II Media Maratón Ciudad de León

Unha semana despois da carreira de Monforte, o 21 de Marzo, celebrábase a media maratón de León. Foron moitas as veces que tiven a oportunidade de pasar por León, pero sempre con destino a algún outro punto da península, así que xa ía sendo hora de visitar específicamente esta cidade e a desputa dunha media maratón alí presentábase como unha oportunidade inmellorable para probarme de cara a Vig-Bay e aproveitar pola tarde para facer un rápido tour cultural-turístico polos puntos máis representativos da cidade. Tras completar con máis ou menos éxito as carreiras de Padrón e Monforte, éste ía ser o meu terceiro fin de semana consecutivo disfrutando dunha carreira popular e, neste caso, nada máis e nada menos que unha media, a segunda na miña corta traxectoria como popular e logo de dous anos sen facer ningunha, dende a Vig-Bay de 2008. Así que o reto presentábase compricado e a incerteza de saber se sería capaz de rematala facíase máis presente a medida que se acercaba a hora de comezo.

Despois dunha comida típica de sábado precarreira, a base de pasta, GasMan recolleunos a María e a min e xuntos emprendemos o camiño cara o noso destino, con escala previa en Becerreá para pasar alí a noite e aforrarnos, dese xeito, máis dunha hora de camiño o domingo. Vencendo os demonios que me atormentan cada sábado, funme pronto para cama e, sen chegar a descansar como me gustaría, conseguín dormir bastante ben ata que o despertador sonou as 6:00 a.m. e me recordou o alto grao de loucura que todo corredor popular debe ter para levantarse un domingo a esas horas para sufrir/gozar durante preto de 2 horas castigando as súas pernas. Último repaso para non esquecer nada e inicio da viaxe cara León baixo un ceo escuro que anuncia a néboa coa que nos obsequiaría durante boa parte do camiño o despertar do día. Noto unha mezcla de exaltación debida aos nervios precarreira e cansanzo polo madrugón pero a música bacaladera-metalera que me atopei pola casa axuda a que se impoña a primeira das sensacións (ata que María me manda quitala, xD).

Chegamos a Astorga e decidimos parar para almorzar como marcan os cánones, aprox. dúas horas antes da carreira. Sen embargo, atopámonos con que tódolos bares/cafeterías da cidade están pechadas, incluida a da estación de buses!!! Despois de recorrer uns kms pola carretera xeral atopamos unha cafetería aberta gracias a esa mezcla de instinto, sabiduría e changa que sempre pon á nosa disposición GasMan. Almorzo completo (zumo de laranxa, pastelería e chocolote) e listos para reemprender a marcha cara León. Correndo o risco de repetirme en exceso, chegamos a León e ninguén de nós tiña nin idea de como chegar ata o estadio Hispánico, onde se recollían os dorsais.

Encendo o GPS do móvil que nunca probara e como auténtico experto en tecnoloxía e orientación non consigo enterarme de nada do que me está contando, así que recurrimos ao método tradicional ... GasMan grita efusivamente que él coñece o camiño e a pesar de petalo ao principio, para darlle incertidume á cousa, equivocámonos na saída dunha rotanda, polo que acabamos perdidos e tendo que preguntarlle a un señor, con escaso éxito. Finalmente e como sempre, á segunda damos coa dirección e unha axente da policía munipal (como ben se di en nopainnoglory, moi guapa, xD), indícanos onde podemos aparcar.


Conseguimos recoller os dorsais, logo de dar unhas cantas voltas polo laberíntico pabellón situado xunto ao estadio, e fannos entrega do primeiro regalo do día, un chaleco-chuvasqueiro moi bonito e, sobre todo, moi útil. Voltamos ao coche, cambiámonos e empezo a quentar, vencendo a tremenda pereza que comeza a entrarme. Noto as pernas cansas pero non teño malas sensacións. O día comeza a abrir e, sen facer calor, o sol asoma e a temperatura comeza a subir. Condicións ideais para min, entre 10º e 15º graos.

Antes de comezar a carreira despídome de GasMan e desexámonos sorte pois seguro que non nos vamos ver ata ao final. El sitúase no caixón de saída para corredores entre a 1h30 e a 1h45 e eu busco o inicio do caixón para xente que teña pensado facer entre 1h45 e 2h. A organización colocou xente con globos para distintos tempos obxetivo (1h20, 1h30, 1h45 e 2h) para servir de referencia aos corredores. Atopo o inicio do meu caixón e sitúome alí pois teño a esperanza de ter un bo día e poder seguir ao tipiño do globo. O malo é que non o vexo por ningún lado, así que me despreocupo e espero a que se dé a saída intentando non agobiarme pensando que me quedan 21 kms por diante.

O meu amigo do globo de 1h45

Comeza a carreira e, como ven sendo habitual, tómomo con calma ao principio. Ademais, dada a cantidade de xente que me precede e que no primeiro kms hai un par de rotondas non resulta fácil progresar. Paso o km 1 en 5:35, miro para atrás e vexo que me está alcanzando o tío do globo das 2h, así que decido incrementar un pouco o ritmo. Noto que vou bastante cómodo así que decido exprimirme un pouco máis. Polo miña dereita sinto falar a dous notas que deberon saír ao final de todo e que van de paseo (para eles) falando tranquilamente namentres o resto da xente ten dabondo con acompasar a respiración, pero levan un bo ritmo polo que decido acoplarme a eles. Dobre beneficio, márcanme o ritmo e fanme máis amena a carreira. Paso polo km 3 con 15:10 e vexo que me atopo ben a ese ritmo, sobre 4:50 min/km, aínda que me da algo de medo seguir por se acaso me pasa factura ao final.

Pouco despois vexo ao (moi) lonxe un globo, o de 1h45, e a medida que van pasando os kms noto como me vou acercando, circunstancia que me sirve de estímulo. Decido marcarme como obxetivo a corto prazo alcanzalo sobre o km 10 e seguir con él ata onde poida, se é ata o final xenial e, senón, polo menos que por intentalo non quede. Regulo o ritmo e deixo que se vaian por diante os meus dous compañeiros de fatigas, que seguen coa súa entretida cháchara, e eu continúo coa miña progresión. Antes do km 9 doulle alcance ao do globo e pégome (literalmente) a el. Miro para o crono e comprobo que mantiven ese ritmo de 4:50 min/km. Nese grupo tamén van de parola polo que a carreira fáiseme bastante amena e, por riba, vou cómodo. Paso polo km 10 en 48:55, xiro a cabeza e vexo aparecer a preciosa catedral de León ao meu lado ... entón penso que facer esa carreira xa mereceu a pena só por ese momento.


Despois dun pequeno rodeo polo casco histórico de León, volvemos saír cara ás aforas e seguen avanzando os kms, conmigo sempre pegado ao home que levaba o globo. Sen embargo, ao pasar polo km 12 miro o crono e vexo que os 3 últimos kms fun un pouco máis lento e eso permitiume recuperar forzas para o tramo final. Medito a posibilidade de aumentar o ritmo e deixar atrás ao tío do globo e, finalmente, as ansias por mellorar o tempo en meta vencen á cordura e á prudencia e lánzome a un novo desafío, gañarlle segundos ao crono agora que estou ben por se acaso me pasa o da VigBay e exploto máis adiante.

Chego ao avituallamento do km 15 xa coas pernas pedindo clemencia pero nesto do atletismo de fondo manda máis a cabeza que as pernas, así que tomo un pequeno descanso para beber uns grolos de auga, miro para atrá e vexo moi ao lonxe a globoman e sen querelo plántome no km 16, correndo por un tramo apartado da cidade coa típica pista de asfalto estreita que vai aos pobos e que tanto me gusta. A partir de ahí, comezo a descontar os kms que quedan para o final e chego ao km 17, onde topo co límite físico (vamos que xa non vou cómodo, xD) polo que os últimos 4 kms haberá que facelos por convicción (cabezonería en realidade).

Chegando ao km 18 comeza unha recta moi longa, máis de 1 kms e co vento (mínimo) dando de cara, pero xa todo me molesta. Miro por primeira vez o crono antes de completar o km pero a fatiga comeza a facerse moi presente, o sol comeza a pegar con máis intensidade e sobre todo as pernas pesan moito. Finalmente chego ao km 19 e, nese preciso momento, sei que vou conseguir chegar correndo á meta. Acaba a dichosa recta, toda unha bocanada de aire fresco, e vexo ao fondo o avituallamento do km 20. Cada vez son máis cortos os intervalos de tempo nos que miro o cronómetro pero vexo que vou baixar seguro de 1h44 e estarei preto da 1h43.

Baixo o ritmo para beber no avituallamento, vótome auga por primeira vez por riba, respiro profundamente e tiro para adiante coas poucas forzas que me quedan. Penso para min que a próxima vez vou almorar máis cantidade para non chegar tan xusto e cando me quero dar conta, xiro nunha rotonda e vexo ao fondo o estadio Hispánico. Entro no estadio e vexo a desexada meta ao final con tódalas gradas repletas e animando. Miro o crono e comprobo que vou baixar fácil de 1h43 así que me relaxo e corro polas pistas do estadio camiño da meta disfrutando do momento, buscando a María entre os aficionados que hai na grada. Finalmente chego cun tempo de 1h42:46, 4:52 min/km, e escoito os ánimos de María.


Despois de recuperar o alento, diríxome ao avituallamento de meta e vexo a GasMan que me comenta que batiu marca persoal. Aluciono coa cantidade de cousas que dan, auga e aquarius de litro para beber, mazás e plátanos para comer e bolsa de corredor. Cando abro a bolsa do corredor definitivamente me quedo asombrado: unha camiseta, uns calcetíns, unha cinta para abrigar as orellas, unha especie de bidón, un mantecado, un zumo, unha barrita enerxética, un pouco de mel, ... (xunto co chuvasqueiro do principio), IMPRESIONANTE!!!

Cos 10 euros da inscripción foron capaces de organizar unha carreira preciosa, cun recorrido semiurbano moi completo e moi bonito no seu paso polo casco histórico, e cun trato fántastico cara o corredor popular, ofrecéndonos esa cantidade de regalos amén dunha perfecta organización tanto na recollida de dorsais como na entrega do avituallamento en meta e da bolsa de corredor, sen apenas colas a pesar da masiva participación. Outro aplauso para a cidade de León que se volcou coa proba e se votou ás rúas para aplaudir aos corredores dandolle moito colorido á carreira en moitas partes do circuito. E outro aplauso para María por aguantar estoicamente máis de 1h e media ata que chegaramos, facendo de reporteira gráfica.

Despois de todo esto, estiramentos no estadio, ducha en auga fría e a repoñer forzas comendo nun restaurante da zona antiga de León que, acertadamente, eleximos despois de barallar a posibilidade de completar o bolo suicida comendo nun McDonals ou nun Kebap. Pola tarde visita aos monumentos máis significativos da cidade, a Catedral de estilo gótico puro (eso di o experto) , a Casa Botines, a Basílica de San Isidoro, .... francamente visitas moi recomendables para todos aqueles que non coñecedes León. E, finalmente, regreso a Coruña con parada técnica en Becerreá despois dun completo día de deporte e turismo.


PD: Neste link podedes ver tódolos vídeos da carreira. Eu aparezo a partir do segundo 28 polo lado dereito da pantalla, con camiseta laranxa, neste vídeo, correspondente á cola do pelotón na saída e tamén ao final deste vídeo na chegada.

II Carreira Popular do Concello de Monforte

A escasa actividade no blog durante o derradeiro mes contrastou coa frenética actividade deportiva que levei a cabo, entre adestramentos e carreiras populares. Así que, a poucos días da desputa da media maratón por excelencia en Galicia, a Vig-Bay, compartindo galóns coa de Ferreirúa, toca facer balance e postear as crónicas atrasadas. Foron tres as carreiras populares nas que participei dende a de Padrón, comezando a triloxía en Monforte e rematando novamente en Padrón, facendo polo medio unha pequena excursión por León para vivir o ambiente popular fóra de Galicia.

Logo do fiasco da carreira de Padrón, seguramente causado polas alerxias que tanto están afectando aos ciclistas de élite, tiña gañas de desquitarme o antes posible, así que ao domingo seguinte acudín a Monforte, terra do Conde de Lemos e unha das poboacións con máis historia da nosa comunidade. A pesar de estar situada a 1 hora escasa de Becerreá, ésta ía ser a miña primeira visita a esta cidade, escoltada por un fermoso castelo, construído no século XII, que se alza nunha pequena elevación próxima. A carreira constaba de dúas voltas a un circuito de 3,5 kms, serpenteando polas rúas da cidade, para completar un recorrido total de 7 kms totalmente chans. En realidade, a meta estaba situada un pouco despois de rematar a segunda volta, polo que probablmente a distancia real fora de 7,1 kms, pero non ten maior importancia.

A hora de saída da carreira, ás 12 da mañá, e a proximidade entre Monforte e Becerreá, fixo que esta vez non tivera que madrugar. Levanteime sobre as 9, almorcei con calma e, xunto con meu pai, tomamos dirección Monforte. Como non podía ser doutra forma, independientemente de quen me acompañe, chegamos alí e non tiñamos nin idea de onde era a zona de saída, así que tocou dar unha volta pola cidade e, ao non atopar o sitio, pregunta de rigor. Espectacular meu pai cruzando en vermello para preguntarlles aos da Garda Civil que se quedaron parados no semáforo, aberto para eles, con tódolos coches de atrás pitando, xD. Finalmente, chegamos sobre as 11:25 e eso que a recollida dos dorsais remataba as 11:30, ... primeira carreiriña para pillar o dorsal.

Nada máis chegar a zona de saída, con aparcamento reservado para os participantes da proba (detallazo), os meus ollos enseguida repararon na beleza daquel lugar, un conxunto formado por un pequeno riachuelo, un parque moi ben coidado e un edificio antigo moi fermoso que, despois de preguntar, me dixeron que era o Colexio da Nosa Señora da Antiga (post cultural pendente). Sen medo a trabucarme, podo afirmar que é a zona de saída dunha carreira popular máis bonita na que estiven. Dese xeito, alegre por disfrutar dunha nova mañá de atlestimo popular e por coñecer outro precioso tesouro que agocha os segredos da nosa rica historia, comecei o quecemento coa clásica dor de pernas. Sen embargo, ese súbito e inesperado enaltecemento do ánimo, acompañado polo soleciño primaveral que se asomaba e que anunciaba, por fin, unha carreira con boa temperatura, fixo que toda esa dor desaparecera enseguida.

Momentos antes de saír, durante o quecemento, atopámonos con Jesús, do clube de corredores de Becerreá, capaz de correr a ritmos inalcanzables para min con, prácticamente, a idade do meu pai. Fomos xuntos cara a saída, pero vendo que se ía poñer moi adiante, decidín quedarme na cola para que non me pisaran a cabeza. As 12 deuse puntualmente a saída, co castelo no horizonte, e a carreira pouca historia tivo. Os primeiros kms a bo ritmo, pero sen forzar demasiado e, a medida que apretaba a calor e pasaba compañeiros de fatigas, a temperatura subía e eu mantiña, máis ou menos, cómodo un ritmo de 4:30 min/km. O circuito era bastante feo, por rúas mal coidadas e que contrastaban coa beleza da zona de saída. A pesar de ser domingo, non demasiado cedo e con bo tempo, non había demasiado público e tampouco estaban moito pola labor de animar, aínda que sempre se agradecen os aplausos duns poucos que che transmiten ánimos, seguramente sen entender moi ben o sentido de todo aquelo. Con este panorama, paso pola primeira volta en 15:35 e vexo que vou facer un tempo bastante meritorio e, o máis importante, as sensacións en carreira son positivas.


Ao lonxe vexo a meu pai, que me anima ao seu peculiar xeito, pronunciando algo así como, "corre que xa pasaron todos", xD. Inicio a segunda volta e intento acoplarme ao ritmo dun corredor que teño xusto diante, así que lle dou un relevo, fago a clásica "paradiña" e volvo darlle outro relevo. Pero, como me agobia correr ao mesmo ritmo que outros corredores, acelero e fago o de sempre (cando vou ben), fixarme como obxetivo ao corredor que teño inmediatamente diante. O último km faiseme longo, pero manteño o mesmo ritmo, completando a segunda volta en 31:05. Vexo que xa non vou ser capaz de cumplir o obxetivo de baixar de 31' porque aínda me queda afrontar a recta de meta. Aumento o ritmo e acabo por esprintar para baixar de 31:30 pero non o consigo, así que xiro a un lado e a outro a cabeza como mostra de contrariedade. Pódese ver perfectamente esta secuencia ao final do vídeo (a partir do min 9:20) :



Paro o crono finalmente en 31:31, cun tempo real de 31:23 e un ritmo de 4:29 min/km. Diríxome á zona de avituallamento de meta e contemplo con ledicia que a carreira aínda nos ten reservada outra sorpresa. Auga, powerade de tódalas cores, plátano e huesitos para recuperar e unha camiseta de recordo moi bonita que non teño intención de empregar para facer deporte. Estos detalles co corredor popular, xunto coa perfecta organización en todo o tema de aparcamento, recollida de dorsais, ... fan que a de Monforte se convirta nunha carreira altamente recomendable. Para rematar a xornada, uns estiramentos, un intercambio de sensacións con Jesús e aplausos para todos aqueles que van chegando a meta. Como tiñamos tempo, quedamos a ver a entrega de trofeos aos gañadores, por primeira e supoño que por última vez, xD.