Inglorious Bastards

Malditos Bastardos é o título do novo proxecto do peculiar director estadounidense Quentin Tarantino tralo éxito dos dous volumes de Kill Bill e o experimento cinematográfico de Death Proof, xunto con Robert Rodriguez, director de Planet Terror, en homenaxe ao cine gore cutre dos anos 70. Ademais, senón me traiciona a memoria, trátase da súa primeira película cun marcado trasfondo histórico, dado que a acción se situa durante a ocupación nazi do norte de Francia nos anos da segunda guerra mundial. Unha combinación explosiva: un montón de nazis e un Tarantino desexando darnos a súa delirante visión da historia.

Como non teño demasiado tempo e me levantei máis ben perezoso tentarei facer unha crítica lixeira e fácil de dixerir para os readers. A película conta, de forma atropelada, a historia dun grupo de soldados americanos que viaxa ao norte de Francia, de fora secreta, para tender emboscadas ao soldados alemáns e sembrar o desconcerto nos altos mandos do III Reich. De xeito paralelo, narra o drama dunha moza xudía que sobrevive durante o ataque dun grupo de alemáns que acaba con toda a súa familia, o que lle provoca un enorme desexo de venganza contra todo nazi vestido de uniforme. Obviamente, ambas historias acaban por confluir nun mesmo punto e lugar, o cine que posee en París esta moza xudía que se parece a Scarlett Johansson recén levantada, mirando dende lonxe e con miopía.

Mèlanie Laurent

(Alerta de Spoilers)

A película organízase en diferente capítulos, dun xeito similar ao que acontecía en Kill Bill, cunha estética e cunha banda sonora que tamén recorda por momentos á súa predecesora. E se me apurades e cambiades a Uma Thurman polo amago de Scarlett, aos maniacos yacuzas por nazis e algún pequeno detalle máis....en fin. Malditos Bastardos é, sen dúbida, unha película Tarantino total, onde abundan as secuencias moi moi moi largas con diálogos, preferentemente entre un grupo numeroso de persoaxes, densos, cargados de intensidade, cunha linguaxe directa e, para algúns, repletos de xenialidade, para outros, disparatados, e todo esto misturado con esceas de violencia explícita e cun final ao estilo das traxedias shakespearianas. Pero esta película vai máis alá e estos rasgos, propios do cine de Tarantino, son acompañados de toques de humor máis cercanos ao cine dos irmáns Cohen e cun final que me recorda a aquel capítulo dos Simpson donde Mel Gibson, coa inestimable axuda de Homer, parodiaba o clásico de Frank Capra, "Caballero sin espada" , reescribindo o final desta obra mestra para dotalo de violencia sen sentido e certamente inoportuna. A conclusión é ben sinxela: se es amante do cine de Tarantino, Malditos Bastardos gustaráche, se es amante do bo cine quedarás desconcertado, pensando que a película se fixo excesivamente larga, que fácilmente podía durar 1 hora menos, que o final é un despropósito made in Tarantino e recordarás que Kill Bill era un peliculón.

Para rematar gustaríame expoñer unha lista das cousas que non acabo de entender da película. Con esto non quero dicir que sexan cousas negativas ou positivas, senón que simplemente non me encaixan, quizais debido a miña incapacidade para entender que todo o que fai un director de culto coma Tarantino debe ser considerado unha obra mestra:

1. A banda sonora que mezcla acordes de "Para Elisa" de Beethoven con música máis propia de pelis do oeste, encaixaban de foma sublime en Kill Bill, pero non acabo de verlle o punto nunha historia plagada de nazis e americanos bastardos.
   
2. A actuación de Brad Pitt... como ben me correxiou o amigo GasMan, seguramente gañe moito en versión orixinal, pero os caretos que poñía o bo de Brad recordábanme máis aos que poñía en Snatch, interpretando a un xitano, que aos propios dun oficial americano.
3. Presentar a un asesino de oficiales da Gestapo como se presenta en Xapón aos participantes dos concursos de humor amarillo resulta cando menos curioso.
   
4. Ridiculizar a Hitler sempre resulta atractivo, pero que apareza como un retrasado manipulado polos seus oficiais... non sería tan retrasado se alcanzou o poder en Alemania e convenceu a unha nación enteira para aniquilar xudíos e loitar contra os Aliados na Segunda Guerra Mundial.
5. Por qué Tarantino nos quixo marear na escea do hall do cine parisino, dando voltas e voltas ao redor de Aldo o apache, Hans Landa e Bridget von Hammersmark, moi ao estilo Michael Bay cun par de copas de máis.
6. Se estás nunha misión super secreta para asasinar a altos mandos das SS, cunha famosa actriz alemana implicada como axente dobre, e algo sae mal, deixar o escenario onde tivo lugar a reunión para preparar esa misión plagada de nazis mortos e pistas para descubrir o plan, non me parece a decisión máis acertada.
   

Excepcional no primeiro capítulo a conversación entre o coronel Hans Landa e o dono francés dunha granxa para producción de leite e a metáfora entre os xudíos e as ratas. Sobresaínte o capítulo dous coa presentación dos Bastardos e os seus interrogatorios aos nazis capturados na emboscada, cun interesante manexo dun primeiro plano que cambia de xeito rápido e preciso entre as facianas do interrogador, do traductor e do interrogado. Aburridos os capítulos tres e catro para acabar cun desconcertante final que, sendo sinceiro, me tenía vendo o desenrolo dos acontecemento e sabendo que o director era o señor Tarantino. Os verdadeiros amantes do cine deste director disfrutarán enormemente sentados na súa butaca con este final con innumerables detalles que nos recordan ao Tarantino que, persoalmente, a min máis me gusta, ese Tarantino violento que nos deleita cunha estética coidada con esmero envolta nun halo de perversa fascinación.

Valoración persoal: 4