XXIII TRAVESÍA INTEGRAL DE LOS MONTES AQUILIANOS

Cando visitei Peñalba de Santiago o verán pasado, un escalofrío recorreume o corpo de arriba a abaixo no momento preciso no que alcei a vista cara o ceo e apareceu diante miña a maravillosa estampa da Silla da Yegua bañada polos derradeiros raios do sol antes de agocharse tras do seu cumio. Esa imaxe case irreal despertou fermosos recordos de grandes xestas que nese momento semellaban moi lonxanas no tempo, aínda que só pasaran 4 anos. Recordos da primeira vez que me aventuraba a participar nunha carreira por riba dos 42 kms, lembranzas dunha interminable subida na que se ascendía sen descanso por rampas imposibles ata acadar un paraíso no que recobrar o alento perdido e maravillarse mirando o horizonte en calquera das catro direccións. Foi nese instante no que unha idea comezou a rondarme pola cabeza, quería revivir todas esas emocións de novo. Foi un instante efímero, pero sen darme conta esa idea permanceu latente e agochada nalgún lugar da miña consciencia ata que un día sen querelo xa non era capaz de imaxinarme sen estar na liña de saída da Travesía Integral dos Montes Aquilianos. 

Meses e meses de adestramento, horas de ledicia exultante ou de sufrimento agotador, en compañía ou en soedade por sendeiros de terra, barro e pedras que pouco a pouco te van achegando cara a ansiada saída. Meses nos que apenas hai tempo para pensar na carreira, nos que non eres consciente da embergadura do reto proposto, nos que o único sensato é centrarse en adestrar e prepararse psicolóxicamente o mellor posible. E, de repente, como un ruído imprevisto que te desperta en plena noite, chega o momento de organizar todo o necesario para afrontar con garantías unha carreira de máis de 60 kms na que se ascende dende 600 metros ata máis de 2100 metros, nos que te podes atopar condicións climatolóxicas moi cambiantes e infinidade de problemas que poden mandar ao traste o soño de cruzar a liña de meta. 

Despois de organizar as diferentes mochilas coas cousas que ía precisar antes de comezar, para empezar a correr e na zona intermedia da carreira, só quedaba conducir 2 horas ata Ponferrada para recoller o dorsal, cear con calma e tratar de irse á cama o antes posible, posto que a saída ao día seguinte era as 6:00 a.m. A diferencia da vez anterior que participara nesta carreira, non estaba excesivamente nervioso. A pesar de todo, resultou imposible conciliar o sono ata ben entrada a medianoite para logo despertar moito antes de que alarma, cuidadosamente programada para as 4:30, perturbara o sepulcral silencio desa noite. Un par de respiracións profundas, uns segundos de pausa antes de obrigarme a levantarme para almorzar con tempo suficiente. Preparar os derradeiros detalles, enganarse con pensamentos positivos antes de cerrar a porta da habitación para dirixirse cara a saída. A medida que avanzaba con ritmo pausado cara a saída non deixaba de recordar a preciosa descripción que fixera uns anos antes dese mesmo instante, disfrutando do embriagador silencio da cidade durmida, tan só alterado polo murmullo dos meus propios pasos ao percorrer as rúas e polos fortes e apresurados latidos do corazón. 

Despois duns 10 minutos andando chego á praza do concello onde está situada a saída e onde estará tamén ubicada a meta para aqueles que consigan completar o percorrido. O ambiente é aínda frío, case me atrevería a dicir que un pouco desolador xa que só uns poucos corredores deambulan pola praza sen rumbo claro e semellan un pouco desorientados na escuridade da noite. Primeiro contratempo cando vou deixar a mochila intermedia coas cousas que poido chegar a precisar no caso de que se presenten diversas situacións de carreira que prefiro ter controladas. Erróneamente pensaba que era suficiente con deixar unha única mochila que a organización primeiro levaba a Montes e logo a Ferradillo. Sen embargo, no caso de querer mandar mochila tanto a Montes como a Ferradillo, é preciso preparar dúas mochilas diferentes e mandar cada unha delas a un punto. Sobre a marcha decido enviar a mochila que tiña preparada a Montes (km 20) para coller alí as cousas necesarias no caso de que o tempo esté compricado no cumio da Silla da Yegua. Ademais, con paso apresurado vou ata o coche onde collo unha mochila vacía para logo poder deixar as cousas que xa non precise a partir de Ferradillo (km 44). Volvo de novo cara a zona de saída co tempo xusto para deixar a mochila vacía na furgoneta que vai a Ferradillo e colocarme na saída. A diferencia da anterior participación na carreira, non recordo con especial emoción esos momentos antes da saída, algúns grupos de corredores sacan as primeiras fotos da xornada para inmortalizar ese momento, pero as emocións da xente semellan contidas, incluso aletargadas, a pesar de que a cantidade de corredores agora sí aumentou significantivamente. 

Tras uns poucos minutos de espera a xente comeza a moverse precipitadamente acompasando os seus pasos e a súa respiración coa da xente que os precede. Acompaño coa mirada ao meu compañeiro de fatigas nesta ocasión, Ángel, e noto como as pernas se van despertando pausadamente coas primeiras zancadas aínda perezosas. Pasados un poucos metros, saimos da praza e movémonos nunha especie de zig-zag polas rúas da zona vella de Ponferrada ata que deixamos atrás as tenues luces das farolas da cidade. Nada máis cruzar a ponte, comeza unha lixeira subida por asfalto que sirve de primeiro aviso do que nos espera ao longo da carreira. Momento de decidir se merece a pena seguir correndo, malgastando forzas que logo probablemente votaremos en falta ou se paramos a andar e serenamos o noso ímpetu. Como non podía ser doutro xeito, a razón imponse e decidimos subir andando ao igual que a maioría de corredores que nos preceden. 

O certo é que non recordaba con exactitude moitas partes do percorrido, e nesta primeira parte tiña a sensación de que era prácticamente chan ata chegar ao primeiro avituallamento. Unha percepción bastante alonxada da realidade xa que, aínda que non ten ningunha subida excesivamente dura, si que ten numerosos tobogáns e incluso algunha baixada bastante pronunciada. A última delas remata nunha senda paralela a un pequeno regato que nos conduce ata un cruce no que está situado o primeiro avituallamento. Este tramo transcurre sen maiores problemas, sempre correndo a un ritmo tranquilo e parando a andar naquelas zonas nas que había algunha pendente pronunciada ou incluso lixeira pero continuada. Deixamos atrás a estela da noite que nos cobixou nos primeiros quilómetros e o mencer preséntase súbitamente para guiarnos polos recobecos dos montes aínda cercanos a Ponferrada. Non falo demasiado, simplemente vou concentrado no ritmo e, de vez en cando, miro o reloxo para ver se nos falta moito para chegar a zona do avituallemento, situado no km 10,5. Na primeira ocasión que participara nesta carreira, chegara a ese punto en 1h10 e esa era un poco a referencia que levaba na cabeza. Cando vin ao lonxe o cruce e mirei o reloxo comprobei con satisfacción que íamos clavar ese tempo ou incluso facer un par de minutos menos. 

Paramos apenas un minuto no avituallamento para beber un vaso de aquarius e comer a metade dun plátano, e con certa celeridade retomamos a marcha coa primeira subida de certa entidade. Non teño boas sensacións, molestias nos xemelgos e certa sensación de fatiga fan que me tome a subida con certa calma. Afortunadamente é máis curta do que recordaba e os seguintes quilómetros fanse moi amenos serpenteando por camiños de terra relativamente favorables que rematan nunha baixada pronunciada que nos leva ata unha estrada de asfalto. Nese punto comeza a subida ata Montes de Valdueza, subida que en calquera outra carreira sería moi reseñable pero que nos Aquilianos non deixa de ser un mero quecemento para afrontar a parte intermedia e realmente dura desta travesía. O sol comeza a asomarse tímidamente como se quixese presenciar o noso esforzo agazapado detrás das nubes que aínda cubren o ceo. Comezan a caer as primeiras gotas de suor e o corozón palpita con forza para axudarlle aos músculos a superar as fortes rampas coas que nos agasalla a subida. Ángel leva un ritmo alegre que non podo nin quero seguir, así que vou vendo como se alonxa paseniñamente ata que chego a perdelo de vista nas continuas reviravoltas do camiño. Intento concentrarme simplemente en non acelerar a respiración e reservar todas as forzas para o seguinte tramo no que realmente comeza a carreira. Despois duns 10 ou 15 minutos subindo chegamos a un precioso tramo que bordea unha ladeira da montaña para conducirnos ata Montes, onde está situado o segundo avituallamento e onde temos a nosa disposición a mochila intermedia. Antes de chegar ao cruce onde xa se atisban as primeiras casas do pobo, vexo como Ángel ralentizou significativamente o ritmo para esperarme. Miro o reloxo e comprobo o que xa me temía, chegamos ao avituallamenento en 2h25', uns 5 minutos máis rápido que na anterior participación. 

Nesta ocasión paramos un pouco máis de tempo no avituallamento, tempo que aproveito para beber un par de vasos de aquarius, e comer algo de froita e un pasteliño de chocolate. Localizo entre o tumulto de mochilas a miña e collo os guantes, unha camiseta de manga longa e o cortaventos. Gardo todas as prendas na mochila pequena de correr sen orde pero coa suficiente maña para conseguir que todo colla en tan limitado espacio. Non quero cometer o mesmo erro inxenuo que fai 5 anos, cando en Montes non collín ningunha prenda de abrigo e logo, no alto da Silla da Yegua, case teño que abandonar por estar completamente conxelado e sen máis alternativa que correr rápido para entrar en calor. Unha vez temos todo preparado, baixamos lixeiramente polas estreitas rúas do pobo ata chegar a un cruce onde comezamos a subir camiño de Peñalba de Santiago. Comento con Ángel que recordo que ese tramo era bastante duro cunha subida moi pronunciada coa súa correspondente baixada. Sen embargo, pouco despois de expresar en voz altas as miñas reflexións e de recuperar ese silencio necesario para manter calmada a respiración, chegamos a unha especie de meseta na que se podía correr de forma relativamente cómoda. Lixeira baixada que me deixa un pouco descolocado porque van pasando quilómetros que nos achegan a Peñalba sen aparentes dificultades no camiño. Pero xusto cando estamos chegando ao fondo dun pequeno val, vexo unha fermosa fervenza que me resulta extrañamente familiar. Miro cara arriba e alcanzo a entrever a figura de varios corredores que van desaparecendo pouco a pouco detrás dun collado que semella infranqueable cando nos detemos aos seus pés para comezar a subilo andando. Subida non demasiado longa pero sí moi empinada, case vertical que sirve para amosarnos un pequeno aperitivo do que nos vamos encontrar uns 3 ou 4 quilómetros máis adiante. Comezamos a subida con certa premura pero en seguida temos que aminorar o noso ritmo porque non hai forma de adiantar aos corredores que nos preceden nun sendeiro tan estreito. Nun principio sinto certo alivio sabendo que así vou gastar menos forzas, pero logo vexo que me costa manter a estabilidade ao ir a un ritmo tan pausado. Nun tramo máis cómodo aproveitamos para adiantar a un par de corredores e afrontar a baixada con máis tranquilidade. Alomenos eso pensaba eu, porque Ángel creo que non levaba esa mesma idea na cabeza xa que nos primeiros metros da baixada – moi pronunciada, non exenta de perigo pero na que era sinxelo correr sen demasiados problemas – desapareceu como un lóstrego entre a maleza que cerraba o camiño que nos levaba ata Peñalba. Pola miña parte baixei a bo ritmo, nada que ver coas anteriores (ou coas seguintes) baixadas, forzando incluso nalgúns tramos con zancada amplia, ata que alcancei a unha corredora que levaba un ritmo algo máis cómodo e que me axudou a sosegarme na derradeira parte da baixada. A verdade é que me gustou moito toda a baixada, na parte máis alta hai unha vista preciosa do pobo de Peñalba e durante todo este tramo pódese disfrutar da inmesiadade e beleza do Valle del Silencio. Despois de completar o descenso, de novo vexo como Ángel me está esperando e xuntos afrontamos o pequeno tramo de subida que nos leva ata Peñalba, onde está situado o terceiro avituallamento aos pés da maxestuosa Silla da Yegua que se alza impoñente sobre todo o val e sobre as nosas cabezas. 

Subindo a paso apresurado polas empinadas rúas de Peñalba, rememoro o verán anterior no que puiden disfrutar con calma da singular beleza deste pobo. Despois de atravesar as súas rúas, chegamos finalmente ao avituallamento en algo menos de 3h30 (uns 5 minutos menos que na primeira participación). O noso fiel amigo aquarius espera paciente para axudarnos a saciar a sede e mitigar o cansancio que xa se comeza a notar despois de algo máis de 26 kms. Bromas, risas nerviosas, a metade dun plátano, unha barrita e listo para afrontar o verdadeiro reto desta carreira: a fascinante subida á Silla da Yegua. Para os amantes dos números, a subida pode resumirse en dous datos reveladores que fan estremecer a calquera corredor: uns 4 kms e máis de 1100 m de desnivel positivo. Sen embargo, neste caso os números non son suficientes para describir a dureza e encanto desta subida. 

Comeza suave, case de forma imperceptible pero despois dun quilómetro levadeiro empeza a verdadeira subida cun xiro de 90º á esquerda. Non sería quen de cuantificalo en quilómetros, pero a primeira parte da ascensión consiste básicamente en algo máis de 30 minutos de subida sen descanso por rampas verticais e continuadas ata chegar a un primeiro collado no que suaviza un pouco a pendente cunha mínima baixada. Neste punto semella que o tempo se relentiza ata deterse case por completo vendo como os corredores permanecen anclados eternamente na mesma rampa como se estiveran encadeados por unha corda invisible que non lles deixa avanzar. Resulta fatigoso impulsar todo o corpo para dar cada nova zancada como se todo o lugar estivera afectado por algún tipo de anomalía gravitatoria destinada a impedir os movementos de quen se atreve a pertubar a tranquiladade dese paraíso. Son momentos para acompasar a respiración, manter un ritmo lento pero constante e baixar a mirada para non desesperar vendo o que temos que superar a continuación. Debido ao pronunciado da pendente, a zona do pé que entra en contacto co chan é mínima, apenas a punteira, e nalgunhas zonas o terreo está resbaladizo, facendo que sexa necesario incluso agarrarse á vexetación que nos rodea para non perder o equilibrio e volver a rolos ata o punto de partida. A diferencia da única vez que fixera esta subida, nesta ocasión tiña claro que o fundamental era manter un ritmo constante, non malgastar forzas en exhibicións futís, procurando sempre manter a respiración fluida e as pulsacións controladas sen que se aceleren máis da conta. Pasa o tempo despacio pero vou ben, subindo alegre e superando algúns corredores que prefiren descansar un segundo para deixarme pasar. Case todos optaron por utilizar bastóns, pero a min nunca me convenceron demasiado e creo que serían máis un lastre que unha axuda nas miñas mans. Ángel dime que vai baixar un pouco o ritmo porque a ese paso non chega arriba enteiro. Eu manteño un ritmo máis ou menos regular, pero sigo notando moi preto a súa respiración axitada. Finalmente, chegamos ao final do primeiro tramo, respiro profundo e comezo a correr moi despacio para soltar as pernas entumecidas polo esforzo. Rápidamente o camiño volver recuperar as pendentes imposibles e toca volver a andar, pero teño boas sensacións, recuperei ben dos esforzos previos, vou lixeiro e sinto que podería ir máis rápido, pero desboto semellante idea posto que queda aínda demasiada carreira para sucumbir a tan perversa tentación. 

A segunda parte da subida segue sendo dura pero é moito máis asequible se o esforzo anterior non minou por completo as túas forzas. Son varios tramos de subida constante pero non demasiado longos que se entrelazan por pequenos descansos que axudan a recuperar folgos e soltar as pernas. Ao final do terceiro destos tramos, aparece como un espexismo o cumio da Silla da Yegua, fermosa, altiva e impávida ante o noso vagar polos seus sendeiros. Só queda subir unha última rampa vertical e paralela a un precipicio que semella conducir ao abismo máis absoluto. Para min esta é sen dúbida unha das estampas máis fermosas de toda a carreira e unha das imaxes que deberían quedar para sempre gardadas na memoria dun corredor: un enorme penedo con forma case triangular que parece querer escapar dos neveiros que o rodean e polo que sube unha ringleira de corredores inconscientes que semellan pequenas formigas ante a inmesidade da montaña. Esta hipnótica imaxe, case poética, acompañoume no que pensaba que eran os derradeiros metros da subida. Sen embargo, nada máis chegar arriba puiden vislumbrar que aínda quedaba unha pequena subida por unha especie de pista forestal para alcanzar a zona do avituallamento. Miro o reloxo e comprobo con certo alivio que vou tardar uns 5 minutos máis que a anterior vez, subindo máis despacio e máis cómodo que daquela. Voto unha ollada cara atrás e vexo que Ángel non ven demasiado lonxe así que afronto a subida andando tranquilo para chegar á cima en 4h55' na posición 21. Bebo con certa calma e aproveito para comer de todo un pouco, froita, barrita e algo doce. Cando estou rematando chega Ángel, probablemente con gañas de tirarme montaña abaixo por metelo en semellante aventura. Afortunadamente, non fai demasiado frío e non necesito votar man da roupa de abrigo que tiña na mochila. Sen embargo, despois de case 10 minutos prácticamente parado no avituallemento comezo a quedarme un pouco frío e apremio a Ángel para retormar o camiño pola zona alta dos Aquilianos. Agora toca crestear durante uns 7 kms ata chegar ao seguinte avituallamento na Guiana. 

Comezamos a correr con certa cautela nunha baixada curta pero moi pronunciada que nos leva ao inicio da subida ao Pico das Berdianas. Subida curta pero dura, que chegados a este punto resulta incluso cómoda andando. De novo baixada por un camiño con bastante pedra que dificulta levar unha zancada uniforme e que te obriga a estar en tensión constante porque calquero erro de cálculo para decidir o punto no que aterra de novo o pé no chan pode resultar nunha fatal caída. Comeza a molestarme a planta do pé e noto como as pedras máis pequenas se clavan de vez en cando na parte máis sensible da planta. Sensación que me acompañará ao longo de todo este tramo no que vou implorando que cheguen pronto as subidas para poder poñerme a andar e suavizar o impacto do pé co chan. Lixeira subida, un tramo cómodo para correr se non for a polas molestas pedras e chegamos ao seguinte pico cun nome bastante evocador, Pico Tuerto. De novo, baixada pronunciada na que comezo a notar as primeiras molestias nos cuádriceps e un par de quilómetros chans nos que se intercalan zonas de campo a través, nos que incluso temos que cruzar por riba de pequenos regueiros de neve, con zona de sendeiros aderezados con pedras de todos os tamaños. Neste tramo non acabo de ir demasiado cómodo, vendo ademais como algúns corredores nos adiantan e desaparecen apresuradamente no horizonte. Finalmente, atisbo ao lonxe o cortafogos de pedra que nos conduce ata a cumio da Guiana e un lixeiro sorriso asoma de forma espontánea sabendo que deixamos atrás ese tramo que me estaba torturando mentalmente dende facía un bo anaco. Comezamos a subir, primeiro suave pero o camiño vai gañando pendente ata que desemboca nun cortafogos de pedra que nos leva prácticamente ata a parte máis alta. Nesta subida marca o ritmo Ángel moi recuperado tras o mal rato da subida á Silla da Yegua. Sen máis contratempos, chegamos ao avituallamento en 6h25', uns 10 minutos menos que na vez anterior, reflexo do bo ritmo que mantivemos ao longo de todo este tramo. 

Paramos apenas un par de minutos para repoñer líquidos e disfrutar dunha breve e animada conversación coa xente e cos corredores que había nese punto, e iniciamos con moderada ledicia o eterno descenso dende a Guiana (1800 m) ata o pobo de Rimor (600 m), pasando antes por Ferradillo, un pobo que comeza a serme demasiado familiar xa que tamén pasan os 101 peregrinos por alí. O primeiro agasallo do descenso consiste nun cortafogos con moita pendente e no que resulta fácil coller gran velocidade co consecuente risco de acabar a rolos polo chan ou forzando demasiado os cuádriceps para conseguir refrenar o impulso que se colle. Para min este foi o punto clave da anterior edición así que, nesta ocasión, decidín afrontalo con tranquilidade, andando sen forzar en ningún momento a musculatura. Numerosos corredores me animaban ante a torpeza dos meus movementos, un deles chegou a decirme que o importante era non mancarse. Non podería estar máis de acordo. O final deste cortafogos enlaza cunha senda moi agradable para correr e da que disfrutaría como un meniño pequeno cos seus regalos no día de reis se non fose polas case 7 horas que levaba de esforzo. Esta senda está rodeada de vexetación, o terreo consiste en terra compacta sen pedra que axuda a amortiguar o impacto e a pendente é lixeiramente favorable. Despois de transitar con certa tranquililade por este camiño un par de quilómetros, chegamos a unha pista forestal que nun principio resulta moi favorable e que permite correr a bo ritmo, pero que pouco a pouco se vai facendo máis tediosa por mor de pequenas subidas que son prácticamente imperceptibles pero que nos obrigan a baixar o ritmo e a parar nalgúns momentos a andar para recuperar o alento. Finalmente collemos un desvío que nos leva a través dunha vertixinosa baixada ata Ferradillo. Baixada moi sinuosa e pendente que serve para castigar un pouco máis os maltreitos cuádriceps. Chegamos ao avituallento de Ferradillo en 7h20, punto no que ademais temos a segunda mochila preparada para deixar todo aquelo que xa non vamos precisar como a roupa de abrigo ou a manta térmica. Por un momento, róndame pola cabeza deixar directamente a mochila de correr pero, afortunadamente, recapacito e desboto esa idea, feito que logo me salvaría no tramo final da carreira. Comeza a facer algo de calor pero a temperatura é perfecta para correr sen abafar. Ademais de beber unha boa cantidade de aquarius e coca-cola, aproveito para encher ata a metade a bolsa de auga da mochila. 

Unha vez rematamos de preparar todo, saímos do avituallamento andando sen apresurarnos. Por primeira vez no que vai de carreira, cóstame un mundo poñer en marcha de novo o corpo despois de estar parado tanto tempo e as pernas protestan coas primeiras zancadas. Son xa case 45 kms de carreira, máis de 7 horas de esforzo e, como é lóxico, aparecen os primeiros síntomas de fatiga. A pesar de todo, mantemos un bo ritmo por unha senda bastante cómoda ata que collemos un desvío que nos leva por unha baixada moi sinuosa con constantes cambios de dirección e de pendente, case sempre favorable pero por veces bastante pronunciada. Van pasando os quilómetros e non damos chegado ao cruce coa pista forestal que nos leva ata o pobo de Rimor. Non estou seguro de se nos perdemos aínda que, cada certo tempo, nos adianta algún corredor e vamos vemos as marcas da carreira, o que confirma que vamos polo camiño axeitado. De repente xiramos cara a esquerda e aparece unha rampa ascendente con moita pendente que me deixa descolocado. Teño claro que o percorrido é diferente do que fixera eu facía 5 anos pero, de súpeto, como unha revelación mística do doctor House, recordo que uns días antes lera a noticia de que querían aumentar a distancia da carreira en 3 quilómetros. Unha enorme sensación de desacougo recórreme o corpo de arriba a abaixo, aparecendo os primeiros pensamento negativos cos que o meu cerebro me castiga pola miña afouteza. Afortunadamente a subida non é moi longa pero os seguintes quilómetros fánseme moi duros, tanto física como mentalmente. Seguimos baixando por un sendeiro que finalmente se convirte nun camiño ancho con continuos tramos de descenso pronunciado, teño molestias nos cuádriceps que me obrigan a ralentizar constantemente o ritmo para minimizar a dor en cada impacto co chan e non alcanzo a ver onde acaba esa baixada nin as casas de ningún pobo cercano. Desepero por momentos, pero agárrome con forza á idea de que a carreira acaba no seguinte avituallamento, xa que logo quedan como moito 8 quilómetros completamente chans que podo facer andando e trotando na medida das miñas posibilidades. Finalmente, o vento agasállanos cos primeiros rumores da xente do pobo conversando animadamente. Agradezo o balbordo despois de tanto tempo acompañados por un abrumador silencio só roto polos nosos pasos. Aparecen as primeiras casas do pobo de Rimor entre as árbores e respiro aliviado. Apenas recorremos un par de rúas e chegamos ao derradeiro avituallamento cun tempo de 8h20'. 

Estou convencido de que Rimor é un dos pobos máis fermosos da xeografía española, pero cada vez que escoito ese nome non podo evitar evocar recordos de sufrimento e fatiga. Polo menos desta vez, puiden disfrutar no avituallamento das famosas cereixas de Rimor, pero despois de beber unha cantidade desorbitada de líquido tiña présa por abandonar o antes posible tan singular pobo, así que me puxen a andar camiño de Ponferrada sen votar a vista atrás. Eran preto das 14:30 e comezaba a facer moita calor ou, polo menos, a sensación era de moito bochorno. O derradeiro tramo comezaba cunha lixeira subida na que aproveitei para poñer en marcha de novo o corpo. Cando a estrada comezou a coller pendente lixeiramente favorable, a miña cabeza deu a orde de comezar a trotar pero as miñas pernas non responderon. Despois dunha feroz batalla interna que durou uns segundos pero que semellou unha eternidade, conseguín impulsarme con suficiente forza para volver a correr. A sensación de fatiga era inmensa e non me deixaba pensar con claridade, só era capaz de martirizarme coa idea de que aínda quedaban moitos quilómetros para chegar á meta e de que non tiña forzas para correr. Cando me poñía a andar un certo sentimento de impotencia e debilidade tampouco me permitía disfrutar dese derradeiro tramo. Neste punto chega o momento de recurrir ao recurso máis potente que ten un corredor de fondo, o autoengano, unha mentira constante coa que embaucar ao organismo con falsas promesas se non te deixa tirado na seguinte reviravolta do camiño. Corro un par de minutos e logo descanso, sigo correndo ata o seguinte cruce e outras excusas do montón que serven para ir loitando contra os continuos avisos do corpo de que en calquera momento se vai deter por completo, para rematar esa agonía sen sentido. Logo dun par de quilómetros correndo a pesar deste dilema interno, chegamos a un tramo de asfalto picando lixeiramente cara arriba. Antes do final dese tramo, teño que pararme a andar xa que en cada zancada sinto como se me atravesara todo o corpo unha corrente eléctrica que me vai abrasando pouco a pouco por dentro. Acabamos ese tramo de asfalto e xiramos por un camiño de terra que vai paralelo a unha canle de auga, moi estreito e bastante resgardado do sol. A confluencia desos factores pareceu insuflar mensaxes de alento que me axudaron a desterrar pensamentos negativos e a concentrarme simplemente no esforzo. Xa non teño esa necesidade apremiante de parar en cada nova zancada, senón que son consciente de que podo seguir trotando un bo anaco a ese ritmo pausado. Subida relativamente longa e pronunciada que, a esas alturas, semellaba unha rampa máis propia da Silla da Yegua. Paramos a andar e mantemos unha animda conversa cun andarín da carreira curta que vai cos seus dous cans e que nos instrúe nas bondades e milagros da cervexa 1906. Cando chegamos arriba e o camiño se torna chan, facémonos os remolóns pero finalmente comezamos a trotar de novo. 

Baixada curta e despois dun bo rato correndo chegamos á senda paralela ao río Sil que nos revela que Ponferrada non pode estar demasiado lonxe (ou eso pensaba). Ese tramo resulta entretido xa que vai serpenteando a carón do río con pequenos sube-baixas por todo o camiño. Vou encendido, obsesionado con chegar o antes posible ao final desa senda que nos ten que deixar na entrada de Ponferrada. De repente, a voz de Ángel sácame dese letargo obsesivo e facendo caso da súa sexerencia paramos a andar para afrontar un tramo un pouco máis compricado con moitas pedras no camiño. Abandonamos esta senda para seguir correndo paralelos ao río, pero aínda non atisbo casas no horizonte. De novo reaparecen os pensamentos negativos, a calor volve facerse moi patetente xa que apenas hai sombras nas que agocharse e teño a sensación de que esta carreira non vai acabar nunca. Probo a dar un par de sorbos da mochila, pero comprobo con resignación que xa non me queda auga. Non me podo crer a cantidade de auga que tiven que beber en tan pouco tempo. Por sorte, despois duns 5 minutos correndo por un averno co chan de terra, saímos a un tramo de asfalto onde aparecen as primeiras casas e ao lonxe a visión do castelo de Ponferrada. Cruzamos a ponte e seguimos algo menos dun quilómetro ata chegar aos pés do castelo que, nese punto, parece inmenso no alto dunha pequena colina da cidade. Vou con forzas para correr e apresuro o paso como se chegara impuntual a unha cita, pero non hai ninguén esperando na praza do concello, só a gloria de cruzar a meta. Engano un par de veces a Ángel para que siga correndo ata que comeza a subida ata o castelo. Subo pola senda apesadumbrado pero unha enorme ledicia apodérase de min sabendo que por fin o conseguín, que se acabou o sufrimento desos derradeiros quilómetros. Quedan 200 metros, cruzamos a rúa do reloxo entre os aplausos da xente que está disfrutando nas terrazas do bo día que fai e, cando xa vexo o arco de entrada á praza, dígolle a Ángel que eu vou ir moi despacio para saborear ese momento polo que estiven esperando máis de 9h. 

Entro en meta sen facer demasiados aspaventos porque as emocións, contidas, van por dentro, miro ao ceo e deixo que os recordos da xente que máis quero compartan ese momento conmigo. As bágoas tamén queren participar nesa inmensa festa de emocións que me sacude todo o corpo aínda que, finalmente, logro retelas apretando con forza os ollos. É absolutamente imposible describir con palabras o que unha persoa pode sentir cando ve ao lonxe a meta despois de sufrir durante tantas horas coa única esperanza de acadar esa meta. É unha sensación que só se pode entender cando se vive ese momento en primeira persoa e que, incluso uns minutos despois de cruzar a meta, recordas cun sorriso meláncolico porque non comprendes como todas esas emocións poden nubrar por completo calquera outro pensamento racional.

II Media Maratón Ciudad de León

Unha semana despois da carreira de Monforte, o 21 de Marzo, celebrábase a media maratón de León. Foron moitas as veces que tiven a oportunidade de pasar por León, pero sempre con destino a algún outro punto da península, así que xa ía sendo hora de visitar específicamente esta cidade e a desputa dunha media maratón alí presentábase como unha oportunidade inmellorable para probarme de cara a Vig-Bay e aproveitar pola tarde para facer un rápido tour cultural-turístico polos puntos máis representativos da cidade. Tras completar con máis ou menos éxito as carreiras de Padrón e Monforte, éste ía ser o meu terceiro fin de semana consecutivo disfrutando dunha carreira popular e, neste caso, nada máis e nada menos que unha media, a segunda na miña corta traxectoria como popular e logo de dous anos sen facer ningunha, dende a Vig-Bay de 2008. Así que o reto presentábase compricado e a incerteza de saber se sería capaz de rematala facíase máis presente a medida que se acercaba a hora de comezo.

Despois dunha comida típica de sábado precarreira, a base de pasta, GasMan recolleunos a María e a min e xuntos emprendemos o camiño cara o noso destino, con escala previa en Becerreá para pasar alí a noite e aforrarnos, dese xeito, máis dunha hora de camiño o domingo. Vencendo os demonios que me atormentan cada sábado, funme pronto para cama e, sen chegar a descansar como me gustaría, conseguín dormir bastante ben ata que o despertador sonou as 6:00 a.m. e me recordou o alto grao de loucura que todo corredor popular debe ter para levantarse un domingo a esas horas para sufrir/gozar durante preto de 2 horas castigando as súas pernas. Último repaso para non esquecer nada e inicio da viaxe cara León baixo un ceo escuro que anuncia a néboa coa que nos obsequiaría durante boa parte do camiño o despertar do día. Noto unha mezcla de exaltación debida aos nervios precarreira e cansanzo polo madrugón pero a música bacaladera-metalera que me atopei pola casa axuda a que se impoña a primeira das sensacións (ata que María me manda quitala, xD).

Chegamos a Astorga e decidimos parar para almorzar como marcan os cánones, aprox. dúas horas antes da carreira. Sen embargo, atopámonos con que tódolos bares/cafeterías da cidade están pechadas, incluida a da estación de buses!!! Despois de recorrer uns kms pola carretera xeral atopamos unha cafetería aberta gracias a esa mezcla de instinto, sabiduría e changa que sempre pon á nosa disposición GasMan. Almorzo completo (zumo de laranxa, pastelería e chocolote) e listos para reemprender a marcha cara León. Correndo o risco de repetirme en exceso, chegamos a León e ninguén de nós tiña nin idea de como chegar ata o estadio Hispánico, onde se recollían os dorsais.

Encendo o GPS do móvil que nunca probara e como auténtico experto en tecnoloxía e orientación non consigo enterarme de nada do que me está contando, así que recurrimos ao método tradicional ... GasMan grita efusivamente que él coñece o camiño e a pesar de petalo ao principio, para darlle incertidume á cousa, equivocámonos na saída dunha rotanda, polo que acabamos perdidos e tendo que preguntarlle a un señor, con escaso éxito. Finalmente e como sempre, á segunda damos coa dirección e unha axente da policía munipal (como ben se di en nopainnoglory, moi guapa, xD), indícanos onde podemos aparcar.


Conseguimos recoller os dorsais, logo de dar unhas cantas voltas polo laberíntico pabellón situado xunto ao estadio, e fannos entrega do primeiro regalo do día, un chaleco-chuvasqueiro moi bonito e, sobre todo, moi útil. Voltamos ao coche, cambiámonos e empezo a quentar, vencendo a tremenda pereza que comeza a entrarme. Noto as pernas cansas pero non teño malas sensacións. O día comeza a abrir e, sen facer calor, o sol asoma e a temperatura comeza a subir. Condicións ideais para min, entre 10º e 15º graos.

Antes de comezar a carreira despídome de GasMan e desexámonos sorte pois seguro que non nos vamos ver ata ao final. El sitúase no caixón de saída para corredores entre a 1h30 e a 1h45 e eu busco o inicio do caixón para xente que teña pensado facer entre 1h45 e 2h. A organización colocou xente con globos para distintos tempos obxetivo (1h20, 1h30, 1h45 e 2h) para servir de referencia aos corredores. Atopo o inicio do meu caixón e sitúome alí pois teño a esperanza de ter un bo día e poder seguir ao tipiño do globo. O malo é que non o vexo por ningún lado, así que me despreocupo e espero a que se dé a saída intentando non agobiarme pensando que me quedan 21 kms por diante.

O meu amigo do globo de 1h45

Comeza a carreira e, como ven sendo habitual, tómomo con calma ao principio. Ademais, dada a cantidade de xente que me precede e que no primeiro kms hai un par de rotondas non resulta fácil progresar. Paso o km 1 en 5:35, miro para atrás e vexo que me está alcanzando o tío do globo das 2h, así que decido incrementar un pouco o ritmo. Noto que vou bastante cómodo así que decido exprimirme un pouco máis. Polo miña dereita sinto falar a dous notas que deberon saír ao final de todo e que van de paseo (para eles) falando tranquilamente namentres o resto da xente ten dabondo con acompasar a respiración, pero levan un bo ritmo polo que decido acoplarme a eles. Dobre beneficio, márcanme o ritmo e fanme máis amena a carreira. Paso polo km 3 con 15:10 e vexo que me atopo ben a ese ritmo, sobre 4:50 min/km, aínda que me da algo de medo seguir por se acaso me pasa factura ao final.

Pouco despois vexo ao (moi) lonxe un globo, o de 1h45, e a medida que van pasando os kms noto como me vou acercando, circunstancia que me sirve de estímulo. Decido marcarme como obxetivo a corto prazo alcanzalo sobre o km 10 e seguir con él ata onde poida, se é ata o final xenial e, senón, polo menos que por intentalo non quede. Regulo o ritmo e deixo que se vaian por diante os meus dous compañeiros de fatigas, que seguen coa súa entretida cháchara, e eu continúo coa miña progresión. Antes do km 9 doulle alcance ao do globo e pégome (literalmente) a el. Miro para o crono e comprobo que mantiven ese ritmo de 4:50 min/km. Nese grupo tamén van de parola polo que a carreira fáiseme bastante amena e, por riba, vou cómodo. Paso polo km 10 en 48:55, xiro a cabeza e vexo aparecer a preciosa catedral de León ao meu lado ... entón penso que facer esa carreira xa mereceu a pena só por ese momento.


Despois dun pequeno rodeo polo casco histórico de León, volvemos saír cara ás aforas e seguen avanzando os kms, conmigo sempre pegado ao home que levaba o globo. Sen embargo, ao pasar polo km 12 miro o crono e vexo que os 3 últimos kms fun un pouco máis lento e eso permitiume recuperar forzas para o tramo final. Medito a posibilidade de aumentar o ritmo e deixar atrás ao tío do globo e, finalmente, as ansias por mellorar o tempo en meta vencen á cordura e á prudencia e lánzome a un novo desafío, gañarlle segundos ao crono agora que estou ben por se acaso me pasa o da VigBay e exploto máis adiante.

Chego ao avituallamento do km 15 xa coas pernas pedindo clemencia pero nesto do atletismo de fondo manda máis a cabeza que as pernas, así que tomo un pequeno descanso para beber uns grolos de auga, miro para atrá e vexo moi ao lonxe a globoman e sen querelo plántome no km 16, correndo por un tramo apartado da cidade coa típica pista de asfalto estreita que vai aos pobos e que tanto me gusta. A partir de ahí, comezo a descontar os kms que quedan para o final e chego ao km 17, onde topo co límite físico (vamos que xa non vou cómodo, xD) polo que os últimos 4 kms haberá que facelos por convicción (cabezonería en realidade).

Chegando ao km 18 comeza unha recta moi longa, máis de 1 kms e co vento (mínimo) dando de cara, pero xa todo me molesta. Miro por primeira vez o crono antes de completar o km pero a fatiga comeza a facerse moi presente, o sol comeza a pegar con máis intensidade e sobre todo as pernas pesan moito. Finalmente chego ao km 19 e, nese preciso momento, sei que vou conseguir chegar correndo á meta. Acaba a dichosa recta, toda unha bocanada de aire fresco, e vexo ao fondo o avituallamento do km 20. Cada vez son máis cortos os intervalos de tempo nos que miro o cronómetro pero vexo que vou baixar seguro de 1h44 e estarei preto da 1h43.

Baixo o ritmo para beber no avituallamento, vótome auga por primeira vez por riba, respiro profundamente e tiro para adiante coas poucas forzas que me quedan. Penso para min que a próxima vez vou almorar máis cantidade para non chegar tan xusto e cando me quero dar conta, xiro nunha rotonda e vexo ao fondo o estadio Hispánico. Entro no estadio e vexo a desexada meta ao final con tódalas gradas repletas e animando. Miro o crono e comprobo que vou baixar fácil de 1h43 así que me relaxo e corro polas pistas do estadio camiño da meta disfrutando do momento, buscando a María entre os aficionados que hai na grada. Finalmente chego cun tempo de 1h42:46, 4:52 min/km, e escoito os ánimos de María.


Despois de recuperar o alento, diríxome ao avituallamento de meta e vexo a GasMan que me comenta que batiu marca persoal. Aluciono coa cantidade de cousas que dan, auga e aquarius de litro para beber, mazás e plátanos para comer e bolsa de corredor. Cando abro a bolsa do corredor definitivamente me quedo asombrado: unha camiseta, uns calcetíns, unha cinta para abrigar as orellas, unha especie de bidón, un mantecado, un zumo, unha barrita enerxética, un pouco de mel, ... (xunto co chuvasqueiro do principio), IMPRESIONANTE!!!

Cos 10 euros da inscripción foron capaces de organizar unha carreira preciosa, cun recorrido semiurbano moi completo e moi bonito no seu paso polo casco histórico, e cun trato fántastico cara o corredor popular, ofrecéndonos esa cantidade de regalos amén dunha perfecta organización tanto na recollida de dorsais como na entrega do avituallamento en meta e da bolsa de corredor, sen apenas colas a pesar da masiva participación. Outro aplauso para a cidade de León que se volcou coa proba e se votou ás rúas para aplaudir aos corredores dandolle moito colorido á carreira en moitas partes do circuito. E outro aplauso para María por aguantar estoicamente máis de 1h e media ata que chegaramos, facendo de reporteira gráfica.

Despois de todo esto, estiramentos no estadio, ducha en auga fría e a repoñer forzas comendo nun restaurante da zona antiga de León que, acertadamente, eleximos despois de barallar a posibilidade de completar o bolo suicida comendo nun McDonals ou nun Kebap. Pola tarde visita aos monumentos máis significativos da cidade, a Catedral de estilo gótico puro (eso di o experto) , a Casa Botines, a Basílica de San Isidoro, .... francamente visitas moi recomendables para todos aqueles que non coñecedes León. E, finalmente, regreso a Coruña con parada técnica en Becerreá despois dun completo día de deporte e turismo.


PD: Neste link podedes ver tódolos vídeos da carreira. Eu aparezo a partir do segundo 28 polo lado dereito da pantalla, con camiseta laranxa, neste vídeo, correspondente á cola do pelotón na saída e tamén ao final deste vídeo na chegada.

II Carreira Popular do Concello de Monforte

A escasa actividade no blog durante o derradeiro mes contrastou coa frenética actividade deportiva que levei a cabo, entre adestramentos e carreiras populares. Así que, a poucos días da desputa da media maratón por excelencia en Galicia, a Vig-Bay, compartindo galóns coa de Ferreirúa, toca facer balance e postear as crónicas atrasadas. Foron tres as carreiras populares nas que participei dende a de Padrón, comezando a triloxía en Monforte e rematando novamente en Padrón, facendo polo medio unha pequena excursión por León para vivir o ambiente popular fóra de Galicia.

Logo do fiasco da carreira de Padrón, seguramente causado polas alerxias que tanto están afectando aos ciclistas de élite, tiña gañas de desquitarme o antes posible, así que ao domingo seguinte acudín a Monforte, terra do Conde de Lemos e unha das poboacións con máis historia da nosa comunidade. A pesar de estar situada a 1 hora escasa de Becerreá, ésta ía ser a miña primeira visita a esta cidade, escoltada por un fermoso castelo, construído no século XII, que se alza nunha pequena elevación próxima. A carreira constaba de dúas voltas a un circuito de 3,5 kms, serpenteando polas rúas da cidade, para completar un recorrido total de 7 kms totalmente chans. En realidade, a meta estaba situada un pouco despois de rematar a segunda volta, polo que probablmente a distancia real fora de 7,1 kms, pero non ten maior importancia.

A hora de saída da carreira, ás 12 da mañá, e a proximidade entre Monforte e Becerreá, fixo que esta vez non tivera que madrugar. Levanteime sobre as 9, almorcei con calma e, xunto con meu pai, tomamos dirección Monforte. Como non podía ser doutra forma, independientemente de quen me acompañe, chegamos alí e non tiñamos nin idea de onde era a zona de saída, así que tocou dar unha volta pola cidade e, ao non atopar o sitio, pregunta de rigor. Espectacular meu pai cruzando en vermello para preguntarlles aos da Garda Civil que se quedaron parados no semáforo, aberto para eles, con tódolos coches de atrás pitando, xD. Finalmente, chegamos sobre as 11:25 e eso que a recollida dos dorsais remataba as 11:30, ... primeira carreiriña para pillar o dorsal.

Nada máis chegar a zona de saída, con aparcamento reservado para os participantes da proba (detallazo), os meus ollos enseguida repararon na beleza daquel lugar, un conxunto formado por un pequeno riachuelo, un parque moi ben coidado e un edificio antigo moi fermoso que, despois de preguntar, me dixeron que era o Colexio da Nosa Señora da Antiga (post cultural pendente). Sen medo a trabucarme, podo afirmar que é a zona de saída dunha carreira popular máis bonita na que estiven. Dese xeito, alegre por disfrutar dunha nova mañá de atlestimo popular e por coñecer outro precioso tesouro que agocha os segredos da nosa rica historia, comecei o quecemento coa clásica dor de pernas. Sen embargo, ese súbito e inesperado enaltecemento do ánimo, acompañado polo soleciño primaveral que se asomaba e que anunciaba, por fin, unha carreira con boa temperatura, fixo que toda esa dor desaparecera enseguida.

Momentos antes de saír, durante o quecemento, atopámonos con Jesús, do clube de corredores de Becerreá, capaz de correr a ritmos inalcanzables para min con, prácticamente, a idade do meu pai. Fomos xuntos cara a saída, pero vendo que se ía poñer moi adiante, decidín quedarme na cola para que non me pisaran a cabeza. As 12 deuse puntualmente a saída, co castelo no horizonte, e a carreira pouca historia tivo. Os primeiros kms a bo ritmo, pero sen forzar demasiado e, a medida que apretaba a calor e pasaba compañeiros de fatigas, a temperatura subía e eu mantiña, máis ou menos, cómodo un ritmo de 4:30 min/km. O circuito era bastante feo, por rúas mal coidadas e que contrastaban coa beleza da zona de saída. A pesar de ser domingo, non demasiado cedo e con bo tempo, non había demasiado público e tampouco estaban moito pola labor de animar, aínda que sempre se agradecen os aplausos duns poucos que che transmiten ánimos, seguramente sen entender moi ben o sentido de todo aquelo. Con este panorama, paso pola primeira volta en 15:35 e vexo que vou facer un tempo bastante meritorio e, o máis importante, as sensacións en carreira son positivas.


Ao lonxe vexo a meu pai, que me anima ao seu peculiar xeito, pronunciando algo así como, "corre que xa pasaron todos", xD. Inicio a segunda volta e intento acoplarme ao ritmo dun corredor que teño xusto diante, así que lle dou un relevo, fago a clásica "paradiña" e volvo darlle outro relevo. Pero, como me agobia correr ao mesmo ritmo que outros corredores, acelero e fago o de sempre (cando vou ben), fixarme como obxetivo ao corredor que teño inmediatamente diante. O último km faiseme longo, pero manteño o mesmo ritmo, completando a segunda volta en 31:05. Vexo que xa non vou ser capaz de cumplir o obxetivo de baixar de 31' porque aínda me queda afrontar a recta de meta. Aumento o ritmo e acabo por esprintar para baixar de 31:30 pero non o consigo, así que xiro a un lado e a outro a cabeza como mostra de contrariedade. Pódese ver perfectamente esta secuencia ao final do vídeo (a partir do min 9:20) :



Paro o crono finalmente en 31:31, cun tempo real de 31:23 e un ritmo de 4:29 min/km. Diríxome á zona de avituallamento de meta e contemplo con ledicia que a carreira aínda nos ten reservada outra sorpresa. Auga, powerade de tódalas cores, plátano e huesitos para recuperar e unha camiseta de recordo moi bonita que non teño intención de empregar para facer deporte. Estos detalles co corredor popular, xunto coa perfecta organización en todo o tema de aparcamento, recollida de dorsais, ... fan que a de Monforte se convirta nunha carreira altamente recomendable. Para rematar a xornada, uns estiramentos, un intercambio de sensacións con Jesús e aplausos para todos aqueles que van chegando a meta. Como tiñamos tempo, quedamos a ver a entrega de trofeos aos gañadores, por primeira e supoño que por última vez, xD.

Alejandro Valverde

Este martes o Tibunal de Arbitraxe Deportiva (TAS) ratificou a sanción de dous anos de suspensión imposta polo Comité Olimpico Nacional Italiano (CONI) sobre Alejandro Valverde que lle impedirá correr en territorio italiano ata Maio do próximo ano. Sen embargo, esta sentencia semella ser máis grave do que en principio se pode pensar posto que é a primeira vez que un órgano deportivo competente a nivel global admite que existen probas de que Alejandro estaba implicado na Operación Puerto. A consecuencia inmediata será a petición conxunta da Axencia Mundial Antidopaxe (AMA) e da Unión Ciclista Internacional (UCI) para facer extensiva esta sanción a tódolos países, por agora só localizada en Italia.

Ante toda esta sucesión de acontecementos que se remontan ao 2004, cando Alejandro era corredor do límpisimo equipo Kelme - Comunitat Valenciana e o seu médico era "Don Milagros" Eufemiano Fuentes, e que está dando os seus últimos coletazos neste 2010, non me queda outra que preguntarme se é xusto que sancionen a Valverde. Creo que a resposta máis acertada sería ... dende un punto de vista legal, sen dúbida algunha, pero dende un punto de vista deportivo, non está tan claro.

Deixando a un lado todos esos argumentos vanais que xustifican que a famosa bolsa nº18 incautada durante a Operación Puerto, Valv-Piti, se corresponde ou non co sangue de Valverde, basándose en que o seu perro se chamaba ou se deixaba de chamar Piti, o único que está claro é que o máximo estamento legal deportivo declarou culpable a Alejandro de tentativa de dopaxe a vista das probas presentadas pola acusación (CONI). É dicir, o ADN da famosa bolsa coincide co ADN de Valverde e, polo tanto, danos o mesmo que o murciano sen ningunha visión de carreira esté todo o día mareando a perdiz nas entrevistas que concede, intentando convencernos de que non tivo nunca un perro que se chamara Piti.

Esta evidencia supón un cambio radical para a legalidade do proceso que, dende fai preto de seis anos, intenta demostrar a implicación de Valverde no maior escándalo de dopaxe destapado no noso país e impoñerlle as sancións correspondentes. Atrás quedan tódalas especulacións basadas no feito de que a maioría de compañeiros do seu equipo confesaron doparse por aquela época, en que "Don Milagros" Eufemiano Fuentes era o seu médico ou, sendo mal pensados ⁽¹⁾, no feito de que se retirara o día despois de subir silbando o Galibier.

A pesar do intento desacerbado de Lissavetzky e da súa cuadrilla de esconder toda a porquería que tiñan entre as mans, meténdoa debaixo da alfombra, poñendo continuas trabas aos organismos internacionais, escudándose en absurdos vacíos legais relacionados coas competencias (ou máis ben a incompetencia dalgún), e sempre presumindo ante os medios deportivos, interesados cómplices, de que en España se facía todo o posible na loita contra a dopaxe, a verdade finalmente sae a luz. Neste aspecto, só me queda expresar a incredulidade e a o sentimento de vergonza que me queda cada vez que penso que tivo que vir o CONI impoñer a xustixa que aquí fomos incapaces de impartir para protexer os intereses dunha serie de persoaxes detestables. Esos mesmos que seguirán pavoneándose de encumbrar o noso deporte ás cotas máis altas endexamais alcanzadas.

Deportivamente, Alejandro Valverde nunca deu positivo en ningún control antidopaxe, a pesar de ser un dos ciclistas máis vixiados do panorama internacional, perseguido durante anos e que, como consecuencia, pasa unha enorme cantidade de controles cada ano. A pesar deso, foi capaz de conseguir importantes éxitos en diferentes carreiras, clásicas, carreiras importantes dunha semana ou a Vuelta a España, ... se cadra con menos suficiencia que cando Eufemiano lle pasaba as súas habichuelas máxicas. Ademais, está demostrado o seu intento de dopaxe pero non se pode demostrar (legalmente), de ningún xeito, que en realidade recurrira finalmente a esas prácticas, ... cecais só gardaba unha bolsiña de sangue para un apuro, xD. Sen embargo, sería inxusto non sancionalo simplemente basándonos neste argumento, xa que outros moitos corredores que tampouco deron positivo en ningún control sí foron sancionados empregando argumentos menos sólidos, como o caso de Rasmussen, expulsado do Tour 2007, poñéndolle desa forma en bandexa o primeiro Tour a A.C., quen encarna a esperanza dun novo ciclismo sen dopaxe.

Ante a certa evidencia de que sí se dopaba cando corría no Comunitat Valenciana (no Caisse d'Epargne seguro que se quitou desas innobles prácticas) e que nunca deu positivo nun control antidopaxe, eu só podo sacar unha conclusión: os controles naquela época non servían absolutamente para nada, situación moi diferente a que se vive nos tempos actuais, onde os corredores dos equipos importantes que se dopan caen como moscas, ... ah! esquecíame que agora non se dopa ninguén.

(1) Recurrindo ao refraneiro popular, "pensa mal e acertarás".

VIII Carreira Popular de Padrón

Un tranquilo mes de Febreiro, sen carreiras e con dúas semanas sen poder adestrar por mor dunha lesión no xemelgo dereito, deixou paso a un frenético mes de Marzo, ultimando a preparación de cara á media de León, e coa posibilidade de participar nunha/dúas carreiras cada fin de semana. Logo da suspensión da carreira de Porriñó pola cicloxénese nada explosiva, o único 10.000 que hai en Galicia ao principio de tempada xunto con Xinzo (tampouco fun por motivos climatolóxicos), a seguinte carreira que tiña marcada no calendario era a de Padrón.

A VIII edición desta carreira popular celebrouse o pasado sábado 6 de Marzo, pola tarde como a min me gusta. Constaba de dúas voltas de algo máis de 5 kms, pola zona do paseo do Espolón, para completar unha distancia total de aproximadamente 10,5 kms, completamente chans. Esta foi a miña terceira participación consecutiva neste carreira, sendo, polo de agora, a proba na que máis veces tomei a saída. Nas dúas edicións previas sempre acabei moi xusto de forzas e coa sensación de que, realmente, estaba mellor de forma do que se reflexou na carreira. Sempre hai carreiras que se che atragantan e non sabes moi ben a razón.

Pouco despois de comer, GasMan e mais eu pasamos a recoller a Migueliño, foreiro de Correr en Galicia que coñecimos en Lestrove, e xuntos fixemos o viaxe ata Santiago, onde nos esperaba Josef. Coma sempre que non nos perdemos, chegamos con tempo máis que de sobra a Padrón, recollemos os dorsais, coa decepción de que a nosa amiga voluntaria non estaba e fómonos cambiar para comezar o quecemento. Escasos 10 minutos de carreira suave e xa notei que ía ser un día duro, pernas moi cansas pola "tirada larga" do xoves, da que aínda non recuperara, e dor no xemelgo dereito. Así que toca saír con calma e se quedan forzas progresar na segunda volta.

A pesar de que a organización de Porriño decidiu que era boa idea establecer a nova data para a súa carreira ese mesmo domingo, xuntámonos preto de 500 corredores na saída de Padrón. Comeza a carreira e eu intento seguir o ritmo de Josef durante os primeiros kms pero, un pouco antes de pasar o km 2, a dor no xemelgo intensifícase e decido frear as miñas ansias porque máis vale non lesionarse a dúas semanas da primeira media do ano. Despois dun primeiro tramo de gravilla, entramos nunhna zona de carril bici, de asfalto duro, que me deixa o xemelgo como unha pedra.

E, de repente, antes sequera de chegar ao km 3, as forzas abandónanme por completo e teño a sensación de ir desfondado. Comeza a pasarme xente por todos lados e penso que será compricado acabar a carreira, posto que quedan preto de tres cuartas partes do recorrido. Pero, como facemos todos nestos casos, agocho a cabeza, intento olvidarme desa sensación de que os kms non pasan e só me concentro en dar unha nova zancada. Primeiro paso por meta en 24:30, dous minutos máis que nas edicións anteriores, pero nada deso importa xa.

Dende a VigBay do ano 2008, a miña primeira e única media por agora, non tiña esa sensación de ir tan "apajarado", pero igual que naquela ocasión a forza de vontade puido coas gañas de tirarme a un lado e descansar. Comezo a segunda volta e baixo aínda máis o ritmo para xestionar o gasto das poucas enerxías que me quedan. Os kms pasan moi despacio e, ademais, apenas teño referencias posto que, a maioría de corredores que ían conmigo, fóronme abandoando e os que veñen por detrás tampouco andan moi sobrados de forzas, así que noto esa sensación de inmensa soedade que as veces ten o corredor popular.

Os últimos kms debátense entre o esforzo para acabar e o medo a lesionarme de novo no xemelgo, cada vez máis tocado. Pero, finalmente, chega a recta de meta e paro o crono en 50:44, tardando case 26 minutos en completar a segunda volta. Tempo real de 50:27, a unha media de 4:48 min/km e co anhelo de que chegue a seguinte carreira para ver se consigo desquitarne do mal sabor de boca que me deixou a de Padrón.

Avituallamento en meta variado pero nada sólido que levarse a boca para mitigar a sensación de vacío coa que cheguei. Premio merecido por estar no furgón de cola do pelotón de corredores. Mentres Josef e GasMan esperan a chegada de Migueliño, aproveito para estirar e descansar un rato, pensando que o mellor é que aínda é sábado pola tarde e queda moito fin de semana.

PD: Podedes ler outras crónicas desta carreira con diferentes enfoques en nopinnoglory e delicatesen_cañi.

Instalacións deportivas da UDC

A folga de carácter indefinido, covocada polo persoal de ximnasios e complexos deportivos en Galicia, obrigoume a buscar alternativas para continuar cos meus adestramentos de cara as medias de primaveira posto que, o ximnasio ao que habitualmente acudía, permanece pechado dende o día 1 deste mes. Esta intensiva búsqueda permitiume acceder á información das instalacións deportivas que ofrece a Universidade da Coruña e das súas diferentes tarifas.

Para os membros da comunidade universitaria existen dúas maneiras de poder facer uso destas instalacións. Por un lado, pódese solicitar o abono deportivo que custa 30 euros anualmente e que permite acceder a maioría de servizos sen custo adicional e por outro, a posibilidade de facerse socio de forma gratuíta que che permite acceder aos mesmo servizos pero cunhas tarifas diferentes as de abonado.

No pabillón de deportes de Elviña hai dispoñibles numerosas instalacións para uso de socios e abonados. En principio, as máis interesantes para a xente relacionado co mundo do atletismo son:

• A sala de musculación situada no pabillón de deportes de Elviña. Para poder facer uso desta sala os abonados terían que pagar 30 euros cada cuatrimestre e os socios 50 euros. Non se pode pagar para ir días soltos, hai que pagar a couta total do cuatrimestre. Non está dispoñible para xente que non pertenza á comunidade universitaria. Está aberta de luns a venres de 15:00 a 21:00 dende setembro/outubro ata finais de xunio. Resulta moi económica respecto da maioría de ximnasios xa que, un abonado tería que pagar 90 euros por 9 meses (10 euros/mes).
  

• As pistas de atletismo situadas ao redor do campo de fútbol de Elviña. Gratuítas para abonados, teñen un custo de 1 euro/sesión para socios e 2,20 euros/sesión para membros que non pertenzan á comunidade universitaria. Nestes dous últimos casos é necesario sacar unha autorización para o seu uso na administración do pabillón de deportes ⁽¹⁾. Tamén existe a posibilidade de sacar un bono de atletismo de 10 sesións que custa 6 euros para socios e 12 para non universitarios e tamén se solicita na zona da administración. As pistas están abertas dende as 15:30 ata as 21.30 de luns a venres.

Estas pistan son de "tartan", son menos duras que o asfalto da carretera ou o hormigón das aceras, polo que os músculos sofren menos impacto e absorben menos vibracións. Son ideais para facer series xa que se nota menos rozamento ao correr e ofrecen maior sensación de velocidade e deslizamento. Outra opción é correr polos arredores do campo de fútbol sobre herba que minimiza máis o impacto sobre o chan e contribúe a fortalecer os músculos posto que, a forza que se require para correr por terreo brando e irregular, é maior. Desvantaxe: para entrear fondo é unha tortura dar voltas e voltas ao mesmo percorrido.

Distancias : 400 m na pista pola calle interior (corda), 450 m na pista pola calle máis exterior e 350 m pola herba ao redor do campo de fútbol.

• Outro deporte que me gusta practicar, a pesar de que o teño bastante abandoado, é o tenis. En Elviña tamén hai unha pista de tenis que pode ser alugada por membros da comunidade universitaria ou por persoas externas. Os abonados poden disfrutar da pista de xeito gratuíto, os socios teñen que pagar 2,50 euros/hora e persoas alleas á universidade, 6 euros/hora (menuda cravada). No caso de ir xuntas persoas con diferente estatus, cada quen paga o que lle corresponda. A solicitude deberáse facer na administración do pabillón ou no seguinte link.

Podedes completar toda esta información ou ver a correspondente a outras instalacións da UDC neste link do servicio de extensión universitaria.

Pinchade nesta imaxe para agrandar o mapa

(1) A entrada para facer tódolos trámites administrativos: facerse abonado, socio, comprar bono de atletismo, solicitar un permiso para as pistas, alugar pista de tenis, ... está sinalada no mapa como administración e atópase fronte á facultade de maxisterio.