismo é o conservadurismo, a prudencia de tódolos corredores. Non sei moi ben a que se debe, quizáis a que realmente a xente colleu medo con todo o escándalo da Operación Puerto e xa non van tan "fortes", e por conseguinte teñen medo a pagar os esforzos. Ou o mellor simplemente é que queren facernos crer eso, quen sabe.

O máis importante é que xa estamos en plena competición, coas etapas alpina. A primeira delas, a do sábado auténticamente decepcionante. Subida a ritmo da Colombiere e chegan arriba ata os amateurs. E logo o señor Unzué empeñado en estropear ciclistas para conseguir gañar o Tour de Francia. Todos sabemos a tradición de esta estructura no Tour, con Perico e sobre todo Miguel. Pero Alejandro non é Induráin, non podes pretender que esté a roda todo o Tour, sen aproveitar a súa explosividade na montaña, por que logo pasarán cousas como en Monachil que faga que se queden con cara de tontos. Quizáis esté falando de máis e realmente non poida facer máis que aguantar a roda dos demais.

E onte unha etapa bonita, de alta montaña, cun espectacular Rasmussen, atacando desde lonxe e conseguindo chegar ao final con máis forza que todos os favoritos que tiveron unha etapa máis cómoda. Un escalador dos de antes, que perde unha minutada na contrareloxo e logo debe atacar desde lonxe. É unha pena que o ciclismo actual non premia a entrega destos corredores. A etapa de onte non era demasiado dura pero serviu para ver algunhas cousiñas; por exemplo que Carlos Sastre, Denis Menchov e Óscar Pereiro parecen un punto por debaixo de outros favoritos, por moito que se empeñen en decir que acabarán máis forte. Por outro lado, Mayo, Contador e Moreau parece os máis fortes na montaña pero para min é unha incógnita cal será a súa resposta nos Pirineos. E despois Alejandro parece que está bastante ben, o mesmo que Kashechkin e Schleck. O problema de estes corredores, que sí ofrecen garantías en voltas de 3 semanas é que non teñen demasiada experiencia no Tour e calquera día poden explotar e perder tódalas opción. E finalmente queda Vino e Kloden. Realmente sígome preguntando por que pararon a Kloden para que lle votara unha man. Andreas fixo dúas veces podium nos tres últimos anos e no outro Tour tívose que retirar. Foi segundo no 2004 por detrás de Lance e gañador moral do ano pasado (Recordemos que Landis probablemente sea desposeído da victoria e Pereiro gañouno realmente por medio de unha escapada). Trátase dun corredor sólido e parando para axudar a Vino estaste condenando a perder unha boa opción. Supoño que se Vino volve fallar reconsiderarán a estratexia.

De quen todavía non falei é do meu protexido, Cadel Evans. Onte como sempre. Estivo no momento decisivo da etapa cos mellores e ademáis parecía subir bastante cómodo. É un home que vai ben na montaña, vai ben en contrarreloxo e crécese na última semana que está claro que este ano decidirá a sorte da carreira. E recordar que nos dous últimos anos foi un corredor moi regular, sen acabar de explotar en ningunha etapa (xa chegou por todas a súa explosión no Giro, xD). Por iso creo que é un firme candidato a estar no podium de París, se ben será díficil que realmente sexa o gañador.


Ante todo este panorama, vou anticipar cal creo que será o podium definitivo en París, xa que últimamente estou acertando os gañadores das etapas, xD: 1º Andreas Kloden 2ºCadel Evans 3º Alejandro Valverde. O martes gañará un home de segunda fila, Yaroslav Popovich ou Paolo Salvodelli. E para a semana que ben, nova valoración na segunda xornada de descanso.

lunes, 9 de julio de 2007

Gran actuación de Alonso

Todos sabedes que non son, nin moito menos, un gran fan de Alonso, mais ben o contrario. Sempre critquei a súa prepotencia e aires de superioridade que se dá desque se converteu no primeiro español en gañar un mundial de Fórmula 1, sendo por riba o máis novo en acadalo ata o momento. Pero creo que chegou o momento de romper unha lanza a favor deste asturiano internacional e recoñecerlle o grandísimo mérito que ten. E quero facelo nun momento donde se está cuestionando a súa calidade no resto do mundo (non en España como é lóxico) e está a vivir unha situación díficil no seno do seu propio equipo. Eu creo que a súa calidade como piloto está fóra de toda dúbida e non hai máis que repasar a súa traxectoria.

Chegou a un equipo como Renault que daquela navegaba sen rumbo fixo polo "paddock" da Formula 1. Fernando Alonso foi capaz de reconducir o seu rumbo e convertilo nun equipo gañador, capaz de competir man a man con equipos moito máis punteiros como Mclaren ou Ferrari e afianzarse neste mundo tan compricado. Incluso él só, por que vaia compañeiros tiña, levouno a ser campión do mundial de constructores. Só hai que ver este ano donde está Renault despois da marcha do campión.

Logo este ano chega a un equipo como Mclaren, que parecía deshauciado logo do último ano sen lograr unha soa victoria, con pelexas internas entre os seu pilotos titulares (como sempre neste equipo, non aprenderán) e cun coche que parecía que ía ter algún problema inverósimil en calquera momento. Pois don Alonso foi capaz de convertir de novo ao MP4-22 en un coche gañador e especialmente fiable (tan só un problema co cambio no que vai de ano). Por tanto negar o mérito deste, todavía novo, piloto é negar a mesma realidade.

E logo como piloto a súa valía tamén queda bastante patente coas súas actuacións, se ben este ano estáse a mostrar máis irregular que en anos anteriores donde cometía menos erros ou ben eran menos decisivos. A pesar delo estános a ofrecer momentos especialmente fermosos e intentando sacar da monotonía á Formula 1, especialmente dende que Hamilton nos aburre coas súas actuación tan lineais. Alonso demostrou en Francia que ten sangue de campión, adelantando en puntos case imposibles e facendo vibrar a tódolos seu fans. Pouco recompensa, merecía mellor resultado. E pareceme especialmente importante o que pasou en Silverstone este fin de semana. Todo o equipo Mclaren volcado con Hamilton (senón menudo "follón" monta a prensa inglesa) e Alonso, por libre, soubo configurar perfectamente o seu coche, mentres Hamilton, cun coche probablemente máis competitivo, recoñecía explícitamente que non sabe "reglar" o seu coche senón copia milímetro a milímetro a configuración de Alonso. Polo tanto creo que a Hamilton aínda lle queda bastante para convertirse nun gran piloto como é Alonso e noutrora foron Michael Schumacher ou Ayrton Senna. Ademais vimos un erro infantil por parte de Lewis, incomprensible nun piloto profesional e que lle puido costar a carreira. Realmente parece que a tendencia se invirte. Esperemos que así sexa.

E xa para rematar alabar a actitude de respecto e bo facer que transmite Alonso, sumerxido nun ambiente enrarecido e con enormes presións por parte da prensa inglesa sobre o equipo Mclaren para encumbrar a cima case pola forza a un falso campión a costa de destronar ao auténtico número un. Confío en que este ano sexa campión Fernando ou algún dos Ferrari e para o ano se Alonso non pode asaltar o asento dos Ferrari que se vaia a BMW e volva sacar a un equipo do anonimato para facelo campión. E Mclaren de novo ao pozo, ahí sera cando vexamos a grandeza de cada un.

PD: Que conste que non pasei a ser fan de Alonso, só que odio todavía máis a Hamilton, xD.

sábado, 7 de julio de 2007

Tour 2007

Hoxe trátase dun día especial, e non só por que sexa o día de San Fermín. Para tódolos amantes do ciclismo, nos que me atopo, o día no que comeza a proba máis importante de tres semanas do calendario, o Tour de Francia, trócase nun día de alegría por que vamos a poder disfrutar durante 20 etapas dun deporte tan fermoso e tan sacrificado como é o deporte da bicicleta e tan machacado nos últimos tempos. Convértese nun día de expectación por que aínda que a primeira etapa é un simpre prólogo, queres que os teu corredores favoritos estén arriba desde o principio deixando claro que chegan nun momento óptimo de forma.

Falar de ciclismo neste últimos anos é falar na maioría dos casos de dopaxe. A imaxe do ciclismo quedou tocada desde o caso Festina pero foi totalmente fundida coa Operación Puerto. O Tour chega nun ambente enrarecido e cunha persecución insistente aos ciclistas, máis propia de criminais que de deportistas de alto nivel. Está claro que a maoría de ciclistas (senón todos) consumen sustancias que melloran o seu rendimento, pero eso non é exclusivo do ciclismo. Na maioría de deportes están ante unha situación similar, só que miran para outro lado. Como é lóxico a medida que aumenta a dureza do deporte practicado aumentara o consumo deste tipo de sustancias. Sen embargo, o ciclismo parece ser o único deporte que realmente se preocupa por erradicar de raíz esta lacra do deporte moi díficil de erradicar no deporte de alta competición, donde só importa ser mellor que o resto, só importa a inmortalidade do triunfo. No resto de deportes da a sensación de unha desidia enorme ante o problema.

O mundo do ciclismo está totalmente conmocionado tras os acontecementos que se veñen desencadenado dende as declaracións de Manzano, ex corredor do equipo Kelme, seguidas pola Operación Puerto que destapou, ou eso parece, o maior escándalo de dopaxa no deporte actual. A min dame a sensación de que hai demasiado secretismo entorno a esta operación e tan só a imaxe do ciclismo o pagou , con insinuacións e chismorreos sobre a entidade dos ciclistas implicados. Logo veu seguida das confesión de dopaxe da gran maioría de corredores do Telekom da época dos 90. Ante este panorama limpar a imaxe do ciclismo presentase compricado. Xa ninguén confía na limpeza deste deporte e na honestidade dos corredores e esto crea un clima de rechazo ante a nobleza deste deporte.

Como dixen antes creo que o ciclismo en xeral, e especialmente a UCI son os únicos realmente interesados en acabar coa dopaxe. Seguramente por que os escándalos de dopaxe que salpicaron nos últimos anos e a transcendencia que tiveron fai que sea a única forma de frear a hecatombe. Sen embargo, as acción que están emprendendo para acadar este fin están totalmente mal enfocadas e na maioría de casos atentan contra os dereitos fundamentais (ese peru) dos ciclistas, especialmente contra a súa dignidade. Como dixen antes son tratados como delincuentes, neste ámbito non existe a presunción de inocencia senón a de culpabilidade. E aínda por riba a prensa, especialmente a francesa, ainda que a alemana doída polos últimos acontecementos, non favorecen a situación. Cada día platexan unha nova acusación especialmente dirixida a corredores de alto nivel para lograr que se desestabilicen; compórtanse como un mecanismo de presión incesante para buscar unha confesión forzada do ciclista. Se así vende periodicos destruíndo a imaxe de persoas, noraboa (esto non só é aplicable no mundo do ciclismo).
E por último a labor do Tour, que a min as veces dame a sensación de que desexarían que só correran ciclistas franceses, por que sería a única forma de que algún deles poida gañar a ronda gala. Prohibindo a participación de ciclistas ante meras acusación informais, impedindo que os profesionais da bicicleta levan a cabo o seu traballo. Estou dacordo coa idea de un Tour limpo, pero xa vimos de que serviu expulsar aos ciclistas presuntamente implicados na Operación Puerto do Tour do 2006. Serviu para que aínda non coñezamos o gañador do ano pasado.

Outro aspecto que me fai moita gracia é que o dopaxe comezou con Bjarne Riis, no 96. Antes non existía dopaxe, Indurain facía as grandes exhibicións daquela época tomando moito colacao. Por favor ninguén se cree eso. A única diferencia é que daquela existía unha maior permisibilidade, vamos que había barra libre de EPO. E logo está o señor Perico Delgado, o que admiro e me encanta como comentarista, pero resulta que na entrevista do marca di que na súa época o recorrido era moita máis duro (o que é verdade) e ninguén se metía nada. Bueno, non sei que pensar, pero vendoo a él que está "taladrado" as miñas dúbidas teño, xD. De todos modos o que non é normal é que o señor Indurain en 5 anos e o señor Amstrong en 7 non fallaran un só día. Polo menos Perico cando menos o esperabas facía unha gran "petada" das súas (ou algunha loucura como chegar tarde a saída dunha contrareloxo), quizais por iso sea tan entrañable e non queiramos pensar que se dopaba. O que está claro é que na actualidade todo ciclista profesional mellora as súas condición tomando algún tipo de producto. O que se debería facer é unha clasificación máis seria dos productos dopandes que realmente atenten contra a saude do corredor, non como agora que unha aspirina axúdache a gañar o Tour.

Bueno, centrándonos na carreira propiamente, parace que hai favorito por riba dos demais para a maioría de xente entendida neste deporte: Alexander Vinokourov. Ademais de estar en forma e ser unha gran ciclista, está muy mal da cabeciña. Reune tódolos requisitos para conquistar o Tour. Logo no ramillete de segundos favoritos eu metería a Cadel Evans, Andreas Kloden, Kashechkin, Carlos Sastre, Denis Menchov, Levi leipheimer que son os que sempre están ahí, Tour tras Tour. E logo aos homes de Cass de Espagne: Karpets, Óscar Pereiro e Alejandro Valverde, e nesa orde. Valverde é un home sen experiencia no Tour e creo que está bastante debilitado moralmente con toda a campaña contra a él que se desencadenou antes do inicio, eso sen contar a súa mala sorte e a súa inutilidade para afrontar situacións difíciles. Pereiro sempre estará ahí, sexa por méritos ou por que se mete en 15 espacadas. E logo algunha sorpresa como Alberto Contador ou Moreau. Díficil pronóstico para un Tour moi aberto. A miña aposta é como sempre por Cadel Evans (algún día terá que explotar, xD).

viernes, 6 de julio de 2007

Transformers -> Megan Fox

Acabo de saír do cine despois de ver ese tipo de películas coas que tanto disfruto, especialmente por que dan moito xogo para logo criticalas neste blog. Por suposto, trátase de Transformers do grandísmo Michael Bay.


No vou soltar unha "parrafada" infinita explicando tódolos detalles da película, primeiro por que é moi tarde e estou canso e logo por que non quero desvelar contidos da trama. O primeiro que teño que dicir desta película é que me deixou totalmente indiferente, é dicir, trátase dunha nova patraña patética do señor Bay, que a medida que aumenta o nivel de tecnloxía no cine se converten en maiores fantasmadas. Como é lóxico non tiña pensado ver unha gran obra mestra, polo tema da película e polo director, que xa o vamos coñecendo. Non se podía esperar gran cousa duns robots alieníxenas que se transforman en coches para pasar desapercibidos e logo se retransforman en androides xigantes capaces de destruír todo o que atopen por diante. Pero unha cousa é que teñas compricado facer unha película medianamente decente con este argumento e outra cousa é que ademais te cargues tódolos posibildades que che otorga unha historia tan propensa a acción.

Ademais de ter un guión pésimo combinado cunha pésima dirección e actuacións lamentables, como xa era de agardar, a película sigue a mesma estructura que o señor Bay debe considerar a clave do seu éxito: contar unha historia de amor entre disparos, explosión e todo tipo de artiluxios, vehículos, ... grabados de forma maxistral coa cámara xiratoria de Bay e todo aderezado con efectos "estrambóticos" demasiado subrealistas para ser considerados serios (a maior parte da peli pásala rindote das tremendas fantasmadas que se van sucedendo). E por riba os efectos están demasiado concentrados no treito final do film, resultando especialmente aburrido o resto da trama, especialmente cando se centra na historia de amor excesivamente presente para o meu gusto como sempre (se quere que se poña a dirixir 24 en plan anatomía de gray a ver que lle sae). E xa para rematar unha cousa coa que case nunca me meto nas películas deste gran director, a banda sonora. Neste caso a selección das canción para determinadas escenas presenta bastantes carencias aínda que non pode faltar a música épica cando todo parece perdido e os protagonistas recurren ao seu amor para sacar forzas e loitar frente o mal.

En resumo, mal tódolos aspectos técnicos, de dirección, de actuación, de guión,...Os efectos especiais relativamente ben logrados pero excesivamente levados ao límite e demasiado pasteleo en xeral. Por tanto, claro suspenso, pero non tan escandaloso como Pearl Harbor. Sálvase gracias a aparición de dúas preciosidades, Rachael Taylor e especialmente Megan Fox. Gran casting, xD.


Impresionante me imaxino. Aquí vos deixo dous links para que vexades unha completa selección de fotos desta atractiva actriz, portada de fhm e maxim nos últimos meses. Non creo que teñamos problema en atopar máis fotos súas.

O traballo dos nosos soños

Seguro que lendo o título todos vos podedes imaxinar por onde van os tiros: ter un traballo co que realmente poder disfrutar.

Recentemente me acabo de incorporar a lastimosa, penosa e nada satisfactoria vida laboral da maioría de persoas deste país. ¿Quen non desexaría poder traballar nalgo co que realmente disfrutamos tódolos seres humanos (salvo algunhos rariños)? É máis, algo co que disfruta calquera especie animal. Por suposto, estou falando do sexo.

Durex propón unha oferta para probar os seus novos modelos de preservativos para aqueles que se consideren "expertos" nas artes amatorias. Realmente é unha oferta tentadora con un único problema, que non pagan por elo e polo tanto non se pode considerar realmente un traballo. Debe ser por qué a propia palabra traballo e a compensación económica por levalo a cabo leva intrínseco a palabra sufrimento. Deixando a parte "filosofadas" respecto ao traballo e a dignificación da persoa, eu ante esta noticia plantexome unha dúbida: ti chegas alí, ao sitio onde probar os preservativos e, ¿qué fas? póñenche un conxunto de pavas e ti elixes con que probalo; por que se as paviñas están incríbles, a min chégame con esa compensación, xD. Ou realmente consiste en ir coa túa parella duradeira ou ocasional (vamos que a pillas para a proba) e practicar o traballo en cuestión.

A cuestión é que me parecen bastante interesantes ofertas de este tipo, sobre todo tendo en conta que logo che regalan lotes e lotes dos seus productos. Deberían extendelas a outros ámbitos de interese para nós: videoxogos, cine, alcohol; tódolos vicios do home deberían sairnos gratias a base de este tipo de ofertas.

Déixovos o link donde lin esta noticia por se queredes lela cos vosos propios ollos.

Noticia prueba de preservativos

domingo, 1 de julio de 2007

Carlos Linneo

O outro día estaba tomando algo cuns amigos e por algunha extraña circunstancia acabamos falando da peculiar clasificación das especies de Carlos (non me preguntedes por que teño conversacións tan extrañas). Bueno, a cousa é que Carlos, na súa versión máis intelectual soltou algo a cerca dun tal Linneo e a súa clasificación das especies. A ninguén máis dos que estábamos alí nos sonaba de nada ese nome. Polo tanto este post está dedicado a difundir a vida e obra de Linneo para qué sea coñecido por todos nos e poidamos falar del a próxima vez que teñamos conversacións sobre como clasificar as especies, xD. Aquí vos deixo a información escrita polo propio Carlos, a quen lle agradezo a súa colaboración para culturizar este blog (espero que non sexa a derradeira aportación).

Carlos Linneo (1707 – 1778) fue un científico y naturalista sueco que sentó las bases de la taxonomía moderna. Su nombre de nacimiento era Carl Nilsson (Nilsson = hijo de Nils, ya que su padre se llamaba Nils Ingemarson), pero para su inscripción en la universidad, y siguiendo las modas de la época usó el nombre de Carolus Linnaeus, nombre que usaría el resto de su vida para firmar sus trabajos científicos.

A pesar de la influencia de su padre (vicario luterano) y su madre (hija de un pastor luterano), Linneo logró vencer la presión familiar para que emprendiese una carrera eclesiástica y se matriculó en la Universidad de Lund en 1727, transladándose al año siguiente a la de Uppsala. Llevó a cabo misiones científicas en Suecia por encargo de la Academia de ciencias de Uppsala, pero deseoso de obtener un doctorado en medicina y cierta estabilidad económica decide abandonar el país.

En primer lugar viajó a los Países Bajos, donde entró en contacto con los científicos más influyentes de la época y publicó sus primeros trabajos, obteniendo por fin el ansiado título de doctor en medicina en la Universidad de Harderwijk.

En los años siguientes viajó por Gran Betraña y Francia pero, al no recibir ninguna propuesta que le interese, decide volver a Suecia, donde contrajo matrimonio con Sara Elisabeth Moraea, con la que tuvo siete hijos. En 1741 obtuvo la cátedra de medicina en la Universidad de Uppsala, y más tarde la de botánica que desempeñaría hasta su muerte. En 1747 se convierte en médico de la casa real sueca y llegó incluso a conseguir un título nobiliario en 1762.

Si por algo es reconocido Linneo es por dos cosas, la nomenclatura binomial y su taxonomía.

La nomenclatura binomial de Linneo permite nombrar con precisión a todos los animales y vegetales (el sistema se llega a extender a los minerales) usando para ello en primer lugar el género (que se escribe con mayúscula inicial) y el epíteto específico (con minúscula inicial). Ambos términos deben ser de origen latino (también se suele usar el griego latinizado). Por ejemplo: Linnaea Borealis (es una flor lapona, parecida a las campanillas que se ven aquí en las zonas de alta montaña).

Así pues la especie se nombra con los dos términos citados (género + epíteto) y cuando no hay lugar a equívocos se permite poner únicamente la inicial del género seguida de un punto y a continuación el epíteto (L. Borealis).

En cuanto a la taxonomía, establece en su obra principal Systema Naturae una jerarquía en: Reino, Phylum, Clase, Orden, Familia, Género y Especie. Por ejemplo en el caso del ser humano:


Reino: Animalia (organismos eucariotas sin pared celular y pluricelulares)
Phylum: Chordata (organismos con notocorda)
Clase: Mammalia (Mamíferos)
Orden: Primates (ojos frontales y pulgar oponible)
Familia: Hominidae (cerebro desarrollado)
Género: Homo (posición bípeda permanente)
Especie: Homo sapiens (capacidad vocalizadora)


(Como veis es una clasificación bastante más estricta que la mía que se basa en cuatro especies fundamentales: personas, bichos, muñecos y moscas)

Por si alguien tiene interés la notocorda es una evaginación que sale de la capacidad bucal y a partir de la cual se conforma la columna vertebral en los primeros estados del desarrollo. Una vez el individuo es adulto sólo queda el núcleo pulposo de los discos intervertebrales que sirven de amortiguación.

Por último, y a modo de curiosidad, decir que fue Linneo el primero que utilizó los símbolos del escudo y la lanza de Marte para representar a los machos y el espejo de Venus para las hembras. (Yo pensaba que era alguna movida hippy, o como mucho, invento de una marca de condones )


Nomina si nescis, perit et cognitio rerum.(Si desconoces el nombre de las cosas, desaparece lo que sabes de ellas)


Carlos Linneo, 1755