Up in the air

Despois dun longo período sen acudir ao cine por falta de tempo e de películas mínimamente apetecibles, centrado na cantidade de series que estou a seguir actualmente, este venres pola noite decidimos acercanos ata os Filmax para ver se había algún film o suficientemente interesante cómo para gastar os máis de 7 euros que costa agora mesmo o cine. Como tódolos anos por estas datas avalancha de películas destinadas a acaparar as nominacións dos oscars, entre as que destacaban Nine, Invictus, Avatar ou Up in the air. Logo dun compricado proceso de selección, a elexida foi Up in the air, dirixida por un semidescoñecido Jason Reitman, director de películas como Juno, factor que seguramente pesou bastante na decisión final.

Up in the air busca reflexionar sobre a complexidade das relacións humanas e sobre a distinta forma que ten cada persoa de entender os seus entresixos, utilizando como elemento conductor da historia as vivencias dos seus tres persoaxes principais, destinados a entenderse a pesar das enormes diferencias que os separan.


Destaca por riba de todos, Ryan Bingham, interpretado con sobriedade por George Clooney, un home que anhela viaxar dun lugar a outro, sen permanecer demasiado tempo en ningún lugar e evitando establecer calquer tipo de relación coas persoas que o rodean. Esa facilidade para evitar crear vínculos emocionais co resto de persoas fano o candidato ideal para o seu traballo: despedir persoas cando os seus xefes non teñen a suficente valentía para facelo e ofrecerlles alternativas para encauzar as súas vidas a partir dese momento. Un emprego terrible que lle fai entrar en contacto coas miserias/desesperanzas dos seus semellantes pero que, sen embargo, lle permite viaxar prácticamente tódolos días do ano, sempre lixeiro de equipaxe (material e emocional).

Superficial e reconfortado pola vanalidade que impregna toda a súa existencia, o destino ofrécelle unha oportunidade perfecta para cambiar a súa peculiar visión das cousas e romper esa coraza que se creou durante anos, cando irrumpe na súa vida, Natalie Keener, interpretada por Anna Kendrick, disposta a actualizar o proceso de despido utilizando as ventaxas que ofrecen as novas tecnoloxías, evitando, deste xeito, que Ryan e os seus compañeiros, teñan que viaxar por todo o país para realizar os despidos cara a cara.


Natalie móstrase como unha muller moderna, intelixente e, sobre todo, ambiciosa que, sen embargo, tende a idealizar (e planificar) as relacións de parella, repetindo vellos estereotipos que a sociedade impuxo históricamente sobre a condición femenina e que o cine reflexa constantemente, aínda que pronto se dará conta de que a realidade é moi distinta de como a súa xuventude lle fai vela e a súa paixón pola vida contrasta coa confirmade que amosan os outros dous protagonistas da historia, machacados polas súas experiencias. Apoiada nos seus estudios de psicoloxía, cree que é posible mecanizar as reaccións humanas pero pronto descubrirá que non resulta tan sinxelo sintetizar nun conxunto de instruccións o imprevisible que resultan as reaccións de cada persoa.

E, finalmente, Alex, interpretada por unha guapísima Vera Farmiga, unha muller madura que comparte con Ryan Bingham o seu gusto por viaxar e por minimizar as implicacións morais que supoñen as relacións (ou as que a sociedade nos quere facer ver), e que acaba por convertirse no elemento decisivo para acelerar o cambio emocional do noso protagonista.


A partir de aquí a película pérdese en continuas reflexións profundas e semifilosóficas sobre a vida, sobre a búsqueda da identidade de cada persoa, sobre o medo de envellecer aislado e en soedade e demais psicoloxía barata, abuso de esteoreotipos sociais, todo ben removido cunha boa dose de pasteleo e sentimentalismo e, finalmente, rociado con toques de humor, ao mais puro estilo irmáns Cohen, que acaba por crear unha película de manual, desas que convencen por igual a membros da academia, a crítica especializada e a espectadores con gañas de reflexionar, destinada a acaparar unha boa recua de nominacións pero que carece da frescura doutras películas do mesmo xénero como, por exemplo, a súa predecesora Juno.

Toda esta parrafada que vos acabo de soltar non significa que non se trate dunha boa película, moi coidada técnicamente e cunhas interpretacións e diálogos, por momentos, maxistrais, especialmente no que se refire as interpretacións de George Clooney e Vera Farmiga e, por suposto, moi recomendable para ver e para reflexionar, eso sí con coidado, sobre a importancia de elexir a forma na que queremos vivir a nosa vida, sobre as relacións persoais ou, xa tirándome ao vacío, sobre cómo as novas tecnoloxías (e as redes sociais) están crando un novo modelo de relacións humanas, favorecendo que se volvan máis frías e impersoais.

Valoración persoal: 7