MusiKK - Hoxe Tizziano ...

Para aproveitar a "ampla" oferta musical que nos ofrece R no seu comboR, a través de grandes canais coma 40TV, Sol Music, MTV ou os 40 latinos, vou iniciar unha nova sección en 24 gramos que vamos a denominar, de forma pouca inxeniosa, MusiKK. Nela vamos a intertar repasar "grandes" cantantes, grupos, cancións, ... actuais ou que xa forman parte da historia, e que gracias ao zapping por todos estos canais aparecen ante min como unha provocación para aparecer directamente neste top de mierda musical que atenta contra todos os sentidos humanos. En realidade, pretendo levar a cabo unha importante labor de denuncia e concienciación social, xD.

Obviamente, para iniciar esta sección, é necesario comezar ao grande. E que mellor forma de facelo que repasando a traxectoria "musical" do "cantante" italiano Tizzano Ferro. Despois de varios anos desaparecido da escea musical española, para fortuna dos nosos oídos, presenta un single a dúo con Amaia Montero, que promete convertirse nun novo éxito no desafío que Tizziano emprendeu contra a música desde o seus inicios: poñer a crítica e público de acordo -> a súa música apesta.

Aquí vos poño o videoclip deste novo temazo e algún dos seus grandes éxitos. Acometede con valentía a súa escoita e comprobaredes que merece o deshonroso honor de iniciar esta sección.

E para poder apreciar en todo o seu esplendor a súa voz, un vídeo dun amago de directo:



P.D: Cando me refería a el como o pavo que non sabe cantar non podía ser máis acertado.

Absurda lóxica coruñesa

Os coruñeses, esas persoas que cohabitan xunto connosco na cidade meiga e que, a diferencia nosa, están orgullosos delo e admiran a súa oculta beleza, teñen curiosos mecanismos de raciocinio.

Critican con dureza a política municipal en contra do botellón, práctica moi extendida que consiste na reunión noctura de persoas na rúa, en xeral xente nova, para practicar a noble arte da inxesta de alcol e a conversación en tono elevado, posto que consideran que non se toman as medidas necesarias para atallar este problema tan molesto pero, por outro lado, asisten con orgullo e preparan con aínco a festa de San Xoán que consiste, básicamente, en reunirse entono a unha fogueira, abrasándose, para comer sardiñas queimadas e beber alcol ata estar suficientemente contentos para cantar en tono elevado e na rúa, por suposto, ata altas horas da madrugada.

Lamentablemente, para a maioría de persoas e, novamente, gracias a fantástica política municipal en tema de festas, o día 24 de Xuño non será festivo. Eso sí, apresúranse en proclamar aos 4 ventos que se trata dunha festa de interés turístico, para deixarnos claro que está pensada para o disfrute do resto de xente, doutras cidades ou pobos; será para estudiantes que acabaran os exames, para aqueles que teñen a sorte de estar de vacacións en xuño ou para aqueles que viven nalgún lugar que sí se digne a declarar festivo ese día. Para a xente traballadora temos as fantásticas festas de María Pita en Agosto e o Rosario en Outubro. Desta forma e ante este imprevisto, a maioría de persoas decidiu adiantar esta festividade a este fin de semana, así que tiven a sorte de disfrutar dunha reunión na rúa desa xente que tanto se afana en despotricar contra o botellón, bebendo alcol ata as tantas da mañá, cantando a grito pelado, para deixarme claro cal é o verdadeiro interés cultural desta festa, darlle a benvida ao solsticio de verán ben hidratados e con confusos cánticos.

Así que, resumindo, as fogueiras de San Xoan en Coruña, botellón masivo na praia de estudiantes que acaban de rematar os exames, é declarada festa de interés turístico, cando a única diferencia co tradicional botellón reside en que os xoves, venres e sábados do resto do ano non se tiran fogos de artificio.

O diccionario da Real Academia da lingua Española define a hipocresía da seguinte forma:

"Fingimiento de cualidades o sentimientos contrarios a los que verdaderamente se tienen o experimentan".

E eu engadiría ...

"Non te empeñes en defender algo que non sabes si vas a poder cumprir ...".

Un saudo.

This place is death

Título do quinto episodio da quinta tempada de Lost no que Charlotte aplica este calificativo de morte á illa na que se atopan. Este término pode ser perfectamente aplicable a outro lugar que se atopa nesta fermosa comunidade, máis concretamente na provincia de Ourense, Parada de Piñor. Aínda que non tan literalmente, cada vez que o visitei foi para morrerme sobre os empinados camiños que nos conducen á famosa pedra do Tangaraño, con supostas propiedades curativas contra o raquitismo infantil (ou algo así).

Ver mapa más grande

Hoxe pola mañá celebrouse neste pequeno pobo ourensán, a III edición da subida ao Tangaraño, unha durísima proba de montaña que conta cun recorrido, nesta ocasión de 10.8 kms, dos cales prácticamente 7 kms son en subida por angostos camiños, algúns tramos acadan unha pendente próxima ao 30% e os restantes de baixada resultan bastante perigosos e non axudan para nada ao reposo do corredor. Ademais, altas temperaturas, entorno aos 30º e cun sol abrasador que nalgúns tramos acompañaba aos corredores para levalos ata a extenuación. No seguinte link pódedes votarlle un ollo ao recorrido e xuzgade vós mesmos. Fotos. Agradecerlle a JEFFXAVI, foreiro de correr en galicia, estas fotazos que inmortalizan o calvario do Tangaraño.

Con este prometedor panorama, partimos dende Coruña a horas intempestivas, 8 da mañá, Carlos e un servidor, para recoller a Jaichachu e J. Diego en Santiago e facer preto de 200 kms para presentarnos na saída da carreira cun pouco de antelación para quentar (por se non tiñamos suficiente coa calor que facía). As nosas perspectivas, en xeral, eran algo pesimistas para afrontar este reto, posto que xa participamos na edición do ano pasado (menos Jaichachu), donde sufrimos bastante e, aínda por riba, este ano engadíranse algo máis de 2 kms de subida. Pero está claro que a satisfación de completar o percorrido era suficiente aliciente para min e xustificaba con creces o sufrimento durante algo máis de unha hora que me esperaba.

A eso das 11 e 5 minutos dábase a saída, non demasiado numerosa como podedes apreciar na seguinte foto. Parece que xa quedan poucos loucos no mundillo do atletismo popular.

A miña carreira: Saída con calma, afrontando a primeira subida na cola dun numeroso pelotón perdendo de vista por diante a Carlos e por detrás nin rastro de Jaichachu e J. Diego. Así que de novo tocaba experimentar a soidade do corredor. Intento non perder a estela do corredor que me precede. Despois da primeira subida por asfalto, bastante tendida, comezaba un vertixinoso descenso por un camiño moi empinado, estreitísimo e moi perigoso, prácticamente intransitable, ata alcalzar o punto máis baixo, onde había que cruzar un pequeno riachuelo. A partir deste punto "só" restaba subir incansablemente ata a cima do monte. Primeiro uns 2 kms de continua subida, en certos tramos moi dura e noutros tramos picando suavemente, pero sempre en continua ascensión. O camiño bastante estreito, o que non permitía case adiantar aos primeiros corredores que cesaban no empeño de conquistar o monte correndo.

Despois deste duro tramo, pequeno e moi curto descanso con lixeira baixada que serviu para baixar pulsación e coller aire para afrontar a parte máis dura do ascenso que nos levaba ata a pedra do Tangaraño. O corazón comeza a dispararse, non se atopan espazos para adiantar a toda a xente que se para diante túa, vexo que o camiño se comprica ata o punto de que hai que ir escalando entre as pedras e atisbo a figura de Carlos. Quedan apenas 200 metros para chegar á pedra pero alcanzo a Carlos e todos os sentidos gritan ¡Basta! Freada en seco e comeza un lento camiñar que me conduce ata o final dese muro interminable do 37% de pendente. A cabeza pide retomar a fatigoso correr pero as pernas parece que non responden pero, finalmente, pode máis a miña imperturbable vontade e comezo a correr. Aínda queda algo máis de un km (só levamos uns 3,5), antes de chegar a parte alta do monte donde a subida suaviza e o camiño se torna máis transitable.

Agocho a cabeza e a mirar para as pernas de quen me precede para intentar non perder ritmo, desobecedecendo tódalas ordes do meu cerebro, pulmóns, pernas... que me suxiren outro descansiño. Outro muro aparece ante min e outro máis, intento regular a respiración e non pensar en nada. Alzo a vista e por fin vexo que estou arriba, que o máis duro rematou pero teño que seguir subindo. Respiración profunda e sigo o ritmo dun corredor do clube Celanova que me marca un ritmo xenial que nos acerca a outros corredores, os restos que foi deixando a montaña, que se parece estar vingando da nosa osadía por intentar conquistala no primeiro día de verán. Transcurren os últimos kms de subida e chegamos ao inicio da baixada, sobre o km 7, cun grito de xúbilo e satisfación no meu interior que xa estaba a piques de entrar en cortocircuito pola excesiva calor. Poucos fogos conseguiu apagar o avituallamento, aló polo km 4,5 ou 5 xa que o corpo rápidamente esqueceu ese momento de respiro.

Os catro magníficos antes de iniciar a última subida

Baixada lixeira por un camiño de novo estreito, aínda que non demasiado perigoso comparado coa primeira das baixadas. Deixo escapar a dous dos corredores que levaba diante, pero sobrepaso ao resto para escapar o máis rápido posible do inferno. Chega a zona de asfalto que o ano pasado prácticamente te conducía ao final pero este ano tíñannos preparado unha boa encerrona. Xiro na carretera e asoma un muro de asfalto que desalenta ao máis valente. Intento facer a subida correndo, pero despois dos 100 primeiros metros, que era o máis duro, desisto de imposibles e inicio un penoso andar por segunda vez. Miro para atrás, vexo a Carlos e ante o meu agotamento global e a imposibilidade de baixar de 1 hora, decido tomarme a parte final (en baixada) con calma. Sorpresa! A baixada final e máis perigosa, se cabe, que a primeira, sendo necesario en tramos parar e ir andando con moito tino para evitar as trampas do camiño. E por se fora pouco algunhas zonas completamente embarradas. Non queda outro remedio que suspirar, pensar que só queda 1 km para acabar coa tortura e asegurarse a un mesmo que para o ano non repito a experiencia. Pero chegamos a meta, xuntos eu e Carlos, e as penurias esquécense e un sorriso aparece de improvisto polo sinxelo orgullo de acabar e dis: "Para o ano repetimos, non?", como se a auga que engulles na meta limpara todo o sufrimento que pasaches durante algo máis de 1 hora. Minutos despois chegan Diego e Jaichachu, intercambiamos algúns comentarios, pero xa comezas a pensar na seguinte carreira (ou en San Xoán, xD).

Un saudo.


P.D: Gracias tamén a outro foreiro de correr en galicia, Pipe, por subir con tanta celeridade as fotos.

Tarde de sábado rara

Este sábado celebrouse en A Coruña unha nova edición da proba "Gran Premio Cantones de Marcha" encandrada dentro da Challenge de Marcha da IAAF, unha das poucas oportunidades de disfrutar dun evento deportivo a nivel internacional nesta cidade e que reúne a algunhos dos mellores marchadores do mundo. Carreira de 20 kms marcha tanto masculina coma feminina.

Tendo en conta que mañá se celebra un evento deportivo se cabe máis importante, alomenos para min, a terceira edición da subida ao Tangaraño, no que espero estar, a tarde deste sábado quedaba condicionada simplemente a un paseo vespertino para estirar as pernas sen facer maiores esforzos. Así que, ante este panorama, decidimos acercanos a presenciar a proba ata os cantóns e disfrutar do ambiente atlético e festivo da carreira de marcha.

Dende un punto de vista estrictamente deportivo foi unha boa ocasión para acercarse a unha disciplina do atletismo bastante descoñecida para min, a marcha. Aínda que sigo sen entender demasiado ben esa teima por restrinxir de forma antinatural a forma de correr, de tal xeito que sempre debe permanecer un pé apoiado no chan, a experiencia resultou bastante satisfactoria posto que tiven a oportunidade de observar as distintas formas que empregan os marchadores para cumplir con esta imposición, sendo algunhas delas francamente curiosas, díficiles de imitar e incluso de precisar se son realmente efectivas. Ademais, serviume para poñer unha vez máis de manifesto o que sempre se comenta do deportista de fondo, a súa forza de vontade, a súa necesidade por seguir a pesar do esforzo e do sufrimento sen ningún premio máis que o de propia superación. Moitos dos atletas, moi lonxe dos postos de cabeza, con enormes signos de fatiga e de sufrimento preferían seguir cun paso lastimoso e agónico antes que rendirse para acadar a súa gloria personal na meta. Un atleta popular que sufre en cada carreira saberá do que falo e valorará estos xestos.

A clasificación completa podédela consultar na páxina da iaaf. O gañador masculino foi o chino Yafei Chu, seguido do noruego Erick Tysse, gañador da edición do 2008 e do mexicano Eder Sánchez. O primeiro español foi José I. Díaz por diante do campión de mármol (non preguntedes), Jesús Ángel García Bragado. Na proba feminina resultou gañadora Sabine Krantz, seguida de Kjersti Platzer, a irmá de Tysse, e da portuguesa Vera Santos. A primeira española foi Beatriz Pascual na séptima posición e a primeira galega clasificada e terceira española, a atleta do clube Academaia Postal de Ourense, Lorena Luaces. Gran posición para esta xove promesa do atletismo galego que, a pesar de non gañar, conquistou sen dúbida os nosos corazóns co seu esforzo e beleza coa que ningunha outra participante puido competir, sendo Susana González a única que lle puido facer algo de sombra neste aspecto.

Foto do perfil do facebook de Lorena

Un saudo.

PD: Intentarei conseguir algunha foto de González xa que as que saquei durante o evento non son de gran calidade, aínda que non parece ser tan popular como Lorena.

Unha breve reflexión sobre ...

A dopaxe no mundo do ciclismo

Con este controvertido asunto de triste actualidade estreamos unha nova sección en 24 gramos na que tentarei expoñer da forma máis breve que me sexa posible o meu punto de vista sobre algún tema que me pareza interesante (espero que algún de vós tamén). E que mellor forma de comezar que falando sobre un grave problema que afecta dende fai tempo a un dos meus deportes favoritos.

A dopaxe está ligada ao mundo do deporte seguramente dende os seus inicios pero foi nos últimos anos, coa profesionalización dos deportistas, coa expansión audiovisual, que convertiu algúns deportes en espectáculos, e cos enormes avances nos métodos de dopaxe e nos mecanismos para detectalos, paralelos aos grandes avances en campos da medicina ou bioloxía, cando acadou maior transdencia entre espectadores e medios de comunicación, ata extremos onde os deportistas son sospeitosos permantes e nalgúns países tratados como criminais, aínda sen probas.

Esta transcendencia sociolóxica foi especialmente relevante no ciclismo. Todo comeza no Tour de 1998 co caso Festina, xa que son encontrados numeros productos dopantes no seno deste equipo ciclista destinados a mellorar o rendemento dos seus corredores. A partir deste punto a loita contra a dopaxe no ciclismo tórnase nunha auténtica caza de bruxas que enfrenta equipos, corredores, organismos oficiais coma a UCI, organizadores de carreiras e finalmente acábase por involucrar a xustiza. As informacións contradictorias de periódicos sensacionalistas (especialmente L'Equipe) , acusando directamente a corredores, acaban por convertir o ciclismo nun circo onde a xustiza atenta contra as liberdades do corredor, os periódicos difaman, a UCI tenta impoñer solucións improvisadas e abusivas que desprestixan o honor do ciclista e, ante todo este panorama, os amantes do ciclismo temos a sensación de todo está podrido e que ese halo de épica que rodea este deporte está sendo mancillado sen remedio.

Cando parece que nada pode ir peor amosa de improvisto a archiconocida Operación Puerto que asesta un golpe case definitivo ao ciclismo aparecendo nomes por doquier de ciclistas implicados en escándalosas tramas de dopaxe. Curiosamente ningún nome de outro deporte aparece aínda que é consabido que existen. A carreira de moitos ciclistas quedan truncadas e só algúns privilexiados como Alejandro Valverde se salvan gracias a incompetencia da xustiza española e as numerosas lagoas dunha lei desprovista para este tipo de situacións. E, para rematar, cada pouco tempo nos atopamos con noticias sobre as confesións de numeros ciclistas, moitos deles ilustres, de consumir sustancias prohibidas.

Despois de esta sucesión de acontecementos, un non pode deixar de pensar que en realidade tódolos ciclistas se dopan dunha ou outra forma para mellorar o seu rendemento e superar as auténticas palizas que deben afrontar especialmente en carreiras de 3 semanas sen apenas descanso. Esto é así e parece improbable que cambie polo momento, posto que os mecanismos de detección actuais semellan insuficientes, só conseguindo descubrir a aqueles que consumen maiores doses das recomendas ou que non teñen os coñecementos suficientes para camuflalas. Resulta especialmente curioso o caso do equipo Astana, anteriormente Discovey Channel comandado por Johan Bruyneel. Ningún corredor de este equipo deu positivo nos últimos anos, sen embargo moitos dos corredores que abandonaron a súa disciplina e cambiaron de equipo, de inmediato foron controlados cun positivo. Todo muy extraño, sobre todo porque nas súas filas militou Lance e agora Alberto, os grandes dominadores das carreiras de 3 semanas.

Desta forma, resumindo un pouco, parece evidente que a dopaxe penetrou ata os cimentos máis profundos deste épico e histórico deporte, ata un punto no que resulta imposible discernir que corredores están limpos e cales non e, sinceiramente, non me creo que un corredor sin axudas externas para mellorar o seu rendemento poida superar a outros dopados ata arriba. Quizáis non sexa tan disparatado tomar en consideración as palabras de Bernard Kohl.

Por outro lado, non semella que as medidas adoptadas pola UCI estén surxindo demasiado efecto: incrementar controles en carreira e fóra de competición, pasaporte biolóxico, ... que máis ben crean controversia, debilitan máis se cabe a credibilidade dos corredores e que, en certa medida, se cargan a presunción de inocencia dos ciclistas. Esto sería algo así como asumir que se tes conexión a Intenet vas a utilizar programas P2P para destruir a SGAE. O certo é que a maioría o faremos pero non se poden tomar medidas preventivas á lixeira contra esto sen ter probas contra os usuarios. Ademais estas medidas están provocando situacións rocambolescas como a expulsión do Tour de Rasmussen ou as recentes notificacións de valores anómalos de varios corredores que serán sancionados. Corredores que non deron positivo en ningún control son declarados culpables sen posibilidade de defensa porque non existen probas que os incriminen. Curioso!

E o tema da xustiza francesa ou italiana xa é a gota que colma o vaso da miña paciencia. Entrando nos hoteles de concentración dos equipos a calquera hora para rexistrar habitacións, personal, equipamento,... e en caso de atopar algo tratando aos ciclistas como a criminais cando se trata de un delito claramento deportivo que, estes países e aqueles que os secundan, o criminalizaron como un intento desesperado de xustificar a incompetencia das autoridades deportivas "competentes". Esto ademais provaca tamén situacións absurdas como o caso Valverde que espero abordar pronto porque me parece suficientemente subrealista para dedicarlle un post.

Un saudo.

P.D: Despois de ler esta noticia as épicas victorias dos nosos ídolos da infancia, Miguel Indurain ou Perico, quedan empañadas pola dúbida.

Un pouco de lírica ...

Vamos a darlle un pequeno toque literario ao blog e para comezar uns fermosos versos que me traen agradables recordos da preciada xuventude:

"Condeada a permanecer no olvido
a agochar as súas palabras
rexeitada no ouro
que cega co seu resplandor"

"Quizáis no refuxir do vento
ou no susurro do mar ..."

"... desgastada nos versos da batalla
que cubren de loito o pasado"

"Desexos dunha fala
que afoga na memoria"

In memoriam de todos aqueles que se afanan en desprestixar un dos maiores tesouros culturais da nosa historia, que nos fai únicos e serve para identificarnos e unirnos como pobo dentro da hetereoxenidade sobre a que se asenta o mundo; porque renunciar a unha parte da nosa cultura e historia, de nós mesmos, porque facerlles caso aos ignorantes engreídos e borrachos de vanidade que só conseguen saciar ese vacío menospreciándos polo idioma no que falamos, só nos converte en máis ignorantes e paletos ca eles.

Resultados da enquisa sobre relixión

A última enquisa proposta neste blog foi un sondeo acerca da postura relexiosa da escasa mostra da población que decide visitarnos e por riba molestarse en votar. Os resultados pódense apreciar nas seguintes gráficas.

Creo que as opcións de resposta que se ofrecían na enquisa cubrían amplamente o espectro das diferentes crenzas dos nosos potenciais visitantes, salvo algunhas excepcións que, sinceiramente, dudo que entendan nada do que se escribe neste blog por estar en galego. Sen embargo, para evitar posibles contrariedades ou non cubrir plenamente todo o abanico de eleccións fronte ao divino, incluíase unha derradeira opción denominada outras relexións, que resultou ser a opción maioritaria. Este dato atípico non responde a outra cousa que ao desmesurado interés dun visitante ilustre en demostrar a súa opinión de maneira desacerbada para que a todos nos quede constancia de que seguramente a súa opinión é a máis aproximada á realidade.

Obviando este dato, impónse a lóxica e as seguintes opción máis votadas son o catolicismo, o agnosticismo e o ateísmo, quedando relegado ao último lugar a opción escollida por aqueles que creen en que non debemos ser o centro do universo e sí debe existir algo que se escapa ao noso coñecemento que non necesariamente se ten que materializar na figura de Deus. Esta última opción foi a escollida por un servidor que comparte tamén a postura (algo egocéntrica e cómoda) de non preocuparse por todo aquelo que non podemos explicar desde un punto de vista da física; como diría o meu bo amigo Kant , todo o que non podemos entender é metafísica e non merece a pena preocuparse por elo porque non seremos capaces de comprendelo.

Un saudo.

Visto en marca ...

Como posta de largo na nova andadura de 24 gramos gustaríame amosarvos dúas imaxes que me resultaron bastante chamativas polo contexto no que tiven a oportunidade de velas. Observade con atención as seguintes dúas imaxes que se corresponde con sendas portadas desta semana do diario deportivo, nada sensacionalista nin sesgado, Marca. Nelas podemos contemplar a dous xogadores do Real Madrid desde un punto de vista estrictamente deportivo.

Despois de meditar afanosamente sobre por qué os redactores de Marca encargados de seleccionar as noticias deportivas (non só referentes ao fútbol) máis relevantes para ir en portada, decidiron escoller como epicentro da noticia os quefaceres de dous xogadores nas súas vacacións, semidesnudos, só se me ocorre unha resposta plausible: realmente son os mesmos que escollían as noticias no éxitoso progroma de corazón Aquí hay tomate, aqueles que cando non había noticias reais e non se lles ocorría ningunha que inventarse decidían sacar a persoaxes públicos en panos menores acompañados da famosa coletilla "Uyuyuyuyu".

Neste caso, para sacar portadas deste estilo, supoño que nos estaremos posicionando nun escenario similar, é dicir, en España onde só interesa o fútbol e para o diario Marca onde só interesa o Real Madrid, como non hai noticias relevantes no ámbito deportivo posto que as competicións xa fai semanas que chegaron á súa fin (para algunhos antes que para outros) e as eleccións e fichaxes xa foron sobradamente abordadas desde un punto de vista claramente non partidista e, como ademais, xa se cansaron de inventar noticias sobre traspasos, fichaxes, ... agora supoño que teremos que tragarnos a versión máis Cuore de Marca que nos manterá ao días sobre as aventuras e desventuras amorosas de Guti en Benidorm ou sobre a acollida das zorras poligoneras de Madrid con Cristiano Ronaldo.

Sinceramente, non me imaxino ao Mundo Deportivo ou ao Sport sacando a Puyol, Messi ou Iniesta en poses parecidas na súa portada. Obviamente, ningún deles ten o mesmo tirón que Beckham ou Cristiano, pero lóxicamente existe moitas diferencias entre os dous eternos rivais en España, especialmente manifestadas na política de fichexes.

Un saudo.

I'm back

Despois de case un ano sen contribuir absolutamente nada ao movemento blogger debido principalmente a un sobresforzo no curro que me deixaba escaso tempo libre, creo firmemente que este é un bo momento para continuar deleitándobos con 24 gramos. Falando máis en serio, despois de tanto tempo sen gañas de escribir unha mísera entrada neste blog debido a pereza, desidia, días ou semanas de resaca e vicios múltiples espero sacar un ratiño cada semana para martirizarvos cos miñas ralladas sobre temas que seguramente só me parezan interesantes a min e que ninguén se moleste en leelos por seren demasiados pesados e e ademais en galego. Así que sen ningunha pretensión máis que a de axudar a procrastinación de todos aqueles que deboren con avidez todo tipo de blogs no traballo, inicio unha segunda etapa de 24 gramos.

Benvidos.

PD: Xa está dispoñible unha nova enquisa na parte dereita do blog. No caso de escollera a derradeira opción, outra..., agradeceríavos que deixarades un comentario especificando cál foi a serie que nos deixou a mellor season finale da tempada.