viernes, 8 de enero de 2010

Carreiras en Decembro (I)

Despois do parón obrigado de algo máis de 1 mes pola lesión no talón, a principios de Novembro, retomei de novo os adestramentos coa ilusión de poder disfrutar dalgunha carreira popular máis antes de que finalizara o ano 2009, marcado polas lesións. Finalmente, foron 3 carreiras en Decembro as que sirviron de peche para o meu segundo ano completo nesto do running. Con máis retraso do que me gustaría, pero aquí vai un pequeno resumo destas carreiras.

A primeira delas foi en Lestrove, un pequeno pobo pegado a Padrón, o sábado 5 de Decembro. Sendo sinceiro, encántanme as carreiras de sábado pola tarde por moitas razóns pero, principalmente, porque non hai que madrugar e porque logo podes aproveitar a noite para saír (saír un domingo é un pouco máis compricado). A carreira constaba de 10,05 kms, totalmente chans, repartidos en dúas voltas por pistas ben asfaltadas polas aforas de Lestrove, debuxando unha especie de réctangulo.


Nesta ocasión un dos meus fieis compañeiros de andainas, GasMan, non puido acudir así que, en principio, tería que ir eu só no tren dende Coruña ata Santiago, onde me atoparía con Josef, para tirar xuntos cara Padrón. Sen embargo, a través do foro de correr en galicia quedei con outro dos foreiros, Migueliño, a quen tiven o pracer de coñecer nese momento e fixo máis amena a viaxe e o resto da xornada. Así que nos plantamos os tres en Padrón, pero a carreira non era alí, senón en Lestrove, así que nos tocaba andar un par de kms (mínimo) e indagar onde se recollían os dorsais porque ningún dos tres fora nunca a esta carreira.

A mañá amenceu soleada en Coruña polo que nada facía presaxiar as condicións metereolóxicas que nos esperaban pola tarde. Nada máis baixarnos do tren puidemos ver como a cousa estaba moi compricada para correr, diluviando e cun vento moi racheado que, por momentos, soplaba con moita intensidade. Primeira molladura no traxecto dende a estación do tren ata o pavillón de deportes de Lestrove, onde daba comezo a carreira. Recollemos dorsais, cambiámonos (eu poño camiseta e pantalón corto, xD) e comezamos a quentar no interior do pavillón porque da medo só de mirar pola fiestra a que está caendo. Eso sí, no meu interior estou encantado de que as condicións sexan tan adversas, facendo máis duro e máis divertido o reto que nos espera, súbeme a motivación. Cando quedan apenas minutos para que dé comezo a proba, saímos do pavillón e vamos correndo cara a saída, case non chegamos porque xa está todo o mundo esperando e nada máis chegar xa se dá a saída. Eu xa estou completamente empapado pero feliz e cun sorriso de orella a orella.



Estas eran as condicións instantes antes de darse a saída

Comeza a carreira e deixo a Josef un pouco por diante para que me sirva de referencia ao principio. Escoito como un grupo de corredores ven a toda velocidade, empuxando á xente para poder pasar. Cando chegan a miña altura eu apártome e vexo como empuxan violentamente a unha pobre rapaza que estaba ao meu lado. ¡Serán cabróns! Por estar un pouco máis resgardados da choiva chegaron tarde á saída e logo como se creen que son os mellores e só eles corren, menospreciando ao resto de populares que vamos a pasalo ben, pasan por riba túa se é necesario. Avanzo uns poucos metros e vexo a un rapaz parado a un lado da carretera coa rodilla sangrando. Logo entereime de que esos garrulos o empuxaran cara o borde da calzada e él resbalara e se caera. ¡Viva o espíritu deportivo! E por riba, logo presumen no foro de que a pesar de saír tarde gañaron trofeo na súa categoría. Pois eu quitáballelo por antideportivos e obrigáballes a pedir perdón no foro en lugar de tanto fachendear.

A pesar das malas condicións climatolóxicas, do meu pésimo estado de forma, dos poucos kms acumulados nas pernas trala lesión, atópome cómodo ao ritmo que me está marcando Josef, miro o cronómetro e vexo que estamos cravando 4:30 min/km cada vez que pasamos por un cartel que indica un novo km. Penso que vou reventar porque é imposible que poida facerme un 10000 a un ritmo tan alto. Nos primeiros kms da carreira cae un diluvio universal acompañado dun aire que, por momentos, pega en contra e case non nos deixa avanzar, e noutros tramos pega lateralmente, empuxándonos cara fóra da estrada. A loita contra o vento supón un esforzo extra que añade máis desgaste ao esforzo. Noto a auga golpear na miña cara e sube se cabe máis a motivación.


Avanza a carreira e vexo como nos pasos que van por debaixo da estrada principal está o circuito completamente anegado, así que toca chapotear polos charcos. A emoción alcanza un punto que aínda nunca experimentara nunha carreira (polo menos dende que acabei a primiera pedestre): choiva, vento en contra, tramos anegados, ... non se pode pedir máis!!! Épico!!! Na metade da primeira volta xiramos prácticamente 90º e o aire segue a pegar lateralmente pero un pouco a favor, así que toca alargar zancada e recuperar o tempo perdido polo aire en contra. Outro xiro, máis lixeiro esta vez, e o aire comeza a pegar completamente a favor, prácticamente te leva en volandas cara adiante. Que sensación máis maravillosa correr con forte aire a favor. Fago un esforzo e alcanzo a Josef. Mágoa que rápidamente chegamos ao km 5, acábase a primeira volta e toca volver a afrontar o tramo de aire en contra. Paso cun tempo de 22:35, penso que é factible baixar de 45' se me sigo atopando tan ben como ata daquela.

Comezamos a segunda volta Josef e mais eu xuntos e ben acompañados por unhas rapazas que, tranquilamente, van falando entre elas (a 4:30 min/km!), namentres eu vou votando o fígado. Cazamos a un grupo de atletas coas camisetas do clube de Noia. Entón penso, ¡coño! os meus vellos amigos. Outros que van falando tranquilamente mentres corren e me petan o cerebro na maioría de carreiras, máis ben, cando eles van de relax e eu a tope, xD. Quen pense que as carreiras son un mal escenario para ligar terían que estar en Lestrove. Os de Noia a tirarlles os trastos as chavalas e elas que lles seguen o rollo ata que deciden acelerar e deixarnos a todos mirando como o seu bonito ... cogote se alonxa pouco a pouco. Ben, realmente a todos non, porque Josef acelera e arranca detrás delas. Eu penso que é mellor quedarse cos meus amigos. Comeza a amainar a choiva.


Van pasando os kms, comeza a aparecer o cansanzo pero mentalízome de que teño que chegar ata o km 8 xa que a partir de ahí toca de novo aire a favor. Vexo moi na distancia a Josef quen tampouco pode co ritmo das supernenas. Despois dun par de sustos porque case me saio da estrada polo aire racheado e de chapotear como un neno polos charcos que salpicaban o recorrido, vexo como se achega o cartelón do km 8 e con el o xiro para afrontrar o camiño de volta ao pobo con aire a favor. Miro o cronómetro e vexo que baixar de 45' será imposible pero vou facer unha boa marcar. Déixome levar polo aire a favor ese km que se me pasa rapidísimo e afronto o último km con máis folgos dos que pensaba que me quedaban. Así que acelero e vexo como me acerco pouco a pouco a Josef. Sen embargo, os últimos 200 metros fánseme moi longos e non podo chegar a súa altura, aínda así acabo facendo os últimos 1050 metros a 4:10, para parar o crono nun tempo neto de 45:25. Recollo o avituallamento de meta, intercambio sensacións con Josef e corremos resgardarnos no pavillón da choiva que volve arreciar. Cambiámonos rápido e esperamos a que chegue Migueliño para afrontar o camiño de regreso a casa. Eu sigo alucinando co meu tempo e moi contento polas boas sensacións que tiven durante a carreira e, sobre todo, por chegar con forzas ao final, algo que non me pasaba dende Porriño, alá polo mes de Febreiro.

Finalmente atopámonos con Migueliño e dinos que un amigo seu, outro foreiro, Xan de Ris nos leva en coche ata Coruña, aforrándonos deste xeito a espera ata que chegue o tren e o posterior coñazo de viaxe. Chego a Coruña con tempo suficiente para ducharme, cambiarme e ir ver o Depor-Barsa e sabendo que nos espera un noite de festa que sempre se agradece e máis despois do esforzo titánico de correr en Lestrove.

1 comentario:

Carlos dijo...

Cosas pendientes del 2009: No haber hecho este bolazo suicida, grrrrrr