IX Carreira popular de Moaña

Este sábado pola tarde tocaba visitar Moaña para disputar unha nova carreira popular e coñecer outro "pueblaso" máis da xeografía galega no que nunca estivera e ao que seguramente nunca máis volva salvo para correr alí de novo. A carreira que inicialmente eran 6 kms, finalmente, quedouse en 5,5 kms cun recorrido pouco atractivo, por non dicir feo de ..., que consistía en 3 voltas por un trazado con continuas subidas e baixadas, curtas e moi tendidas, sen un só metro chan. En definitiva, o típico recorrido de tobogáns que me encanta e que fai moito máis amena e levadeira calquera carreira. A volta intermedia era un pouco (uns 100-150 metros) máis curta que a primeira e que a derradeira e eso fixo que me despistara un pouco cos tempos.

Unha vez máis, as dichosas gardas impediron que me acompañara GasMan polo que, xusto despois de comer (cedo), sobre as 14, pillei o tren cara Santiago, onde me recolleu Josef e, xa no seu coche, fomos xuntos ata Moaña. Como acontece cada vez que vamos por primeira vez a un pobo, a parte máis compricada é chegar ao sitio sen perderse e, esta vez, non ía ser menos. O único que tiñamos claro era que, para chegar a Moaña, había que pasar por Redondela, así que cando vimos a saída da autopista para Redondela pensamos que era esa pola que tiñamos que saír. Sen embargo, cousas do destino ou da "changa" indirecta, na peaxe tiramos pola cabina de telepeaxe e xa non puidemos incorporarnos a esa saída, con tan boa sorte de que, xusto antes de chegar á ponte que cruza a ría de Vigo, había unha saída directa para Moaña que enganchaba cunha vía rápida que nos deixaba xusto na entrada do "pueblaso".


Como todo "pueblaso" de Galicia que se precie, a saída da súa carreira popular ten que ser diante da casa do concello ou, no seu defecto, diante da casa do cacique. Esta vez tocaba diante da casa do concello, onde ademais se recollían os dorsais e onde tamén estaba situada a zona de avituallamento de meta. Despois de aparcar e comprobar que nos quedaba aínda moito tempo, acercámonos a recoller os dorsais. Menudo caos tiñan organizado alí... sorte que a carreira era máis ben humilde e non houbo gran afluencia de populares. Desafiando toda lóxica, decidiron facer catro colas: unha para os rapaces, outra para os inscritos pola web, outra para os que compraran o chip amarelo e outra para os inscritos por teléfono/fax. Lóxicamente as dúas primeiras estaban petadas e as outras dúas prácticamente baleiras. O máis normal sería facer unha cola para as categorías inferiores e outras tres organizadas por número de dorsal. De todos xeitos, non tardamos demasiado en facernos cos nosos dorsais... cousas peores se teñen visto.

Como nos sobraba un montón de tempo, decidimos examinar o circuito xa que sempre é mellor coñecelo de antemán e así logo regular mellor os esforzos durante a carreira. Eu ía coa idea de que o percorrido era completamente chan, despois de ler o foro de correr en galicia, pero cando revisamos o circuito por onde trancorría a proba leveime unha grata sorpresa. Fixemos tempo vendo aos rapaces máis novos, alucinando ao ver como recibían os últimos consellos dos seus pais que, xa dende pequenos, os queren educar na doutrina do bilardismo e, cando quedaban menos de 20 minutos para comezar, fomos cambiarnos e empezamos a quentar. Despois das nefastas experiencias vividas nas saídas das carreiras lucenses, tiña claro que esta vez ía saír ben adiante para non verme de novo freado pola xente.

No quecemento comezo a notar os esforzos dos adestramentos realizados durante a semana e, sobre todo, o do día anterior, pero mentalízome de que é un esforzo intenso pero breve. Cando quedan uns 5 minutos, finalizo o quecemento, busco a Josef e colocámonos no medio do pelotón de populares, non demasiado lonxe dos que encabezan o grupo. Dase a saída sobre a hora prevista, algo que sempre é de agradecer, e comezo a marcarme un ritmo esixente, nesta ocasión sen problemas para poder correr limpamente, sen xente que me vaia freando... case esquecera esa sensación!

Completo a primeira volta, cun ritmo alegre, nun 7:50 e penso que podo facer bastante bo tempo e baixar dos 24'. Na segunda volta comezo a acusar o cansanzo e o ritmo tan alto que estou a levar pero o trazado ondulado axuda a atenuar o cansanzo e permite recuperar nas zonas de baixadas. Nese punto da carreira tódolos corredores estamos no noso sitio natural e xa só penso en que teño que intentar manterme con ese grupo ata o final e, se na última volta recupero forzas, tentar adiantar a algún que vaia maduriño. Fixo a vista nun corredor coa camiseta verde da maratón de montaña de Penedos dos Lobos e decido que esa será a miña referencia ata que poida... acabo a segunda volta, miro o cronómetro e vexo que a fixen en 7:30, así que cansado pero contento afronto a derradeira volta (non me acordaba de que esta volta era máis curta, xD).

Correndo no medio deste grupo ...

De novo, toca sufrir nas subidas e intentar recuperar nos tramos de baixada. Vexo como o amigo de Penedos ten moito gas e acaba por deixarme na derradeira mini-subida, pero xa só me queda afrontar a baixada final... por fin respiro. Adianto a unha rapaza que foi conmigo prácticamente toda a carreira e xa, na recta de meta, escoito como todos os do público a coñecen e a animan para que me sprinte. Primeiro miro o cronómetro e observo con ledicia que vou baixar sobrado de 24'. Logo lixeiro vistazo atrás para situala, paradiña estilo Valverde, e sprint, pasando polo arco de meta cun tempo de 23:17 (según championchip 23:22). Restando os 5 segundos que tardei en pasar pola saída, tempo neto de 23:12, que me da unha media de 4:13 m/km, convertíndose na miña carreira máis rápida ata o de agora.

En primeiro plano Belén, a rapaza que animaba a xente

Acabo contento polo tempo, pola media por km e, especialmente, porque fun capaz de manter o mesmo ritmo durante toda a carreira, completando as voltas en 7:50, 7:30 e 7:50. Tendo en conta que a segunda era algo máis curta, máis regularidade non se pode pedir. Despois de cruzar a meta, sitúome na cola para recoller o avituallamento e vexo como chega pouco despois Josef. Pero aínda nos esperaba outra sorpresa, no avituallamento a xente de Moaña tíñanos preparados bocatas de queixo, chourizo, nocilla,... froitas varias e todo tipo de bebidas (non alcólicas), dende as típicas isotónicas e auga ata cocacola ou nestea. Mágoa que non deran camiseta pero supoño que prefiren manter o espiritú cercano ao corredor popular e non escatimar esforzos para mantelo contento, algo co que estou totalmente dacordo, posto que somos os populares os que facemos grandes as carreiras.

Logo de avituallarnos quedaba o viaxe de volta a Coruña para disfrutar do terceiro tempo, xD. Toda a "changa" que nos sorriu na ida volveuse na nosa contra, primeiro porque nos perdemos saíndo do "pueblaso", logo porque nos equivocamos e nos metemos por unha infernal carretera que nos levaba cara o interior da ría e, para acabar de rematalo, non collemos a vía rápida e demos toda a volta pola costa por outra "carreterasa" ata que, finalmente, chegamos ata o inicio da ponte onde se collía a autopista. En fin, toda unha experiencia vital.