Lamentable ...

... que un equipo que, fai pouco máis de un ano, estaba loitando pola medalla de ouro olímpica e poñendo en serias dificultades a un dos mellores equipos USA(**) da historia, ao mellor equipo do mundo na actualidade que apalizou ao resto de combinados nacionais, se teña que xogar o seu pase a segunda fase dun europeo fronte a un equipo mediocre, descoñecido e menospreciado no concerto internacional como é Gran Bretaña e, por riba, sufrindo e permitíndolles poñernos en apuros ata o punto de estar eliminados a falta de 2 minutos para o final, para estupor dos aficionados españois (e alegría do resto de veciños europeos).

.... que o suposto mellor equipo FIBA, para Andrés Montes e o seu séquito, dilapide un vantaxe de máis de 15 puntos, no derradeiro cuarto de partido, fronte a un equipo medio dentro do contexto europeo, con bos xogadores que se enrugan nas grandes citas e que teñen como obxetivo máis ambicioso non facer o rídiculo posto que, en ningún caso, poden aspirar ás medallas, para finalmente gañar nun final de infarto con prórroga incluída.


.... que un dos mellores xogadores do mundo e, probablemente, o máis completo a nivel europeo, segundo os diarios deportivos deste gran país, desapareza nos momento máis importantes dos partidos e, cada vez que intenta asumir a responsabilidade, tropece unha e outra vez contra a defensa rival. Un xogador sobrevalorado dende tódolos puntos de vista, con movementos moi coñecidos pola maioría de defensas rivais e demasiado endeble en defensa. Un gran xogador, que no primeiro compromiso da selección neste Eurobasket, lanza 8 tiros libres e só consegue anotar un deles, o derradeiro. Un xogador que no segundo partido, aínda mellorando un pouco a súa porcentaxe, ésta parece máis propia dun xogador aficionado que dun profesional, sen esquecernos que estamos a falar do mellor xogador europeo. A única explicación posible para tan nefastos lanzamentos, tanto dende a tanda de tiros libres como dende a media distancia, pode ser a súa recente lesión no dedo. Pero, nese caso, non entendo como pode xogar máis de 30 minutos e ser o home de referencia no ataque español. Para refrescarvos un pouco a memoria, só dicirvos que a única final que gañamos foi en Xapón de 2006 sen un Pau Gasol lesionado e que os mellores momentos da final olímpica contra EEUU coincidiron, casualmente, cos intervalos nos que Pau estaba descansando no banquillo. E, para rematar con este tema, o que máis gracia me fai é a cara que pon cada vez que perde un balón ou se leva por diante a un defensa, facéndolle honor ao seu nome.


.... que un equipo que basou a súa solidez de antaño na fortaleza do equipo e que conta cun gran número de individualidades de gran calidade (Navarro, Rudy, Felipe, ...) , se ofusca en cada xogada en intentar darlle o balón a un xogador que acaba de saír dunha importante lesión e dá mostras de estar falto de ritmo. Por non mencionar o feito de que non puido adestrar co resto dos seus compañeiros ata prácticamente o inicio do Eurobasket e que non disputou ningún partido amistoso, circunstancia que lle impide estar conxuntado co resto do equipo e causa unha inevitable inestabilidade no xogo colectivo.

.... que un equipo que se convertiu en campeón do mundo e acadou numeros metais noutros europeos, xogos olímpicos, ... con esta mesma xeración de xogadores, gracias a un excelente traballo defensivo que nos permitía recuperar balóns e saír rápido ao contrataque, practicando un xogo vistoso, áxil e alegre, se convertiu nunha selección apagada, sen intensidade defensiva e cun xogo monótono e previsible, basado en buscar balóns interiores para o mellor xogador europeo, xogadas individuais de Rudy ou Navarro que, en xeral, rematan con tiros forzados dende a liña de 6,25 ou en xogadas de bloqueo e continuación base-pívot. É obvio que falta claridade, imaxinación e impovisación e o terceto de bases escollidos por Scariolo non invita ao optimismo. Como se vota de menos a falta de Calderón que, ademais de estas cualidades, aporta sentido ao xogo, amenaza de tiro e unha importante cantidade de puntos no marcador final. Ricky, Cabezas e Raúl están moi lonxe de aportar todas estas virtudes para un equipo.

... que un equipo que aspira a gañar o ouro europeo se presenta no campeonato sen a solvencia que se lle debe esixir e con certos aires de superioridade. Agora mesmo, España é unha selección sen suficiente rigor táctico, tanto en defensa como en ataque, pouco traballada en liñas xerais, con movementos e automatismos arcaicos e, moito me temo, cunha deficiente prepación fisica. Un exemplo claro de todo esto é a vergonzosa zona 2-3 que exhibimos nos tres partidos da primeira fase. Unha zona pouco agresiva, descompensada, cos xogadores deambulando dun lado a outro do parquet porque chegan sempre tarde ás axudas (nótase que están máis lentos do normal) e que, as poucas veces que se puxo en funcionamento, conseguiu, curiosamente, o contrario do seu propósito: facer que os equipos rivais melloren o seu tiro exterior, ... sen comentarios. Pouco queda daquela selección de Aito que presionaba en toda a pista, que sorprendía aos seus rivais con zonas moi agresivas e singulares, como a zona 1-3-1 e que lograba deixar aos contrarios en guarismos moi baixos.

.... que o seleccionador español sexa un técnico sobrevalorado en decadencia e que tenta impoñer un estilo de xogo atrasado, monótono, previsible e que non se adecúa as características dos nosos xogadores.... ter que verlle a cara, no palco do pabellón de Varsovia, ao defectuoso secretario de Estado para o Deporte, o señor Lissavetzky, e ao presidente da FEB, José Luis Sáez, sufrindo co terrible xogo da selección e rezando para que non quedemos eliminados na primeira fase e así evitar o bochorno popular e o rídiculo causado pola súa desastrosa xestión. José Luis Sáez, ese home que decidiu facerlle a vida imposible a Pepu Hernández, o home que nos fixo campións do mundo e que encumbrou o baloncesto ao escalón máis alto en España, ese home que creou unha lexión de seguidores do baloncesto que antes non sabían que existían máis deportes que o fútbol, ese home que transformou unha selección segundona, con grandes xogadores, nun EQUIPO campión, ese home que eliminou dos titulares deportivos a palabra gasoldependencia,... e preguntaredesvos o porqué desa actitude. Pois a resposta é ben sinxela, por diferencias persoais. José Luis Sáez, un visionario, que fai e desfai en función de cada momento, sen dispoñer de ningún plan específico a largo plazo e que contrata técnicos a tempo parcial e con contrato temporal.


... que os aficionados españois prefiramos obviar todos estos argumentos e votarlle a culpa a que Calderón está lesionado, que Pau acaba de saír dunha lesión, que Rudy e Garbajosa están tocados, que Ricky tivo un ano díficil polas lesións e non está ao 100%, ... e seguramente sexa en parte verdade. Ter lesionados ou tocados a 4 xogadores dos 5 que forman o habitual quinteto inicial é un lastre moi importante, pero a realidade é que a calidade dos homes que saen dende o banquillo é moi inferior a dos titulares e insuficiente para formar parte dunha selección campiona do mundo.

PD: Estas críticas respecto da selección española de baloncesto son incuestionables, independientemente de que cheguemos a final do Eurobasket ou o gañemos, cousa probable mentres contemos cun xogador como Navarro que soluciona a papeleta nos momentos máis difíciles, esos nos que o seu gran colega desaparece.


(**) Moi probablemente España sería campiona olímpica se o trío arbitral aplicara con sentido as reglas FIBA co mesmo baremo para tódolos equipos.